44 : Dziwne zachowanie

Woah, nie wiedziałam, że aż tak wam się spodoba ta bajka ~ ! Czuję się taka dowartościowana *o*

Bickslow mi zniknął, bo uznał, że musi ode mnie odpocząć :( A pewno to i tak wymówka, by mógł chlać z Tumnusem w Narni... -.-'

No nic. Za jakiś czas może wróci. 

A ja tymczasem mam dla was informejszyn ~ !

Albowiem Ren~chan została adminką na stronie o Fairy Tail ~ ! Jupiii ~ ! Kij tam, 20 lajków, ale mam nadzieję, że pomożecie mi to zmienić :3

Aye, sir :3

~*~

Wplotła dłonie w jego włosy. Przytulając go do siebie. Z lekkim uśmiechem błądzącym na ustach.

I jego oddechem na jej skórze.

Uwielbiała, kiedy był blisko. Ciepło. Zapach. Jego ciepłe usta całujące jej szyję.

- I poszedł rycerz w lśniącej zbroi na spotkanie wielkiego, silnego smoka. – Powiedziała. Poprawiając po nim bajkę. – I rycerz w lśniącej zbroi walczył ze smokiem. Jednak wielki, silny smok wygrał. Bo smok kochał piękną księżniczkę i walczył za nią. By mogła zostać przy nim. Bo była przy nim szczęśliwa. I rycerz w lśniącej zbroi uciekł na swym silnym rumaku, pogoniony przez ogień z paszczy smoka. A młoda, piękna księżniczka została przy smoku. Bardziej szczęśliwa, niż kiedy żyła we wspaniałym zamku w stolicy królestwa.

Gajeel uśmiechnął się. Słyszała jego ciche „Ge-hee”.

- I wielki, silny smok wraz z piękną, młodą księżniczką żyli długo i szczęśliwie. – Zakończył. Tą poprawioną wersję bajki o księżniczce i rycerzu. Która obojgu przypadła do gustu.

I trzymał silny smok piękną księżniczkę blisko. Bo smoki lubią mieć swoje najcenniejsze skarby przy sobie.

~*~

Stojąc przed lustrem Natsu ściągnął swoją kamizelkę. Obrócił się. I spojrzał za siebie. Na odbicie. Swoje własne.

I nagle wiedział. Widział. Co było źródłem nieprzyjemnego swędzenia na plecach. Drgnął. Z przestrachem. Wygiął rękę do tyłu i przesunął palcami po skórze. Nie. To nie była skóra. Już nie…

- Cholera… - Warknął. Cicho Pod nosem, zaciskając zęby, aż żuchwa go rozbolała.

- Natsu? – Głos Lucy dobiegł za drzwi. I pukanie. – Wszystko w porządku? – Pytanie. Pełne troski. I niepewności.

- Tak, tak. Zaraz wyjdę. – Odpowiedział, starając się brzmieć normalnie.

- Pospiesz się, zaraz będzie obiad.

I kroki. Odeszła od drzwi. A on jeszcze ostatni raz spojrzał na lustro. Przesunął o czerwonych łuskach, które drobno zaczęły porastać jego skórę. A potem naciągnął znowu kamizelkę i wyszedł z łazienki.

- Haa, ale się napaliłem! – Krzyknął, biegnąc do kuchni, by sprawdzić, czy może jakoś pomóc Lucy.

Ale już nie było dla niego roboty. Poza samym już jedzeniem.

~*~

Kiedy tylko weszli do gildii Natsu opuścił Lucy, kierując kroki w stronę samotnie siedzącego Gajeela. Samotnie. Bo Levy, nadal należąc do Shadow Gear, chodziła z nimi na misje. Gajeel zaś wolał pracować samotnie.

Lucy, z lekkim niepokojem obserwowała, jak jej chłopak przysiadł się do samotnie siedzącego Żelaznego Smoka. Jak rozmawiają o czymś zaciekle.

- Ohayo, Lucy! – Usłyszała głos.

I spojrzała w stronę baru. Mira machała do niej. Zaś przy niej siedziały już Cana, Juvia i Erza. Podeszła szybko do nich, uśmiechając się szeroko.

- Ohayo, dziewczyny! – Powiedziała, siadając wraz z nimi.

I kiedy zaczęły się ich typowe, babskie ploteczki, zapomniała o Natsu i jego dziwnym zachowaniu.

A chłopak, siedząc z drugim Smoczym Zabójcą, nie przerywał rozmowy. W której oboje z niepokojem coś szeptali. Jakby bojąc się, że ktoś ich usłyszy.

