45 : Krew, wszędzie krew

Kon-ba-wa. 

Na wstęp - znowu mam doła. Niestety. Pamiętajcie dzieci kochane (kobitki), chłopcy to zło wcielone, czarcie syny, kiepy i zaraza wszelaka, z dala od nich się trzymać, jak ognia wystrzegać, a najlepiej to ci osikowym krzyżem poganiać, wodą święconą zakropion.

Bickslow : Ogłoszenia parafialne ~ !

Uno. Ren~chan założyła swojego fanpejdża. Ot, dla pożytku jakiego. Wy będziecie mogli nam zadać pytanie, by na nie odpowiedzieć jasno i w miarę szybko, a także będziecie mogli wiedzieć, jak nam (jej) idzie pisanie następnego rozdziału, czy to do bloga czy do książki. Same plusy, czy nie?! No, to adresa tu wam podaję, a niedługo pojawi się jakiś banner czy coś, pod bannerem z "Aye, sir :3"

Reneé na fejsie ~ !
(Poprzednią stronę skasowałam bo... Szczerze, spieprzyłam sprawę, bom nieogarnięta była... ^.^' )

Duo. Ktoś z was lajkął fanpejdża, na którym Ren~chan jest adminką? Nie? To lajkować, banner macie z lewej u góry, takie wielkie i żółte. Miło by mi było, jakbyście tam zaglądali i czasem jakieś zamówienie złożyli :3

Tres. Rozdział ten zawiera... Drastyczne fragmenty. Jak wnioskować zresztą po tytule. Więc... Oznaczę to w odpowiednim momencie, ale radzę, by ci co jedzą, mają słabe nerwy i boją się, że nie zasną w nocy, przełożą czytanie tego fragmentu na kiedy indziej.

Quattro. Czytajcie i nie bójcie się ~ !

~*~

- Levy~chaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan!

Głos przyjaciółki jako pierwszy zwrócił jej uwagę zaraz po przekroczeniu progu gildii. A zaraz potem czyjeś ciepłe ręce oplatające ją. I delikatny dotyk cudzego policzka na jej własnym. Lucy obejmowała ją i tuliła się do niej z nieszczęśliwym wyrazem twarzy.

- Lu-chan! – Odpowiedziała wesoło i również objęła przyjaciółkę. Ale nie umknęło jej zmartwiony wyraz twarzy dziewczyny. – Co się stało?

- Natsu i Gajeel się bardzo dziwnie zachowują. – Wyszeptała jej. Jakby bojąc się, że ktoś niepowołany to usłyszy.

Dziwnie się zachowują…? Obejrzała się ponad ramieniem przyjaciółki. I dostrzegła. Dwóch Smoczych Zabójców siedzących przy jednym stoliku, zaciekle o czymś szepcząc między sobą. Rzeczywiście, dziwne. Nie wyglądali nigdy na chętnych do dłuższej konwersacji.

- E tam, przesadzasz. Pewno tylko sobie rozmawiają, jak dwa Smoczy Zabójcy. Wiesz, pewnie gadają o smokach albo coś takiego… - Powiedziała Levy, zupełnie się tym nie przejmując.

Chwytając Lucy za rękę pociągnęła ją do baru, machając już z daleka innym dziewczynom.

- Tadaima!

~*~

Teraz już miała wrażenie, że Natsu całkiem jej unikał. Cały czas wychodził z domu i gdzieś znikał. Nawet Happy się martwił. Ale nawet, jeśli kot coś wiedział, nic nie chciał powiedzieć Lucy.

I była tym zdołowana. Nie mogła się niczego dowiedzieć. Przynajmniej nie od Natsu. I skończył się na tym, że pewnego dnia po prostu stała przed drzwiami domu, gdzie mieszkał Gajeel. Skoro nie mogła się dowiedzieć niczego od Natsu, spyta się Gajeela. On musi coś wiedzieć. Skoro cały czas tak zaciekle o czymś dyskutują…

Biorąc głęboki oddech na uspokojenie uniosła rękę i zapukała.

A chwila ciszy się przeciągała.

