80 : Tytania

Powrót smoka, mała! Powrót smoka!

Bickslow : Uspokój downa...

Mordka ^^

Jak już widzicie, wróciłam. Wybaczcie, że tak wolno mi idzie nadrabianie, no ale... Od wczoraj, od 20 jestem dopiero na kompie, no a spać też trzeba, nie ? :)

Ekhem... Please, don't kill me <3

~*~

Swąd spalonych ciał, odór krwi i wmieszany w to zapach potu był wyczuwalny nawet w tym pokoju wysoko osadzonym w jednej z wież gildii Sabertooth.

Zeref stał tuż przed nią, wpatrując si w pogrążoną w cieniu kaptura twarz. Była niższa, ale nie zadzierała głowy, by na niego spojrzeć. Wiedział, że nie zwracała nawet na niego uwagi. Bardziej pochłaniały ją głosy dobiegające z pola walki. Przeraźliwe wrzaski, rozpaczliwe i wojenne wręcz okrzyki, gniewne, ale też resztkami sił wykrzyczane zaklęcia.

Ziemia trzęsła im się wręcz pod nogami, jakby sama bała się tej potężnej wojny, która rozgrywała się bezczelnie na niej. Grunt wchłaniał sączącą się krew tak mocno, że pod koniec walki pewnie utworzy się tu krwiste bagno pełne trupów, poodrywanych kończyn i wnętrzności.

- Odejdź stąd – powtórzył Zeref, unosząc ręce i opierając dłonie na jej skroniach skrytych pod kapturem. Nawet teraz go nie słuchała. Nie zwracała na niego większej uwagi… - Odejdź i żyj. Chyba nie chcesz ginąć? Na marne? Po co ci to?

Niska kobieta w końcu drgnęła, wykazując jakiekolwiek zainteresowanie słowami Zerefa. Dostrzegł, jak jej głowa nieco się unosi, by mogła na niego spojrzeć. Cień cofnął się, ale tylko za prosty, niewielki nos. I jej puste oczy, które mógł dostrzec pomiędzy czarnymi niemal cieniami rzucanymi przez kaptur.

Jej usta, spękane i blade poruszyły się. Ale nie wydobył się z nich nawet najmniejszy dźwięk. Smocze przekleństwo, jakie jej dał dawny Smoczy Władca dalej na niej ciążyło, nie pozwalając, by najmniejszym słowem odezwała się do kogoś.

Ale Zeref wyczytał jej słowa z ruchu warg.

„Moim życiem są Wróżki. Nie mogę ich zostawić” – to mówiły mu jej usta, które zaraz przybrały słaby, smutny uśmiech, otoczony paroma, starczymi zmarszczkami.

Zeref cofnął się.

Powoli, rozważnie stawiając kroki, będąc dalej przodem do kobiety, która nie drgnęła nawet, kiedy ją puścił i kiedy odsunął się.

- Zawsze chciałem walczyć z Natsu. Chciałem wiedzieć, jak silny już jest – powiedział Zeref, opuszczając bezwładnie ręce wzdłuż boków. I kontynuował. – Ale teraz Natsu może poczekać. Nie bierz sobie tego do serca, dawna przyjaciółko. Ale najpierw zabiję ciebie – syknął, unosząc ręce, które powoli zaczął otaczać czarny cień jego potęgi. – Nie bój się, postaram się, by nie bolało… Aż tak.

~*~

Świst z prawej strony.

Jego ręka sama się poruszyła, w tak instynktownym ruchu. Skóra porośnięta żelaznymi łuskami bez trudu odbiła cienisty atak, którego… Tak bardzo znał.

- Rogue!? – z zaskoczeniem wpatrzył się w chłopaka, który stał przed nim w dość luźnej pozie. Cień, który wcześniej go zaatakował, wrócił do niego samego. Gajeel uśmiechnął się. – No patrzcie, kogo tu przywiało. Chcesz mnie pokonać?

Jego dawny uczeń i przyjaciel nie odpowiedział. Zamiast tego uniósł ręce.

I Gajeel już wiedział, co się stanie.

To był instynktowny ruch. To było coś tak bardzo znanego, wyrytego w jego pamięci po tych wszystkich latach, które spędził z Rogue…

Opierając ciężar ciała na prawej nodze odskoczył, lewą już wyciągając do tyłu, by znaleźć w niej oparcie po odskoku.

W miejscu, w którym przed chwilą stał, czarny cień przemknął po ziemi, jakby zły że jego ofiara zdążyła uciec. A potem wrócił do swojego pana.

- Nic się nie zmieniłeś! – zawołał Gajeel, szczerząc się wrednie kłami. I kiedy tylko jego stopy ponownie zetknęły się z ziemią, zamienił rękę w buławę, kierując ją szybko w stronę dawnego ucznia.

Ale jego atak nie sięgnął celu. Bo w ostatniej chwili cienie oplotły rękę Gajeela i z zadziwiającą szybkością pomknęły po żelazie w stronę jego ramienia.

