58 : Wszystko dobrze?

~~ Dedykacja dla wszystkich, którzy paringują Mrandine ~~

Coś długo nie było rozdziału... Musicie mi wybaczyć, bowiem...

Bickslow : Ren~chan na urodziny szła (większość pewnie widziała jej stan po komentarzach...), sporo rysowała, a co za tym idzie coraz mniej czasu miała, by siąść i się czymś zająć. Wybaczycie jej?

Wiadomo, że wybaczycie :3 Mam nadzieję...

Hmm, pod ostatnim rozdziałem wywiązało się coś w stylu "Kto pierwszy paringował Mrandine". Cóż, nie lubię się kłócić, ale ponieważ różne były głosy, postanowiłam, że napiszę od siebie iż... To Alex13 pierwsza sparingowała ich... Nie tyle co na bloggerze, ale jeszcze na gg, jak z nią pisałam. Gomene!

Bickslow : PS. Ren~chan trochę w tym rozdziale namieszała, więc jak ktoś będzie się posługiwał Smoczym Językiem to będzie to podkreślone. O co chodzi z tym językiem to będzie jeszcze wyjaśnione.

~*~

- Trzeba go stąd wziąć. – Powiedziała Grandine. Widać było, że jest zmęczona, ale mimo to starała się przynajmniej udawać, że ma jeszcze siły.

Natsu zaraz podszedł i chwycił nieprzytomnego jeszcze Gajeela za ramiona, by go podnieść.

- Co ty do cholery wyprawiasz?! – Ryknęła smoczyca, machnąwszy nerwowo ogonem. – Rany mu się zaraz otworzą!

- To jak chcesz go przenieść? – Spytał Natsu, jakby obrażony.

I wtedy smoczyca pochyliła nisko łeb. Wszyscy poczuli podmuch powietrza, który przepłynął pod ciało chłopaka i ostrożnie uniósł go.

- W ten sposób. – Stwierdziła spokojnie smoczyca i wymaszerowała z Sali tronowej, a lewitujące ciało przed nią.

Reszta poszła w jej ślady, opuszczając komnatę. Także i Carmen szła z nimi, stąpając obok Wendy, w której wzroście tak po prawdzie była.

Natsu, nadal urażony niewdzięcznością smoczycy, szedł na końcu, wsadziwszy dłonie do kieszeni spodni.

~*~

Czuł nerwy, pomimo uratowania Gajeela. Pierwszy raz od… Od bardzo, bardzo dawna tak bardzo się bał. I w momencie, kiedy Grandine opuściła chłopaka na posadzkę w jego komacie, poczuł jak cały aż się spiął, patrząc nerwowo na nieprzytomnego chłopaka.

Żeby chociaż otworzył oczy, żeby dał znak, że żyje… Ale nie… Kiedy go leczyły, nie drgnął nawet najmniejszy mięsień na jego twarzy. Nic. Zupełnie, jakby nic nie czuł. Jakby nie dało się go odratować.

Jakby był martwy.

Po chwili do komnaty wleciał Igneel. Natsu, Wendy i Carmen już plątali się między łapami smoków.

- Po tym, co teraz zaszło, nie wiem czy N’Asshe będzie chciała nam pomóc… - Stwierdził ponuro Igneel, siadając na podłodze. Natsu usiadł między jego łapami.

- Nie potrzebujecie N’Asshe. – Powiedziała spokojnie Carmen, nadal posługując się Smoczym Językiem.

I wszyscy spojrzeli na nią ciekawie.

- Ale przecież Królowa…

- Tak, wiem o co ci chodzi, Grandine. – Przerwała jej dziewczynka. – Owszem, jej pomoc byłaby przydatna. Ale nie jest konieczna. Mogę to zrobić bez niej.

- Co ona mówi? – Spytał Natsu, zirytowany tym, że nie rozumie.

- Będzie mogła was uleczyć, bez pomocy N’Asshe. – Odpowiedział Igneel.

- Ale jak? – Spytała Wendy.

- Carmen posługuje się Magią Śpiewu. Poprzez śpiew jest w stanie zmienić każdy los. – Odpowiedziała Grandine. – To, co zaśpiewa, stanie się. Może więc wam wyśpiewać, byście nie zamienili się w smoki… Ale nie wiem, czy da radę cofnąć czas waszej przemiany… To mogła tylko…

- Jak Carmen mówi, że da radę, to da radę. – Stwierdził Metalicana, który siedział tak, by nieprzytomny Gajeel leżał między jego łapami. Zupełnie tak, jakby smok miał zamiar bronić go przed całym, wrogim światem. – Jeszcze nigdy nas nie zawiodła, więc i tym razem da radę.

- Kiedy mogłabyś ich… Naprawić? – Spytał Igneel, zerkając na dziewczynkę.

A ta otrzepała lekko swoją białą, luźną sukienkę.

- Nawet teraz. – Odpowiedziała.

Smoki spojrzały po sobie niepewnie. Ale w końcu zgodnie skinęli łbami. A Carmen wyprostowała się nieco i nabrała powietrza. I zaśpiewała. Tak pięknie i czysto śpiewała w Języku Smoków. W języku, którego nie rozumieli Natsu i Wendy, a mimo to wsłuchiwali się w nią jak zaczarowani.

