77 : Porlyusica

Zaległości, zaległości... Kiedy ja to nadrobię?! 

Bickslow : Może teraz?

Nie, ja sama ledwo ogarniam moje obowiązki ._. Robota wre, malujemy z chłopakiem mieszkanie mojej babci i ręce mnie już bolą xD Ledwo pisać umiem :<

~*~

Znała tylko jedno określenie na to, co się w tej chwili działo.

Szaleństwo. Gajeel oszalał.

Dlaczego tak twierdziła? Z kilku prostych powodów.

Kiedy tylko dowiedział się o ciąży Levy… Kupił dom. Dom, w którym mieli zamieszkać razem i który miał już pokój dla dziecka. I dla kolejnej dwójki potomków „na wszelki wypadek”… O kupnie go zaś dowiedziała się tego samego dnia, w którym przyszedł pomóc jej się spakować. Cóż, wizja wspólnego mieszkania nie przeszkadzała jej jako tako. Bardziej zirytował ją fakt, że wszystkiego dowiedziała się, kiedy pakował do jej torby ciuchy, wyciągane na szybko z szafy.

Kolejnym śmiesznym, czy raczej przerażającym faktem był zapał Gajeela do umeblowania dziecięcego pokoju. Bo kiedy tylko jakoś ogarnęli przeprowadzkę, nie czekając na nic więcej chłopak poleciał do sklepu.

Levy stała, oparta o framugę drzwi. Pokój był przytulny. Duże okno wpuszczało pełno światła, którego blask padał na błękitne ściany i podłogę, której jasne panele skryte były prawie w całości dużym, białym dywanem.

Od razu polubiła ten pokój. Łatwo umiała sobie wyobrazić w nim siebie, trzymającą w rękach maleństwo.

Gajeel siedział na tym właśnie dywanie, skręcając kołyskę. Uparcie trwał przy postanowieniu, że nie potrzebuje instrukcji dołączonej do mebla. Przecież on sobie umie ze wszystkim dać radę! I, jak na razie, pomimo braku spoglądania do znienawidzonych kartek papieru, szło mu całkiem nieźle. Kołyska przybierała właściwy jej kształt.

Levy uśmiechnęła się, patrząc na zmagania ukochanego z narzędziami i częściami mebla, które jeszcze nie zostały przytwierdzone do reszty.

I uznawszy, że nie potrzebuje pomocy, udała się do kuchni zrobić obiad.

~*~

Wyjrzała przez okno.

Jeszcze nigdy nie widziała ulic Magnolii tak zatłoczonych. Nagły przypływ ludzi do miasta szybko stał się informacją powtarzaną z ust do ust wśród magów z Fairy Tail. Mistrz wydawał się wyjątkowo zaniepokojony tym. Zupełnie, jakby wiedział coś, czego nie powiedział reszcie.

I chyba tylko Gajeel wiedział, o co chodzi. Bo nie raz już widziała, jak on z Makarovem znikają na długie rozmowy. I zawsze potem wydawali się być niezwykle zaniepokojeni.

Lucy westchnęła cicho, spoglądając na ludzi, który rozpaczliwie szukali dla siebie miejsca. Jednak wiele mieszkań było już wykupionych przez ludzi, którym wcześniej udało się dotrzeć do miasta.

Tak, w tej chwili można było dostrzec w Magnolii przeludnienie. Nie było miejsca dla kolejnych uchodźców.

- Chodźmy, Lucy.

- Aye, chodźmy!

Odwróciła się od okna, ukrywając zaniepokojenie. I uśmiechnęła się do Natsu i Happy’ego, którzy stojąc w drzwiach poganiali ją do szybkiego wyjścia.

W gildii panował ten sam zamęt, co zawsze. Pojawienie się Natsu praktycznie od razu wywołało zażarty bój wśród męskiej części gildii.

Parę osób jednak było na misji, więc do walki nie dołączyło się Raijinshuu. Wyjątkowo, na misję klasy S, którą wziął Laxus, poszła z nimi też Reneé. Trochę jej tego zazdrościła, sama Lucy była tylko raz na takiej misji. Zaś Reneé wiele czasu spędzała z Raijinshuu. A przynajmniej z samym Bickslowem. I to wystarczyło, by mogła czasem iść z nimi na misję S.

Nie było także Wendy i Romeo, którzy wyruszyli razem, co wywołało i Miry napad radości.

