43 : Bajka

~~ Dedykacja dla Beata Metallica – bo genialny pomysł z łzami Gajeela, Yasha – bo dawno ci nie dedykowałam, a tak cię lubię <3 i dla wszystkich, którzy wspierają mnie w mojej twórczości i tych, którzy płakali ~~

Dzisiaj będzie trochę długo, booo....

Mademoiselle Krasnal... Krasnalku ty mój :3 Nie wiem, kiedy będzie poród. Gomene. Mam pełno pomysłów na najbliższą akcję, a muszę to jakoś tak zgrać, by wszystko do siebie pasowało. Więc wybacz, ale na obecną chwilę nie mogę stwierdzić, czy poród będzie za 2, 5 czy 10 rozdziałów. 

Bickslow : Beata Metallica nas zabiła swym pomysłem. Był genialny. Toteż dzisiaj dedyk speszali for ju.

No, po weekendzie mam ostatni tydzień praktyk ~ ! Zdążyłam przeczytać do końca Wiedźmina dzisiaj i muszę kupić następną książkę, by się nie nudzić... Tyle wydatków D: Za dużo mam książek... ;(

O właśnie ~ ! Jak kto wiedział to wie, kto nie to już wie ~ ! Otóż, napisałam już taki początkowy opisik, o co kaman w mojej książce. Toteż wszystkich ciekawych zapraszam do spojrzenia tam ~ !

Książka

PS. Z tego rozdziału jestem tak dumna, jak jeszcze chyba z żadnego *o*

~*~

Z lekkim uśmiechem patrzył, jak wszyscy otoczyli Levy, szczęśliwi, że się obudziła. A ona, odzyskawszy nieco sił, śmiała się z nimi, rozmawiała. Zaś on przyglądał jej się, nie mogą oderwać od niej wzroku.

W momencie, w którym lodowa lanca złamała się na jego plecach, a ogień przypalił mu płaszcz, oderwał się w końcu od dziewczyny i skierował spojrzenie na dwójkę walczących magów.

- Chyba nie wiecie, z kim zadarliście! – Warknął, szczerząc się nieprzyjemnie.

I samemu włączył się w wir walk toczonych w gildii.

~*~

- Gajeel znów walczy! – Powiedziała Lucy, patrząc na zgraję ludzi walczących ze sobą.

Levy, kierując się za jej spojrzeniem, po chwili również dostrzegła swojego chłopaka, który tak zaciekle walczył z resztą. Skrzywiła się mimowolnie, bo przy całej walce chłopcy robili sporo hałasu. Wszędzie latały krzesła, stoły, kufle i beczki, a nawet czasem ludzie.

- To dobrze. – Powiedziała Erza i z uśmiechem kiwnęła głową, nie przerywając jednocześnie jedzenia ciasta.

- Czemu niby dobrze? – Spytała Levy. Bo ona akurat uważała ich zachowanie za niezwykle męczące.

Lucy, z dość smutnawym uśmiechem, przeniosła spojrzenie na przyjaciółkę.

- Wiesz, jak ty byłaś w śpiączce, Gajeel całkiem się zamknął. Cały czas siedział przy tobie. Natsu i Gray próbowali go wtedy wciągnąć w walkę, by go nieco ożywić, ale… Po prostu ich ignorował, cały czas siedząc przy tobie.  Żeby coś zjadł chociaż trzeba było go odciągać siłą.

Słowa Lucy sprawiły, że Levy wbiła spojrzenie we własne dłonie, jednocześnie smutna i pełna poczucia winy. Tak bardzo Gajeel się o nią martwił?

Uśmiechnęła się smutno do siebie. Jak mogła wątpić w niego? Przecież gdyby jej nie kochał, najpewniej nie zadręczałby się tak wtedy.

Była głupia, że zwątpiła.

Już nie wątpiła.

Z uśmiechem znów poświęciła uwagę przyjaciółkom, które ochoczo zaczęły opowiadać o tym, co się działo pod jej „nieobecność”. A działo się wtedy niezwykle mało.

~*~

Mijało coraz więcej czasu. Ona odzyskała siły. On nie odstępował jej na krok. Z wieczną troską, że coś znowu może jej się przydarzyć, obserwował otoczenie, odprowadzał ją i zawsze był obok.

Początkowo jego troska sprawiała, że Levy czuła się… Lepiej. Z czasem jednak, odczuwała coraz większą irytację.

~*~

Szli w milczeniu obok siebie. Ich splecione dłonie kołysały się leniwie między nimi w rytm kroków. Jego silna, duża dłoń. I skryta w niej druga, drobna i delikatna.

Nie potrzebowali nic więcej, niż tą bliskość ich rąk, niż ten delikatny uścisk splatający ich razem. Na zawsze już.

Chciał, żeby tak było.

Ale w pewnej chwili jej drobna dłoń uciekła ze swojego miejsca w jego dłoni. Zdezorientowany, ale i czujny, spojrzał w tamtym kierunku. Dostrzegł ją. Stała, oparta dłońmi o szybę oddzielającą przechodniów od wystawy sklepu z książkami. Przeglądała tytuły. Szukała czegoś.

