57 : Co ja powiem Levy?!

*Świerszcze*

~*~

- Nee, Cana… - Zaczęła cicho Levy.

Nie rozumiała tego. Ale nie mogła nadal zaznać spokoju. Bo ilekroć tylko myślała o Gajeelu… Bała się. Ogarniał ją strach. Martwiła się. I nie mogła odgonić myśli, że stanie się coś złego…

- Tak? – Spytała kobieta, odstawiając beczkę alkoholu.

- Jesteś pewna, że twoje wróżby się nie mylą? – Spytała dziewczyna.

I nie umknęło jej, jak Cana i siedząca obok Lucy spojrzały po sobie niepewnie. Aż w końcu kobieta westchnęła i napiła się znowu, jakby chcąc zwilżyć gardło przed mówieniem. Ciche stuknięcie poprzedziło kaszlnięcie kobiety.

- Więc tego… Levy… - Zaczęła, nieco niezdarnie, jakby nie mogąc zebrać słów. – No bo… Ja widziałam tą przyszłość… I… - Mówiła, uciekając spojrzeniem wszędzie dookoła, byle nie patrzeć w oczy Levy. – I ja… Ja nie widziałam tam Gajeela już… Obawiam się, że on…

- KŁAMIESZ! – Krzyknęła nagle Levy, przerywając jej. Wiedziała, że pół gildii spojrzało na nią ciekawie. Ale ona nie mogła się powstrzymać. Bo myśl, że Gajeel mógłby… Nie! Nie może być! – Kłamiesz! Gajeel wróci! Cały i zdrowy! – Nieco ściszyła głos, w którym coraz bardziej słychać było drżenie. Zerwała się z miejsca. I w tym właśnie momencie również Lucy wstała, szybko dopadając Levy i obejmując ją pocieszająco. A Levy coraz trudniej było powstrzymać płacz. – Kłamiesz! On wróci! Obiecał, że wróci! On! Obiecał mi to… - Jęknęła. I już nie powstrzymywała łez.

Ręce Lucy były ciepłe i miłe. Ale Levy czuła ogarniający ją chłód, który przedzierał się przez jej ciało wprost do serca, pozostawiając po sobie drżenie i ból.

Bała się. Tak bardzo się bała, że Cana… Że Cana może mieć rację… W końcu jej karty nie kłamią…

~*~

Nie wiedziała, co ma robić. Bała się. A wszędzie była krew. Na jej dłoniach, na jej ubraniu, na kamiennej podłodze.

Widziała przed sobą Gajeela. Bladego, oddychającego nierówno i chrapliwie. Ledwo oddychającego.

Przez głębokie rany przeszywające jego ciało widziała wręcz połamane kości, rozszarpane mięśnie. W życiu nie bała się tak bardzo, jak teraz. I w życiu jeszcze nie czuła takiej determinacji, by kogoś uleczyć.

Metalicana chodził nerwowo dookoła nich, nie spuszczając spojrzenia ze swojego syna. Ciągle coś mamrotał pod nosem. Wendy wiedziała, że bardzo się martwił o stan Gajeela. I że bardzo chciał, by przeżył…

Ale Wendy była coraz bardziej pewna, że… Że Żelazny Smoczy Zabójca tego nie przeżyje.

- Serce utraciło rytm. Krew się nie utlenia. – Szepnęła Grandine, jakby do siebie. Z nisko pochylonym łbem nad chłopakiem cały czas go leczyła. A jej magia mieszała się z mocą Wendy. Nawet to nie wystarczyło, by wyleczyć rany zadane przez Królową.

- Stracił zbyt wiele krwi. Nie przeżyje tego. – Dodała z płaczem Wendy. Jej dłonie drżały nad torsem Gajeela, kiedy starała się go uleczyć. Z tą resztką nadziei.

Ale miała coraz mniej energii. Była coraz słabsza…  Musiała coś zrobić. Musiała go uleczyć. Musiała jakoś…

- NIE WYDURNIA SIĘ DO CHOLERY JASNEJ! – Ryknął nagle Metalicana, zatrzymując się. Widać było, że tracił kontrolę nad sobą. – MUSISZ KURWA PRZEŻYĆ! JESTEŚ ZA MŁODY, BY UMIERAĆ! JESZCZE CAŁE ŻYCIE PRZED TOBĄ DO CHOLERY JASNEJ, WSTAWAJ! Z GORSZYCH OPRESJI WYCHODZIŁEŚ CAŁO I CO, PARĘ RAN CIĘ MA ZABIĆ?! GAJEELA REDFOXA, ŻELAZNEGO ZABÓJCĘ SMOKÓW I MOJEGO SYNA?!

Wendy nie powstrzymywała łez. Nie miała na to sił. Słone, gęste łzy skapywały z jej twarzy na ramię chłopaka. I nagle to poczuła. Poprzez swoją magię leczniczą, jak i przez swoje wyczulone zmysły.

- Przestał oddychać! Jego serce się zatrzymało! – Krzyknęła piskliwie Wendy, rozpaczliwie dociskając dłonie do jego ciała, by zrobić… Cokolwiek. Chciała zrobić cokolwiek, co mogłoby go uratować.