Nie wiedział, ile trwała ta magia rozbrzmiewająca czystym głosem w powietrzu. Lecz kiedy dziewczynka skończyła, miał wrażenie, jakby obudził się z długiego, ciężkiego snu. Potrząsnął łbem, chcąc wyrzucić to nieprzyjemne wrażenie.

Natsu i Wendy ziewnęli przeciągle.

- Zadziałało? – Spytała niepewnie Grandine.

- Tak. Niech się porządnie wyśpią. Jutro… Jutro już wszystko będzie dobrze.

- A co z Gajeelem? Skoro był nieprzytomny…

- Na niego też to zadziała, nie martw się. – Odpowiedziała Carmen, uśmiechając się.

Metalicana powoli wstał i podszedł do dziewczynki. Schylił nisko łeb, trącając pyskiem główkę Carmen. Jego oddech rozwiał gęste, różowe włosy.

- Dziękuję ci. Za uratowanie Gajeela. I za wyleczenie ich. – Powiedział, kiedy dziewczynka pogładziła go drobną rączką po pysku.

A ta w odpowiedzi uśmiechnęła się pięknie, mrużąc oczka.

Jako pierwsi komnatę Metalicany opuścili Igneel z Natsu. Mignął mu za załomem skalnym jeszcze ten czerwony ogon, a potem mógł tylko słyszeć ich pełne nadziei głosy.

Kiedy Grandine już miała wyjść zagrodził jej drogę. A smoczyca spojrzała na niego niepewnie, przechylając lekko łeb w bok.

- Coś się stało? – Spytała.

Była zmęczona. Całym leczeniem, w które musiała włożyć w Gajeela, by go uratować… Wiedział o tym. Czemu ją zatrzymywał?

- Czy… Czy on…? – Spytał nieskładnie.

Mimowolnie drapał pazurami podłogę. Był zbyt zdenerwowany. I nie wiedział, co teraz począć.

- Nie martw się. – Odpowiedziała smoczyca. Podeszła bliżej i oparła lekko swój policzek o jego. – Będzie dobrze. Wyzdrowieje. Po prostu potrzeba mu czasu.

Nie miała pojęcia, ile jej pomoc dla niego znaczyła.

Przełożył łeb przez jej szyję i przyciągnął ją mocniej do siebie. Nie opierała się i posłusznie zbliżyła się. Przesunął nieco pieszczotliwie żuchwą po jej karku.

- Dziękuję ci. Bardzo. – Powiedział, trzymając ją jeszcze chwile blisko siebie.

Tak po prawdzie nie chciał, by odeszła.

- Ja bym nie dała rady, gdyby nie Carmen. W tamtym momencie jego los był przesądzony. To ona go zmieniła. – Odpowiedziała cicho smoczyca.

W końcu Metalicana cofnął łeb. I Grandine się cofnęła nieco. A potem ugięła łapy, by Wendy i Carmen mogły się wdrapać na jej grzbiet.

- Dobrej nocy. – Powiedział Metalicana, obserwując, jak smoczyca podchodzi do wyjścia.

- Dobrej nocy. – Odpowiedziała, rozkładając skrzydła.

I zniknęła, pozostawiając po sobie tylko wspomnienie jej głosu i zapachu.

~*~

Zapomniał już, jak miło się spało wtulonym w ciepłe, mimo że sztywne łuski Igneela. Tak, były twarde i drapały… Ale kiedy był blisko zapominał po prostu o tym. Tylko przy dwóch osobach był w stanie spać tak głęboko i tak świetnie. Przy Lucy i przy Igneelu.

Natsu przeciągnął się, z wyszczerzem przymykając oczy. I miał wrażenie, że dziwnie łatwo mu się ruszało. Skóra nie swędziała go tak nieprzyjemnie, jak jeszcze niedawno. I kiedy uniósł spojrzenie, dostrzegł sporo czerwonych łusek rozsypanych dookoła niego. Spojrzał szybko na swoje ręce. I dostrzegł swoją własną skórę.

- Haaaaa! – Ryknął uradowany, skacząc dookoła jak wariat. Dopóki nie przygniotła go do podłogi wielka, ciężka łapa smoka.

- Natsu, do cholery, smoki tu próbują spać. – Jęknął sennie, nie otwierając nawet oczu.

Z trudem chłopak wysunął łeb na zewnątrz.

- Ale Igneel! Łuski! Nie mam ich! Normalnie odpadły! – Wykrzyczał. Przez gniotącą go łapę z trudem mógł oddychać.

Ale kiedy tylko to powiedział, smok zaraz go uwolnił i wstał, podchodząc do niego. Widział te wielkie, czarne oczy uważnie spoglądające na chłopaka. I po chwili sam wybuchnął gromkim śmiechem.

- Haaaa, Carmen się udało! Cholera, było w nią nie wątpić, przecież jeszcze nigdy nie zawaliła sprawy! – Wrzasnął rozradowany smok, siadając na podłodze.

~Podobało się? Komentuj!~