- Chcesz się bić, mrożonko?!

- Z tobą zawsze, płomyczku!

- Przemebluję ci mordę, publiczny striptizerze!

- Zrobię z ciebie sos tabasco, ogniopierdzielu!

I nie trzeba było dłużej czekać.

Jednak ten zaciekły bój przerwało coś. Coś, co weszło przez drzwi gildii głośnym tupotem wielu stóp odzianych w buty.

A tym czymś okazał się burmistrz Magnolii.

Cisza. Wszyscy magowie wpatrzeni w niskiego, grubszego mężczyznę nie odezwali się ani słowem. Natsu i Gray zamarli i nie drgnęli nawet, z wymierzonymi w siebie nawzajem pięściami i kopniakami, które jednak nie dosięgnęły celu.

Mistrz zeskoczył z baru i podszedł do burmistrza.

- Fairy Tail – zaczął grubszy mężczyzna, ściągając kapelusik z głowy – muszę was prosić o przysługę.

- Jak możemy pomóc? – Spytał grzecznie Mistrz, spoglądając ukradkiem na tłumek ludzi za nim.

- W mieście nie mamy już miejsca dla tych ludzi. A nie możemy pozwolić im spać na ulicy. Proszę, czy znajdzie się u was dla nich miejsce?

Mistrz mruknął coś pod nosem, gładząc się po wąsie. A potem skinął głową.

- Kobiety i dzieci mogą zamieszkać we Wróżkowych Wzgórzach. Erzo, zaprowadzisz ich tam. Nie, nie będą płacić, rozumiem że to ciężka sytuacja. Mamy jeszcze skrzydło szpitalne, obecnie nie używane. Mężczyźni mogą się tam ulokować.

- Dziękuję – powiedział burmistrz, schylając głowę.

Erza podeszła do tłumu. Kobiety wraz ze swoimi dziećmi poszły za nią. Resztę Mistrz miał zaprowadzić do skrzydła szpitalnego.

- Hej – zawołał nagle Gajeel, wpatrując się w o wiele zmniejszony tłumek ludzi. – Jesteście z Sundaville?

Kilka osób potaknęło. A chłopak nie miał już więcej pytań. Potarł dłonią czoło, jakby myśląc.

Kiedy tylko Mistrz zaprowadził uchodźców do skrzyła szpitalnego i wrócił, wiele spojrzeń skupiło się na nim.

- Dobra, myślę, że trzeba wam wszystko wyjaśnić – powiedział Makarov, wskakując na bar i odwracając się przodem do zebranych w gildii magów. Odchrząknął. – Cóż… Od czego by zacząć. Wiecie, że obecnie jesteśmy najsilniejszą gildią we Fiore. Znalazł się jednak ktoś, kto chce nas pokonać i przewyższyć – zaczął Mistrz, splatając ręce za sobą. – Mówię tu o Sabertooth. Słyszeliście o nich? Pewnie mało co, zwykle nie sprawiając problemów. I nawet teraz nie byłoby problemu, gdyby nie jeden nieciekawy fakt.

Na moment przerwał. W gildii zapadła cisza. Wszyscy, nawet Natsu i Gray którzy już wcześniej przerwali bójkę, nie próbowali do niej wracać, słuchając uważnie co ma Mistrz do powiedzenia.

- Jakiś czas temu doszły do mnie plotki o tym – podjął Mistrz – że ktoś próbuje pomóc sobie mocą Zerefa. Uznałem wtedy, że to niemożliwe i kogoś za bardzo ponosi wyobraźnia. Ale też, nawet jeśli to były tylko plotki, nie mogłem tego zignorować. Poprosiłem więc Gajeela, by się co nieco dowiedział. Szpiegował dla mnie jedną z mrocznych gildii, które ponoć miały być w to zamieszane. I kiedy wrócił, powiedział mi, czego się dowiedział – Mistrz westchnął. Mira podała mu kufel piwa, dla zwilżenia gardła po tej długiej mowie. Bo to jeszcze nie koniec. – Tamta gildia rzeczywiście próbowała dostać się do Zerefa i przekabacić go, by im pomógł.  Jednak nie byli zorganizowani, tylko się kłócili, więc nie stanowili też zagrożenia. Ale w ich kłótni padła nazwa jednej z gildii. Chyba się już domyślacie, która. Sabertooth. „Musimy się pospieszyć, bo Sabertooth nas wyprzedzi!” tak mówili. I to już było niepokojące. Zdrada jednej z legalnych gildii? Tak nie mogło być – Makarov znowu popił nieco z kufla, by zwilżyć gardło. A magowie cierpliwie czekali na ciąg dalszy. – Pamiętacie, niedawno odbyło się Zebranie Mistrzów. Powiedziałem o planach mrocznych gildii, pomijając związek z tym Sabertooth. Ale Mistrzowie uznali, że to niemożliwe i że nikt by się do tego nie posunął. Że to zbyt niebezpieczne. Był tam też Mistrz Sabertooth. Zachowywał się… Inaczej. Nie był w ogóle zaskoczony zagrożeniem współpracy z Zerefem. Nic go nie zaskoczyło. Wydawało mi się, że jednak to prawda, że on ma jakieś dojście do Zerefa. A teraz, z Sundaville, z miasta gdzie jest siedziba Sabertooth, masowo uciekają ludzie. To zbyt podejrzane.