Już myślała, że nie ma go w domu. Że jest z Levy. To było najbardziej prawdopodobne. Nerwowo zaciskając dłonie na pasku swojej torebki już chciała odejść, gdy usłyszała. Ten charakterystyczny odgłos, który wydawał otwierający się zamek. Spojrzała z nadzieją na drzwi. I kiedy tylko się uchyliły, ukazując jej postać Gajeela, odetchnęła cicho z ulgą.

- Lucy? Co ty tu robisz? – Spytał, jakby zaskoczony, poprawiając jeszcze najpewniej na szybko naciągniętą bluzę z długimi rękawami.

Nie widziała wcześniej, by ubierał cichy zasłaniające mu ręce.

- Chciałabym z  tobą porozmawiać… O pewnej sprawie.

Najpierw, Gajeel spojrzał na nią podejrzliwie. Zaraz potem jednak cofnął się nieco i wpuścił ją do środka.

Weszła, dalej niespokojnie zaciskając palce na pasku torebki. Pierwszy raz znalazła się u Gajeela. Znając dość… gwałtowną naturę maga, nie bardzo wiedziała, jak się zachować.

Będąc z nim sam na sam.

- O czym chciałaś pogadać? – Spytał, tak od razu. Wsadził dłonie do kieszeni spodni. I nieco przygarbiony, jakby znudzony, skierował kroki w głąb mieszkania. Poszła za nim, by po chwili znaleźć się w salonie. Jak jej wskazał, tak usiadła. Niepewnie rozglądając się jednocześnie po walających się wszędzie kawałkach żelaza.

- No? – Warknął, jakby zirytowany tym, że nie odpowiedziała.

Drgnęła lekko. I spojrzała na niego. Na jego zirytowany wyraz warzy. Jakby wiecznie ten sam…

Co Levy do cholery w nim widzi?!

- Wy… Ty i Natsu cały czas dziwnie się zachowujecie. Cały czas o czymś szeptacie. I co raz częściej mam wrażenie, że Natsu mnie unika. Chcę wiedzieć, o co wam chodzi. Martwię się o niego.

Gajeel, w irytacji, ścisnął palcami nasadę nosa, zamykając oczy.

- Tylko po to przyszłaś? – Warknął, łokieć drugiej ręki opierając na kolanie.

Czuła podenerwowanie obecną sytuacją.

- No… Tak… Chcę wiedzieć! Powiedz mi, co się dzieje! Ja…

Przerwał jej, uderzając otwartą dłonią o stolik między nimi. Nagle przestraszona podskoczyła niemal w miejscu, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami.

- Nie rozśmiesza mnie. Nie wiem nic o tym twoim Natsu. Bo wielce mnie interesuje jego życiorys. Jakże mi przykro, że nie mogę ci pomóc. A teraz… Won stąd, jeśli to wszystko. – Warkną.

Zdenerwowana jego zachowaniem, ale też bojąc się mu jakoś wygarnąć, posłusznie wstała i wyszła. Bo pamiętała jeszcze czasy za Phantom Lord. I dalej uznawała go za nieobliczalnego. W gildii to co innego, ale sam na sam… Trochę się go bała.

Westchnęła niechętnie, słysząc za sobą trzask drzwi. Więc nic się nie dowiedziała.

I odeszła, zaciskając dłonie na pasku torebki.

~*~

- Podsłuchałem, jak ktoś mówił coś o jakichś smokach. Na południe od Acalyphy.

- To idziemy!

- Idziemy. Ale jutro. Z samego rana.

- Eeee? Po co czas marnować!

- Powiedz… Powiedz Lucy. O tym, że jedziemy szukać smoków.

- No dobra…

- Nie jęcz. Żonę własną zostawisz bez słowa?

- Racja, nie mogę ot tak iść! No i co z Happy’m?

- Happy’ego weźmiemy. Przyda się.

~*~

[ALERT, drastyczne sceny. Jeśli masz słabe nerwy lub coś jesz, nie czytaj dalej!]

Miała wrażenie, cholernie denerwujące wrażenie, że Gajeel jej unika.

Tak, jak nigdy. Choć dalej odprowadzał ją, kiedy gdzieś szła, to nie zostawał przy niej. Odchodził, by zająć się czymś, co tak bardzo pochłaniało uwagę i jego, i Natsu.

Lu-chan miała rację. Coś z nimi jest nie tak. Coś, co napawało ją niepokojem.