~*~

- Trzeba ich znaleźć.

- Wiem, ale nie mam najmniejszego pojęcia, gdzie mogą być.

- To nieważne, musimy ich szukać.

- Gdzie?

- No… Nie wiem…

- No właśnie. Musimy się najpierw co nieco dowiedzieć.

- Tylko czas zmarnujemy!

- Morda, zapałko. Jak źle będziemy ich szukać, to tym więcej czasu zmarnujemy.

- Co z dziewczynami?

- Nie mówmy im… Na razie. Lepiej, by nie wiedziały. Będą się tylko zamartwiać.

- Nie lubię mieć przed nią tajemnic.

~*~

Natsu zaczął się coraz dziwniej zachowywać. Kiedyś spał w samych gaciach, zaś teraz nie rozstawał się z kamizelką nawet podczas snu. Ba, nawet panicznie unikał ściągnięcia jej przy niej. A kiedy próbowała go do tego jakoś zmusić, robił się zły, szedł na ryby i nie wracał do wieczora.

Teraz zaś, późno już, leżeli razem w łóżku. Jedną ręką ją obejmował, drugą miał wsadzoną pod głowę. A ona, przytulona do niego, wolno gładziła jego skórę na torsie. Czemu miała wrażenie, że zrobiła się jakby bardziej chropowata? Mimo iż jej wzrok nie wyłapywał różnicy?

- Nee, Natsu… - Powiedziała cicho. Z nadzieją, że chłopak nie śpi. Nie spał.

- Tak? – Spytał. Sennie dość. Jakby już przysypiał.

- Wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć. – Wyszeptała. Z troską. Przytulona do niego.

Był taki gorący… Jakby trawiła go wieczna gorączka.

- Wiem. – Odpowiedział, jak gdyby nigdy nic. Jakby nie wiedział, o co jej chodzi.

A może… Naprawdę nie wiedział? Po nim jednak wszystkiego można było się spodziewać.

- Powiesz mi? – Spytała. Niepewnie. Martwiąc się, że znowu będzie na nią zły.

- Ale o czym?

No tak… On to jednak jest idiotą. Zwłaszcza, jak prawie śpi… Zaryzykowała, tuląc się jednocześnie do niego mocniej.

- Czemu się tak dziwnie zachowujesz? Ciągle unikasz bycia przy mnie sobą… Ciągle o czymś gadasz z Gajeelem i nie pozwalacie, by ktoś was słyszał. Natsu, co się dzieje?

Wiedziała. Że tak będzie. Obejmowała go. I poczuła, jak drgnął niespokojnie. Odsunął się od niej. I przekręcił się na drugi bok. Teraz, będąc tyłem do niej, nie wiedział, jak bardzo ją tym ruchem zranił. Ze smutkiem przysunęła się znowu i wtuliła w jego plecy. Zacisnęła dłonie na materiale jego kamizelki.

- Natsu… Proszę cię… Martwię się. Tak bardzo się o ciebie martwię. Co przed mną ukrywasz? – Szeptała, z trudem powstrzymując płacz.

Ranił ją. W momencie, kiedy odwrócił się od niej. Kiedy nie odpowiedział. Kiedy odtrącił jej rękę i wstał, odchodząc. W sobie tylko znanym kierunku. Był zły. Zdenerwowała go. Wtulając twarz w poduszkę zadrżała od nieprzyjemnego uczucia, które nią owładnęło.

A łzy wsiąkły w poduszkę, która pachniała jak Natsu.

~*~

Z głuchym, zbolałym warknięciem szarpnął ręką jeszcze raz, z całej siły. Poczuł ból. I krew.

Ale czarna, twarda łuska z cichym stuknięciem upadła na podłogę. Wśród paru już innych.

I spojrzał na lustro. Na odbicie swoich pleców. Które coraz bardziej porośnięte były ciemnymi łuskami. Wbrew jego woli. Był wściekły. Bo to, co się z nim działo… Był wściekły. I chciał to zatrzymać. Za wszelką cenę zatrzymać.

Bo bał się tego.

Rzucając przekleństwami, sięgnął ponownie za siebie. I chwycił kolejną łuskę. Pociągnął. I poczuł ból na całych plecach. Promieniujący aż do palców stóp i czubka głowy.

Nie pozwoli na to. Powstrzyma to. Za wszelką cenę.

- Kurwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! – Warknął, szarpiąc łuskę.

Która po chwili spadła na podłogę, wraz z innymi.

~Podobało się? Komentuj!~