- To trzeba iść na nich i im łomot spuścić! – Zawołał Natsu, zapalając pięść i unosząc ją wysoko w górę.

- Zamknij się, płomyczku! Musimy najpierw mieć jakiś plan – odpowiedział Gray, kopnięciem zrzucając chłopaka ze stołu, na który wskoczył tak ochoczo.

- Ty…

- Mordy w kubeł! – Rozległ się nowy, wkurzony głos. Gajeel wstał ze swojego miejsca, opierając pięści na stole. – Jakbyście nie zauważyli, jesteśmy w niekorzystnej sytuacji. Jak myślicie, czemu ludzie tak panicznie uciekali z Sundaville? Bo mają tam Zerefa. I teraz mamy ich na głowie, musimy im zapewnić bezpieczeństwo. Chcesz wszystkich zostawić i iść się bić? Z Zerefem?! Jak chcesz zginąć, to proszę, zapierdalaj tam i daj się zmiażdżyć – warknął Żelazny Smoczy Zabójca. I wyprostował się, krzyżując ręce na torsie. – Zeref to nie jest kolejny, niż nie znaczący mag. Jest potężny. Musimy mieć plan.

- Walić plan! – Krzyknął Natsu, gramoląc się spod stołu. – Trzeba iść walczyć, damy sobie z nim radę!

 - Natsu – tym razem uciszyła go powiększona ręka mistrza, która wgniotła chłopaka w podłogę. – Gajeel ma rację, jak pójdziemy tam bez planu, zginiemy. A dobrze wiemy, że ani Zeref, ani Sabertooth nie zawaha się nas wszystkich wybić.

W gildii zapanowała cisza. Ciężka, napięta, przerywana tylko odgłosami rozbijających się o dach i ulice kropli deszczu.

~*~

Nie lubiła deszczu. Był zimny, smutny i nieprzyjemny. Wolała, kiedy świeciło słońce.

Porlyusica zamknęła szczelnie niewielkie okno swojej chatki, ograniczając dopływ chłodu do środka. Zamknęła księgę, która otwarta leżała na jej biurku i tak zawalonym najróżniejszymi eliksirami, ale też składnikami do nich, pergaminem i piórami.

Chatka była niewielka. Jedną ścianę zajmowały księgi w biblioteczce, która zdawała się być wrośnięta w nią. Pod dużym oknem stało jej łóżko idealnie zaścielone i uporządkowane. Zaś z drugiej strony stały donice z roślinami, które nie raz były jej potrzebne do eliksirów i leków.

Nie była człowiekiem. Ale niebyła też smokiem. To była dość skomplikowana sytuacja… Jej smocza dusza zamknięta została w człowieczym ciele. Jednak wzajemne oddziaływanie na siebie tych dwóch odmiennych domen sprawiło, że… Zmieniała się. Choć jej ciało pozostawało takie samo, jak dawniej, jej zmysły się wyostrzały, na wzór smoczych.

I już z daleka usłyszała. Przez słodki, przyjemny dźwięk rozbijania się kropli deszczu na liściach drzew i ściółce, przebił się odgłos kroków. Wielu kroków.

Chwyciła swoją miotłę, wyglądając przez okno.

Już myślała, że to Fairy Tail. Że coś się stało i potrzebują jej pomocy. Jak często…

Nienawidziła ludzi.