Lecz nie znalazła. Usłyszał jej głos. Westchnienie.

- Nic nowego nie ma. – Ciche stwierdzenie padło z jej ust.

Wróciła do niego. Z uśmiechem. Z drobną dłonią ponownie szukającą swojego miejsca w jego dłoni.

- Codziennie to samo, jak można być takim maniakiem. – Stwierdził.

Gryzł. Kawałek żelaza tkwił mu w ustach. Nie chciał go od razu zjadać. Więc się nim bawił.

- Codziennie to samo, jak można być takim maniakiem. – Powtórzyła. Słowo w słowo. Uśmiechając się złośliwie i trącając kawałek żelaza w jego ustach.

Uniósł brew. I patrzył na niską dziewczynę. Która tak zadziornie wlepiała w niego spojrzenie dużych oczu. Tak pięknych.

- Żelazo to moje jedzenie. Jak nie będę jadł, umrę z głodu. Książek się nie je. – Stwierdził, jakże inteligentnie, przełykając w końcu kawałek żelaza.

- Możesz jeść też normalne jedzenie. Więc na co ci żelazo? Natsu je ogień praktycznie tylko na czas walki. Ty cały czas.

- A wytrzymałabyś bez czekolady?

Na jego pytanie jej policzki nadęły się lekko, niby w irytacji. Pierwsza odwróciła spojrzenie. A on patrzył na jej oczy, błądzące wzrokiem gdzieś po okolicy.

- Nie. – Odpowiedziała.

Nie musiała nawet. Znał odpowiedź.

- No właśnie. Dla mnie żelazo jest jak dla ciebie czekolada. Jak taki nałóg.

Nie kontynuowali tematu. Ani on. Ani ona. Tylko szli dalej.

A ich splecione dłonie kołysały się między nimi.

Jego duża dłoń. A w niej jej drobna, która na zawsze znalazła już swoje miejsce.

~*~

Nie chciała, by odchodził.

Czemu więc czuła się zawstydzona, kiedy leżeli razem w jednym łóżku?

Nie, do niczego między nimi nie doszło. Po prostu, kiedy ją odprowadzał, wymsknęło jej się, że chce by został. I został. Teraz. Tutaj.

Jego gorący oddech błądzący po jej skórze sprawiał, że ciepły dreszcz przeszywał jej plecy.

Nie spał. Wiedziała o tym. Czuła to. Jego spojrzenie wbite w nią. I jej zawstydzenie. Chowała twarz w jego ramieniu. A jego ręka obejmowała ją, trzymając blisko.

- Gajeel? – Wyszeptała. Cicho. Czuła, jak z ruchem ust, muska wargami jego rozgrzaną skórę.

- Tak? – Odpowiedział. Z lekkim ociąganiem.

- Znasz jakieś bajki? – Spytała nagle.

I nie wiedziała, co ją napadło. Ale chciała. Chciała usłyszeć bajkę. Przy nim czuła się bezpiecznie i spokojnie.

Jak dziecko.

I chciała usłyszeć bajkę.

- Nie. – Odpowiedział. Krótko i jasno, nie zostawiając miejsca na niedomówienia.

- Hmm… - Jej mruknięcie, pełne pewnego rodzaju zawodu, może smutku, utonęło wśród odgłosu jej własnego oddechu.

I jego. Słyszała jego spokojny, głęboki oddech.

Chwilę jeszcze trwało to milczenie między nimi. Mrok nocy im nie przeszkadzał. Ona miała zamknięte oczy. On zdążył przyzwyczaić wzrok.

- Dawno temu… - Zaczął cicho. Z nową iskierką nadziei w sercu wtuliła się w niego mocniej, słuchając uważnie. - …żył pewien smok. Był postrachem wszystkich okolicznych wsi, miast, królestw. Silny, potężny, wielki. Z gęby zionął ogniem, a szpony jego ostre jak brzytwy. Skrzydła tak potężne, że jednym machnięciem mógł zdmuchnąć z powierzchni ziemi domy.

Leżał na plecach. A ona wtulona w jego bok, z głową na ramieniu. Ale po chwili splotła ręce na jego torsie i oparłszy na dłoniach podbródek wpatrzyła się w niego. Nie czując już wstydu spowodowanego tą bliskością. A tylko ciekawość.

- Smok lubił latać nad domami. Wiedział, że budzi strach i cieszył się z tego. Bo czuł się przez to bezpieczny. Jak ludzie się go bali, to nie śmiali nawet podejść, by z nim walczyć. Pewnego dnia smok poleciał za daleko i dotarł do stolicy pewnego królestwa. Z zaciekawieniem krążył wokół wielkiego, pięknego zamku, gdzie zwykle mieszkał król z królową, książętami i księżniczkami. I tak przelatując obok wieży, dostrzegł okno, przez które mógł zajrzeć do środka. Zaciekawiony wbił szpony między kamienne bloki i jednym, czarno-złotym okiem spojrzał. W wieży komnata piękna, zdobiona, z wielkim łożem, z pięknym, zdobionym lustrem, z szafami z najlepszego drewna, obrobione przez najlepszych stolarzy. To jednak smoka nie interesowało, cóż bowiem smok mógł wiedzieć o łóżkach, lustrach i szafkach? To, co go zaciekawiło, to pewna osoba, siedząca na krześle. Była to piękna księżniczka, jedyna córa króla tych ziem. Czesała swe piękne, złote loki, a smok urzeczony mógł tylko patrzeć na te włosy, tak hipnotyzujące przy każdym ruchu szczotką. A wtedy księżniczka dostrzegła smoka w odbiciu w lustrze.