- Jesteś o sto lat za młody, by mnie pokonać! – Gajeel zaśmiał się z istnym szaleństwem, kiedy cienie nie były w stanie zranić go przez żelazne łuski porastające całe ciało Żelaznego Smoczego Zabójcy.

Zupełnie, jakby Rogue też zdał sobie teraz z tego sprawę, cofnął cienie, uwalniając rękę Gajeela.

Ale prze kolejnym atakiem powstrzymał ich cichy pisk niedaleko. Oboje spojrzeli w tamtą stronę.

Levy, zamknięta w samym centrum walki nie była w stanie już dłużej walczyć. Nie tyle fizycznie, co psychicznie. Dociskając dłonie do uszu, jakby chciała się odgrodzić od szalejącej dookoła rzezi, krzyknęła znowu, kiedy pod jej nogami wylądowało rozchlastane ciało Jeta.

- Levy! – krzyknął Gajeel. Całkiem zmienionym tonem. Jego łuski zniknęły.

Rogue wiedział, że jego dawny mistrz był teraz odsłonięty i nieuważny. Wiedział, że gdyby zaatakował, wygraną miałby w kieszeni.

Tylko jedna chwila. Jeden atak…

Cienie pomknęły po ziemi przesączonej krwią. Przemknęły między ludźmi i pod nogami Gajeela, kierując się w inną stronę.

Aż dotarły do Levy.

- Zostaw ją! – wrzasnął Gajeel.

Ale Rogue nie posłuchał. Czarne cienie otoczyły Levy ze wszystkich stron i zamknęły jak w jakiejś bańce. Nie mogli jej dostrzec przez czarną warstwę cienia. A ona już nie mogła widzieć ani słyszeć tej wojny.

- Spokojnie – mruknął Rogue, opuszczając rękę. – Jest bezpieczna. Nic jej nie zrobię. Po prostu nie chcę, by cokolwiek cię rozpraszało podczas walki ze mną – powiedział.

Gajeel, jeszcze chwilę wpatrując się w czarną bańkę, uśmiechnął się lekko. Jego ramiona drgnęły, nim porosły je żelazne łuski.

- Wiesz, Rogue… Nie zapomniałem, jaki jesteś. I nie zmieniłeś się w ogóle – powiedział, odwracając się już do swojego przeciwnika. – Więc ci ufam, że Levy jest bezpieczna.

Gajeel nie zaatakował. Czekał na odpowiednią chwilę, kiedy Rogue zaatakuje, jednocześnie się przy tym odsłaniając. Dokładnie pamiętał, jak jego dawny uczeń walczy.

Ale, ku jego zdziwieniu, Rogue nie zaatakował. Tylko stał, z zamyśleniem wpatrując się w bańkę. Aż w końcu przeniósł spojrzenie w stronę Gajeela.

- Levy… Ma ładne imię – powiedział cicho. I przechylił lekko głowę w bok, jakby z ciekawością. – Twoja dziewczyna? Kochasz ją?

Gajeel zaśmiał się. Ale nie szaleńczo. Raczej dość luźnie. Tym bardziej, że pytanie, które zadał Rogue, całkowicie nie pasowało do zamętu bitwy między Wróżkami a Tygrysami.

- Bardziej niż kogokolwiek na tym świecie – odpowiedział z taką pewnością swojego uczucia, że Rogue aż się uśmiechnął, mimo wszystko szczęśliwy, że jego dawny mistrz znalazł kogoś, kogo pokocha bez granic.

- Cieszę się – powiedział. I jego uśmiech zniknął. – Ale o tym będzie trzeba kiedyś pogadać przy kieliszku, nie zaś w samym centrum bitwy.

- O ile to przeżyjemy – dodał Gajeel, uśmiechając się szeroko.

- Przeżyjemy – stwierdził Rogue.

I jego cienie, podporządkowane jego woli, pomknęły po ziemi w stronę Żelaznego Smoczego Zabójcy.

~*~

Było ciemno. I zimno. Mrok otaczał ją z każdej strony i nie byłą w stanie w tym wszystkim dostrzec nic.

Czy ona już umarła?

Czy już ktoś ją zabił?

Tak chyba byłoby lepiej. Nie mogła już wytrzymać tego wszystkiego, co się dookoła niej działo. Nie mogła już wytrzymać…

Dalej pamiętała widok Jeta. Jego rozchlastane ciało, poranione i całe we krwi. Jego ręce i nogi były spalone i wyglądały jak zwykła, sczerniała miazga… I ten swąd spalonego ciała, odór krwi…

Levy załkała w tej ciemności, dociskając dłonie do twarzy.

To było dla niej zbyt wiele. Chciała umrzeć.

Chciała już tego wszystkiego nie widzieć… Zostawić to wszystko za sobą i po prostu zapomnieć, odejść…

Czarny mrok otulał ją swym niewrażliwym, obojętnym zimnem.