Ale to nie było Fairy Tail. Kiedy trójka osób podeszła bliżej, zdała sobie sprawę, że nie zna ich. Że w życiu ich nie widziała. I to ją nieco zaniepokoiło.

Podeszła do wejścia. Chciała je otworzyć, by przegonić te trzy osoby. Ale nim zdążyła chwycić klamkę, coś wyrwało drzwi z zawiasów z taką siłą, że uderzyły o stojącą zaledwie krok dalej Porlyusicę.

 Z głuchym jękiem kobieta cofnęła się, upuszczając miotłę. Z rozciętego czoła sączyła się krew. Ale zaraz przestała. Rana zagoiła się w błyskawicznym tempie.

- Czego chcecie?! – Krzyknęła, podnosząc miotłę. Trójka bezczelnie wdarła się do jej chatki. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta. – Wynoście się!

- Nie krzycz – powiedziała spokojnie czarnowłosa, podchodząc i jednych ruchem ręki wytrącając z dłoni Porlyusicy miotłę. – Bo będziemy musieli stać się niemili.

- Nikt was tu nie zapraszał, wynoście się!

- Zamknij się – warknął blondyn, który podszedł i ścisnął jej nadgarstki, unieruchamiając jej ręce za plecami. – Pójdziesz z nami po dobroci, to nic ci się nie stanie.

- Czego chcecie?!

- Twojej smoczej duszy – odpowiedział spokojnie czarnowłosy chłopak, który zdawał się całkiem nie interesować zamieszaniem i przeglądał księgę, którą niedawno zamknęła.

- Wynoście się stąd, pókim dobr…

Nie dokończyła. Nie zdążyła. Otoczyła ją ciemność. Zimna, lepka ciemność.

A jej bezwładne ciało czarnowłosy mężczyzna przerzucił sobie przez ramię, jakby ważyła tyle co nic. I wyszedł. A za nim pozostała dwójka.

- Sting, pozbądź się śladów – poleciła kobieta.

A blondyn stanął w rozkroku, patrząc z głupim uśmieszkiem na chatkę.

- Hakuryū no Hōkō!

Strumień oślepiającego, białego światła zmiótł z powierzchni ziemi chatkę. Nie pozostał po niej najmniejszy ślad, poza długim, szerokim rowem, który wyrył w ziemi ryk.

~*~

- Słyszeliście to?

Laxus zatrzymał się, odwracając i ponad czwórką magów spoglądając daleko w stronę, z której przyszli.

Wszyscy nastawili uszu. Ale nie byli w stanie wyłapać tego, co wyczulone zmysły Smoczego Zabójcy. Nawet, jeżeli był sztuczny.

Freed wzruszył ramionami, a Evergreen złożyła swój wachlarz, kręcąc głową. Nikt nic nie usłyszał.

- Cóż… Na pewno Natsu i Gray się biją znowu. To pewnie nic wielkiego. – Stwierdził Bickslow, wystawiając język i opierając rękę na ramieniu Reneé. Która zaraz zrzuciła jego dłoń. A chłopak, nie mając podparcia, padł na ziemię.

- Nie, to coś innego… Coś jak… Wybuch? Bardzo silny wybuch – mruknął Laxus, drapiąc się w zamyśleniu po brodzie.

- Powinniśmy wracać? – Spytała Reneé, wsadzając dłonie do kieszeni spodni. Zignorowała Bickslowa, który chyba nie miał zamiaru wstać, leżąc u jej nóg.

- Nie – stwierdził lider, odwracając się. – Cokolwiek by to było, Fairy Tail jest silne. Dadzą sobie ze wszystkim radę. Chodźmy, mamy misję do wykonania.

Ruszyli znowu w drogę. A Bickslow, widząc że Ren~chan mu nie pomoże, wstał o własnych siłach i powlókł się na końcu z miną zbitego psa.

~*~

Natsu i Gajeel jednocześnie zamarli, jakby usłyszeli coś, co im się niezbyt podobało.

- Co jest? – Spytał Mistrz, odstawiając kufel piwa.

- Coś jakby… Wybuch – zaczął Natsu, drapiąc się po głowie głupio.

- Od strony Wschodniego Lasu – dodał Gajeel.

Na chwilę zapanowała cisza. Ale tylko na chwilkę. Bo wtedy Mistrz skojarzył fakty i zakrztusił się piwem. Kaszląc zeskoczył z baru.

- Porlyusica! Coś się stało, musimy tam iść!

~Podobało się? Komentuj!~