Bo miała wrażenie, cholernie denerwujące wrażenie, że Gajeel coś przed nią ukrywa. Coś poważnego. Coś, czego najpewniej nie powinna wiedzieć, a co jednak musiała odkryć z włąsnej troski o ukochanego.

I tak się całe jej rozmyślanie skończyło, że stała przed drzwiami domu Gajeela. Już nawet nie pukała. Dawno przestali pukać. Nacisnęła klamkę. I weszła do środka. Zgaszone światła i… Burdel panujący dookoła sprawiły, że pacnęła się mimowolnie dłonią w czoło, wyzywając w myślach charakter swojego chłopaka.

Wymijając walające się wszędzie żelastwo poszła włączyć światło. Ale coś ją powstrzymało.

Głuchy, stłamszony w samym gardle, zbolały jęk gdzieś z głębi domu. Bez wątpienia głos należał do Gajeela. Zaniepokojona i zmartwiona, zapomniała o świetle.  Po prostu wymijając wszystko, co mogło jej się napatoczyć pod nogi, wyminęła spokojnie i poszła dalej, kierując się za głosem, który w tej chwili wzbudzał zimny, przerażający dreszcz na jej ciele.

Bała się.

Czy teraz mogła odkryć, dlaczego tak jej unika? Czy ona na pewno chce to wiedzieć? Co to może być? Może to coś potwornego? Najzwyklejszej błahostki nie ukrywałby przed nią.

Bała się.

Kiedy dotknęła dłonią klamki drzwi, prowadzących do łazienki. Kiedy usłyszała kolejny, zbolały jęk dobiegający ze środka. Wiązankę ohydnych przekleństw. Kiedy ze szpary między podłogą a drzwiami  przemykało jedyne, oświecone światło w domu.

Bała się.

Kiedy nacisnęła klamkę, ostrożnie, miała wrażenie że ziemia jej drży pod nogami. Nie, to ona tak drżała. To ona ze strachem wlepiała spojrzenie z ciemne drzwi. To ona ze strachem czuła dokładnie bijące szaleńczo serce.

Bała się.

Kiedy uchyliła drzwi i spojrzała do środka.

Bo miała, czego się bać.

Widziała Gajeela.

Wszędzie była krew.

Krew Gajeela.

A on, stojąc, ledwo utrzymując się na nogach, trzymał w dłoni coś czarnego. Coś zakrwawionego. Coś, co zdawało się, było jeszcze porośnięte gdzieniegdzie resztkami skóry i mięśni. Coś, co zdawało się zostać wyrwane siłą z czyjegoś nieszczęsnego ciała.

I nie wiedziała nagle nic.

Wszechobecny zapach krwi wdarł się w jej płuca, sprawiając, że miała ochotę kaszleć. Ale Bała się. Bała się kaszleć, widząc przed sobą tą scenę.

Bo widziała Gajela.

A Gajeel widział ją.

Ona widziała go. Całe jego plecy spływały krwią. Nie… O mój Boże… Tam była krew… Ale… Całe jego plecy zostały jakby obdarte ze skóry. Widziała rany. Tak nieprzyjemne rany. Głębokie. Wrzynające się w mięśnie, rozszarpane, jakby… Jakby to z jego ciała wyrwano to coś czarnego, co trzymał w dłoni.

A on widział ją. Dygocącą ze strachu. Musiał widzieć. Jej szeroko otwarte oczy, pełne łez i przerażenia. Musiał widzieć, jak kolana jej drżą, grożąc, że zaraz nie utrzymają ciężaru ciała i dziewczyna runie na podłogę. Widział, jej dłoń, tak mocno zaciśniętą na klamce, że aż knykcie jej zbielały. Widział. Widział wszystko. Jego spojrzenie, zaskoczone, a po chwili i przerażone, przeszywało ją na wskroś.

Jakby była powietrzem. Niczym więcej. Jakby nie stanowiło dla niego najmniejszego problemu spojrzeć w głąb jej duszy.

Bała się.

W momencie, kiedy stękając, wypuścił z dłoni czarne, zakrwawione coś. Coś, co upadło wśród wielu już innych mu podobnych. Kiedy, z bólem wymalowanym na twarzy, uczynił w jej stronę krok.

- Levy… - Zaczął, wyciągając do niej zakrwawione ręce.