Ciekawość Levy sięgała apogeum. Machając w powietrzu nogami wlepiała spojrzenie w Gajeela. On patrzył w sufit. Usilnie próbował sobie przypomnieć, jak szła dalej ta historia. Nie kazał jej długo czekać. Zaraz podjął opowieść, jakby nie chciał znudzić milczeniem swojej słuchaczki.

- Przestraszona, zaczęła krzyczeć. Smok był smutny. Bo pierwszy raz pożałował, że budzi strach. I to w tej pięknej, młodej księżniczce, która go oczarowała. Nim służba, straż zdążyła dobiec do komnaty w wieży, smok, rozbijając szybę, wepchnął łapsko przez okno i chwycił między szpony księżniczkę. Tak ostrożnie i powoli, by nie zrobić jej krzywdy. I wyciągnął ją. A ona krzyczała. Bo bała się, że smok zechciał na przekąskę zjeść sobie księżniczkę. W towarzystwie rzucanych w niego włóczni, strzał, smok odleciał z królestwa, wracając do swej jaskini wydrążonej w górze. Tam odstawił księżniczkę na ziemię. Nie krzyczała już. Straciła siły na krzyk. Teraz tylko, z zamkniętymi oczami, czekała na śmierć. Bo co mogła zrobić młoda, piękna księżniczka w porównaniu do silnego, wielkiego smoka? Ale on nie zjadł jej. Ugościł u siebie. A ona nabrała do niego zaufania. Smok pozwalał jej bawić się jego ogonem, kryć się w jego skrzydłach, wchodzić mu na grzbiet. Trzymał ją blisko, bo smoki lubią mieć swoje najcenniejsze skarby blisko.  A ona, w towarzystwie smoka zapomniała, jak wygląda życie księżniczki. Bo teraz, na zabawie i śmiechu spędzała swój czas. Czas ze smokiem.

Zachwycona Levy, szczerząc się głupio, coś tam zachichotała pod nosem, niezwykle zadowolona z takiego obrotu spraw. Zupełnie tak, jakby na miejsce smoka i księżniczki postawiła Gajeela i siebie.

- Jednakże król chciał odzyskać swoją córkę. Rozesłał wieści, iż temu, kto uratuje młodą, piękną księżniczkę, odda połowę skarbca i rękę tejże właśnie księżniczki. Jednakże wszyscy bali się smoka. Bo smok zniszczył niejedną wieś, niejedne miasto, kiedy ktoś odważył się go zaatakować. Lecz razu pewnego znalazł się rycerz. Na silnym rumaku, w błyszczącej zbroi i dwuręcznym mieczu wetkniętym za pas. I poszedł rycerz w lśniącej zbroi na spotkanie silnego, wielkiego smoka. By z nim walczyć o to, któremu należy się młoda, piękna księżniczka.

Zamilkł. Patrząc w sufit. A ona, coraz bardziej niecierpliwie, nadymała policzki. Aż w końcu nie wytrzymała. I spytała.

- Smok wygrał?

Tak miało być. Smok pokochał księżniczkę, księżniczka pokochała smoka. Czy w takiej bajce rycerz coś znaczy? Nawet, jeśli ma silnego rumaka, lśniącą zbroję i dwuręczny miecz wetknięty za pas?

- Nie. – Odpowiedział cicho. I spojrzał na nią, podnosząc się do siadu. I ona usiadła, patrząc na niego ze zdezorientowaniem. – Smok przegrał, a księżniczka wróciła do zamku i została żoną rycerza. Bo ludzie lubią opowieści o pięknych księżniczkach i odważnych rycerzach. Nie lubią smoków.

Ze smutkiem objęła rękoma jego szyję, wtulając policzek w jego skroń. Czuła jego ciepły oddech. I jego zapach. Ten zapach tak typowy dla niego, a którego nie mogła jasno określić. Zapach Gajeela.

I nie wiedziała, co mogłaby teraz powiedzieć? Bo nagle zdała sobie sprawę, że zna tą historię. Że zawsze ją znała. Że to najzwyklejsza, najpopularniejsza bajka o księżniczce i rycerzu. Opowiedziana tylko z punktu widzenia smoka. Z punktu widzenia Gajeela.

Jego ręce objęły ją. Dłonie zacisnęły się na materiale koszulki, którą miała. Jego twarz, wtulona w jej szyję.

I oddech błądzący po jej obojczyku.

~Podobało się? Komentuj!~