~*~

Natsu z dzikim wrzaskiem skoczył w stronę swojego przeciwnika z pięścią w której płonął żywy, jasne ogień.

Jego atak w połowie swojej drogi zderzył się z wyprowadzonym przez przeciwnika kontratakiem. Pięści wbiły się w siebie nawzajem, a te dwie potężne siły sprawiły, że wszystkich dookoła zwalono z nóg, jakby tuż między tą dwójką wybuchła bomba.

Dwójka wrogów odskoczyła od siebie, zaryła butami o ziemię, by zatrzymać się i oprzeć tej sile, która zderzywszy się ze sobą odrzuciła ich.

Sting, szczerząc się, odarł wierzchem dłoni z czoła ślady krwi, ziemi i pyłu.

Natsu z tym swoim głupim wyszczerzem, uniósł ręce wysoko.

- Ale się napaliłem! – wrzasnął radośnie, zupełnie jakby zapomniał o wojnie dwóch gildii toczącej się dookoła.

Całe jego ciało zapłonęło.

Zaś ciało Stinga całe pokryło się bielą.

Nie zważając na nic, co było dookoła nich, skoczyli ku sobie, z tą żądzą walki i wygrania.

~*~

Droy przystanął na chwilę, dostrzegając coś, co napełniło go obawą.

W jednym miejscu ziemia utworzyła lekkie wzniesienie, zupełnie jakby ktoś ją tam dał specjalnie. A spomiędzy zimnych, przesiąkniętych krwią grud dostrzegł czerwone włosy.

Znał tylko jedną osobę z takim odcieniem na głowie.

- Erza! – krzyknął Droy, wyciągając z kieszeni nasiona i rzucając je na ziemię.

Momentalnie wyrosły z nich pnącza, które wbiły się w ziemię i odrzuciły ją na bok, powoli i żmudnie, ale nie przerywając ani na chwilę.

Aż w końcu udało mu się wyciągnąć spod ziemi Tytanię.

Nigdy nie chciał widzieć tej kobiety w takim stanie. Najsilniejsza, zwana nie raz Królową Wróżek, potężna i silna, która zawsze dawała im nadzieję i siłę…

Poległa…

Droy z rosnącą w nim paniką wpatrywał się w zmiażdżone ziemią ciało, gdzieniegdzie jeszcze pokryte skruszonymi fragmentami zbroi Niebiańskiego Koła, które po przybiciu ziemią jeszcze bardziej raniły ciało.

Jej klatka piersiowa była nienaturalnie nisko, zmiażdżona. Widział, jak z jej boków wystają połamane, białe żebra, ciągnąć wraz ze sobą poza brudną od ziemi i krwi skórę fragmenty mięśni. Jej nogi i ręce powykrzywiane były w niewłaściwych miejscach pod kątami, które sprawiały, że Droy miał ochotę zwymiotować na wyobrażenie, jak teraz wyglądając kości i mięśnie najsilniejszej kobiety Fairy Tail, Erzy Scarlet zwanej Tytanią.

- Wendy! Gdzie jest Wendy!? – Ryknął na cały głos, rozpaczliwie rozglądając się dookoła w poszukiwaniu młodej Smoczej Zabójczyni.

Zdeformowana, zmiażdżona klatka nie drgnęła nawet.

Erza Scarlet nie oddychała.

~*~

- Potwierdzona została informacja, że Sabertooth sprzymierzyło się z Zerefem – powiedział Lahar

Guran Doma przesunął dłonią po długiej, szarej brodzie, wpatrując się w Lahara z ciekawością.

- Fairy Tail wypowiedziało Sabertooth wojnę po tym, jak porwano i najpewniej zabito jedną z nich – dodał jeszcze mężczyzna, zerkając co chwilę do raportów.

Przez wielkie okna do pomieszczenia wpadało dużo światła. A pokój wyglądał jak prawdziwe biuro. Pełno szafek z jakimiś dokumentami, zwojami, księgami, biurko i kilka foteli, w których można było usiąść.

Guran Doma siedział w fotelu za biurkiem, gładząc brodę i ciekawie wysłuchując tego, co Lahar ma do powiedzenia.

I kiedy mężczyzna skończył swój raport, prychnął cicho pod nosem.

- Fairy Tail… - mruknął przywódca Rady Magii. – Od zawsze sprawiają nam same problemy. Ale wojna z Zerefem to nie byle jaka sprawa… Żeby Sabertooth też posunęło się do czegoś takiego…

- Co mam zrobić? – spytał Lahar, odkładając papiery z raportem na biurko.

- Niech Dranbolt sprawdzi sytuację. Chcę dokładnie wiedzieć, co tam się dzieje. Jeśli będzie trzeba, sami wkroczymy do akcji – powiedział Guran Doma, podpierając na zaciśniętej pięści skroń.

- Tak jest – Lahar skłonił się lekko. I wyszedł, zostawiając przywódcę Rady Magii samego ze swoimi myślami.

~Podobało się? Komentuj!~