- CO JA DO KURWY NĘDZY POWIEM LEVY?! JAK MYŚLISZ, JAK ZAREAGUJE, GDY SIĘ DOWIE, ŻE ZGINĄŁEŚ?! OBIECAŁEM JEJ, ŻE SPROWADZĘ CIĘ Z POWROTEM CAŁEGO I ZDROWEGO! I CO MAM JEJ POWIEDZIEĆ, ŻE ZGINĄŁEŚ?! ONA TEGO NIE PRZEŻYJE! – Ryczał wściekle Metalicana, nerwowo ryjąc szponami o kamienną posadzkę.

Grandine słabo wstała i podeszła do niego.

- To koniec… Nic więcej nie możemy zrobić… - Powiedziała szeptem, nie patrząc na niego.

- CO TY GADASZ?! PRZECIEŻ JESZCZE MOŻNA GO URATOWAĆ! ON ŻYJE, TYLKO TRZEBA…

Przerwał, w momencie kiedy Grandine podeszła bliżej i wtuliła swój łeb w jego szyję. I dopiero ten gest ostudził smoka. Bo teraz wiedział, że naprawdę to koniec…  Że właśnie stracił syna…

- Nie możemy już nic więcej zrobić… Przykro mi… - Powtórzyła cicho.

Wendy nie mogła na to patrzeć. Nie mogła patrzeć na rozszarpane ciało Gajeela, ale nie mogła też patrzeć, jak Metalicana, ten wielki silny Metalicana w jednym momencie się załamał. I słyszała. Jego przeciągły, głośny, pełen rozpaczy ryk.

Wendy płakała. Nie powstrzymując tego, klęcząc na martwym ciałem Gajeela, zacisnęła mocno dłonie na brzegu swojej sukienki. Usłyszała kroki. I wiedziała, kto stanął obok niej.

- Natsu-san… Nie mogłam nic więcej… - Wyszeptała z płaczem, nie podnosząc spojrzenia jednak. Za to widziała jak jej własne łzy skapują na jej dłonie i rozbryzgują się.

~*~

Trwała przy nim. Nie mogła go teraz zostawić. Wiedziała, jak bardzo musiał przeżywać utratę syna. Bo chociaż starał się wyglądać na silnego… Grandine wiedziała. Zbyt długo znała już Żelaznego Smoka, by wiedzieć, co się kryje pod tą maską.

Czuła jego ciepło, kiedy dalej miała łeb wtulony w jego szyję. Bo potrzebował tego. A ona musiała być przy nim. Czuła przemykający po łuskach jego gorący, silny oddech. Tak chaotyczny i nierówny…

- On żyje. – Powiedział głos.

I Grandine, niewiele rozumiejąc, odwróciła się, spoglądając na Carmen, która niewzruszona stała nad ciałem, które jeszcze przed chwilą uznawała za martwe.

- Ale… - Zaczęła. Nie dane było jej dokończyć.

- Dusza nie opuści szybko ciała. Jego los jeszcze można zmienić. Zmienię go. A wy musicie go dalej leczyć. – Powiedziała dziewczynka, spoglądając tymi dużymi, zielonymi oczami na smoczycę.

A Grandine musiała po prostu zignorować nierozumiejące spojrzenie Wendy. Bo dziewczynka nie mogła znać języka, w którym rozmawiali. Bo zarówno Grandine jak i Carmen w tej chwili posługiwały się Smoczym Językiem.

- Wendy, odnów żyły, tętnice i serce. Ja zajmę się mięśniami, kośćmi i narządami wewnętrznymi. – Nakazała smoczyca, wracając jak najszybciej do ciała.

I choć dziewczynka nie rozumiała, czemu ma leczyć martwe jej zdaniem ciało, skinęła głową, biorąc się do roboty. Grandine pochyliła nisko głowę, również roztaczając na chłopakiem leczniczą aurę.

I słyszała. Jak Carmen zaczęła śpiewać. Klęcząc obok  głowy chłopaka, opierając dłonie na jego skroniach, śpiewała tak pięknie słowa przepełnione magią. Magią, która była w stanie zmienić wszystko…

~*~

Była słaba. Zbyt słaba…

Ale nie mogła się poddać! Wszyscy na nią liczą! Liczą na to, że wraz z Grandine uratują Gajeela!

Ostatni raz się wysiliła, czując jak traci ostatnie resztki energii magicznej. Docisnęła dłonie do poranionego torsu chłopaka. I z coraz większą ulgą poczuła coś, co było dobrym znakiem.

- Jego serce… Znów bije! – Wykrzyknęła radośnie dziewczynka, czując słaby, nierówny, ale jednak będący tam rytm.

Uśmiechając się, szczęśliwa że udało jej się coś zrobić, oparła drżące dłonie na kolanach, oddychając ciężko. Straciła zbyt wiele energii… Zbyt wiele… Ale szansa na przeżycie Gajeela właśnie się powiększyła. I to sporo. Czuła to. Ale nie rozumiała tego.

Gajeel przeżyje. Tego była już pewna.

~Podobało się? Komentuuuuuuu

WYŚCIE NA PRAWDĘ MYŚLELI, ŻE JA ZABIJĘ GAJEELA?! No weźcie, wystarczy mnie chociaż odrobinę znać, ba - spojrzeć sobie na opisik autora tam u góry po prawej, by wiedzieć, że za bardzo kocham Gajeela, by go zabić... W życiu bym go nie zabiła D: Chciałam sie tylko nad wami poznęcać psychicznie *sadysta mode on*

Eeem? Komentuj!~