Ale chyba się rozmyślił. Bo cofnął je zaraz, patrząc na skórę zbrudzoną jego własną krwią. Na podłogę. Zaklął. Parszywie, gniewnie wyrzucił z siebie słowo zmieszane z warkotem z głębi jego gardła.

- Nie powinno cię tu być… Cholera! Nie powinnaś tego widzieć! Levy, wyjdź! Wyjdź teraz! Szybko! – Krzyknął prawie, stojąc tak, by nie widziała jego pleców.

Ale ona je widziała. W głębi swego umysłu dalej widziała ten okropny obraz. Bo czegoś takiego w życiu już nie zapomni…

Kazał jej wyjść. Ale ona nie mogła zareagować. Nie była w stanie podnieść nogi, odwrócić się i po prostu wyjść. Nie była w stanie drgnąć nawet palcem.

Miałą wrażenie, że ziemia ucieka jej spod stóp.

Oparła się ciężko o drzwi, oddychając głośno, przez usta, z przerażeniem wpatrując się w podłogę.

Krew, wszędzie krew.

Cofnęła się. Jej buty zostawiały po sobie ślady. Czerwone ślady na czystej podłodze korytarza.

Krew, wszędzie krew.

Wciskając palce we włosy docisnęła dłonie do uszu.

I krzyknęła. Jakby tym krzykiem mogła wyrzucić z siebie wszystkie uczucia. Wyrzucić strach, przeszywający jej duszę ból. Jakby mogła po prostu… Przestać czuć.

Krzyknęła. Piskliwie, przeciągle, rozpaczliwie, cofając się i uderzając plecami o ścianę. Krzyk, przerywany szlochem, płaczem, rozbrzmiewał w domu.

Czuła nieprzyjemną suchość w ustach. Która w połączeniu z wszechobecnym zapachem krwi, wzbudzała w niej mdłości.

Nogi się pod nią załamały, kolana ugięły. I po chwili poczuła, jak uderzyła tyłkiem o podłogę.

Czuła, jak łzy spływają poprzez policzki do jej otwartych ust. Słone, gęste łzy, przez które nie widziała wyrażnie.

Zacisnęła rozpaczliwie powieki. Jakby to był sen. Tylko zły sen. Coś, co zaraz się skończy, obudzi się. A Gajeel będzie obok, jak zwykle zaspany, ale trzymając ją blisko siebie, zapewniając bezpieczeństwo.

Ale to nie był sen. To się działo naprawdę.

Poczuła jego dłonie zaciśnięte na jej ramionach. Mokre, śliskie od krwi, a jednak mocno zaciśnięte, dające jej pewność, że to wszystko jest prawdą. Że nie śni.

- Levy! Uspokój się! Słyszysz mnie?! Levy!! – Krzyczał do niej.

Słyszała go aż nazbyt wyraźnie. Ona już nie krzyczała. Teraz płakała. Skulona, przyciskając dłonie do uszu, jakby mogła się tym odgrodzić od świata ją otaczającego. Chciała się od niego oddzielić. Zniknąć. Tak po prostu zniknąć.

Krew, wszędzie krew.

Poczuła, jak ją obejmuje. Jak jego silne ręce oplatają się wokół jej roztrzęsionego, drobnego ciałka.

- Już, spokojnie, już. Jestem tu. Jestem. Słyszysz mnie? Kocham cię Levy. Uspokój się. Nic ci nie jest. Jesteś bezpieczna. Jestem tu. Kocham cię. – Uspokajał ją. W kółko, cierpliwie, obejmując ją.

Nie przejęła się tym, że jej sukienka cała była teraz zbrudzona od krwi. Że na jej skórze mazała się czerwona posoka. Że ponad jego ramieniem widziała czarne coś leżące na zakrwawionej podłodze łazienki.

Czarne łuski, żywcem wyrwane z ciała.

Czarne łuski, do których jeszcze przyrośnięte były resztki skóry i niewielkie fragmenty mięśni.

Z cichym szlochem, z suchością w ustach i mdłościami Levy oparła słabo głowę o ramię Gajeela.

I odpłynęła. Odpłynęła w mroki umysłu.

Które nie były mroczne i bezkresne, a czerwone. I pachniały krwią.

~Podobało się? Komentuj!~