76 : Kolacja

Zabijcie mnie jak chcecie.

Źle mi. Bardzo źle. Chyba się pochorowałam, ale kij to wie. Jestem padnięta, gardło mnie boli, łeb, oczy, ręce, nogi wszystko! Nawet płuca, chociaż to nie wiem jakim cudem...

Bickslow : Chora jesteś :(

Dzieciaczki : Chora, chora ~ !

E tam, e tam. Tylko do wystawienia ocen i się wykuruję. Poza tym ty się nie odzywaj, przez ciebie czuję się zmolestowana! (Czyt. rozdział)

Och, przez złe samopoczucie rozdział może ociekać niepoprawnością, smutem, złem wszelakim, czarcimi synami i szatanami! Przed przeczytaniem zapoznaj się z treścią ostrzeżeń lub skontaktuj się z psychologiem, gdyż każdy rozdział Reneé niewłaściwie stosowany zagraża twojemu zdrowiu psychicznemu!

~*~

Nie mogłam spać.

Kanapa była wygodna. Kołdra, którą się otuliłam, ciepła i milusia. Poduszka wygodna. A za cholerę nie mogłam spać. Chociaż to nic nowego. Często miałam problemy ze spaniem.

Kiedy n-ty raz przekręciłam się z jednego boku na drugi, nie mogłam już wytrzymać. Zirytowana wstałam, odrzucając kołdrę. I na paluszkach ruszyłam w stronę jednych z drzwi.

~*~

Coś go obudziło.

I kiedy uniósł powieki wybudzony dostrzegł, co go obudziło. A raczej kto.

Reneé zamknęła za sobą drzwi do jego pokoju. I na paluszkach przeszła do łóżka. Jej koszula nocna z cichym, uwodzicielskim szelestem ocierała się o jej skórę, sprawiając, że bladym świetle księżyca zdawała się być rusałką, tak drobną i figlarną, którą można godzinami podziwiać.

Jak zahipnotyzowany obserwował dziewczynę, która przemknęła od drzwi do łóżka cichutko. A potem wsunęła się pod kołdrę. Poczuł jej ciepło, które na moment otarło się o jego skórę.

Nie mógł się powstrzymać. Nie chciał. Objął ją mocno, przyciskając do siebie. Reneé wtuliła się w niego. Swoim drobnym, ciepłym ciałkiem, które w jego objęciach zdawało się być kruche i delikatne.

- Dobranoc – szepnął Bickslow, czując jej twarz wtuloną w jego ramię. Jej oddech na swojej skórze i delikatny, miękki dotyk drobnych dłoni, kiedy i ona objęła go.

- Dobranoc – szepnęła również. A wraz z mową lekko musnęła wargami jego obojczyk, sprawiając, że miał ochotę poczuć ten dotyk na swoich ustach.

~*~

O prawdopodobnej zdradzie jednego z Mistrzów Makarov nic nie powiedział. Wolał to na razie zostawić dla siebie i sprawdzić rekcję pozostałych.

- To niemożliwe, Gajeel musiał coś źle zrozumieć – powiedział Goldmine, kręcąc głową z niedowierzaniem – taka akcja byłaby całkowitą głupotą. Trzeba mieć naprawdę nierówno pod sufitem, by tak bardzo ryzykować.

- Racja, racja. – Podchwycił Bob, uśmiechając się w tej swój niezbyt urokliwy sposób. – Ryzyko jest zbyt wielkie, nikt przy zdrowych zmysłach nie podjąłby się tego.

- Nie jestem tego pewny – mruknął Makarov, gładząc wąsa. – Niektórzy ludzie, zaślepieni żądzą potęgi, nie liczą się z konsekwencjami.

- Ale też z Nim nikt by się nie układał – Goldmine uśmiechnął się lekko, poprawiając okulary przeciwsłoneczne. – Mówię wam, to niemożliwe i koniec tematu.

I tylko jeden z Mistrzów siedział cicho, przyglądając się ścianie, jakby widział na niej coś niezwykle ciekawego.

I Makarov wiedział, że Gajeel się nie mylił.

~*~

On wiedział, że tak będzie. Zawsze tak jest. ZAWSZE.

Kiedy Raijinshuu zbierało się na misję, Bickslow zawsze o tym zapominał. Nie było chyba dnia, by się grzecznie stawił na czas na peronie.

Dlatego też Freed miał drugi klucz do mieszkania Bickslowa i miał ten „zaszczyt” przypomnieć przyjacielowi o misji.

Tam też było tym razem, kiedy zirytowany wadził klucz do drzwi i otworzył je. Niczego nie świadomy poszedł w stronę sypialni.

A to, co tam zobaczył, przeszło jego najśmielsze oczekiwania.

Bo dostrzegł dwa ciała splecione ze sobą, poprzytulane i dziwnie przez sen ułożone. A tymi dwoma ciałami byli właśnie Bickslow i Reneé.

 - Co wy…?! – Wrzasnął Freed, z trudem opierając się plecami o drzwi. Bo takiego widoku to się nie spodziewał.

Jego wrzask chyba ich obudził. Bo Reneé z trudem wyplątała się z objęć Bickslowa i usiadła, przecierając palcami oczy.

- Co się dzieje? – Mruknęła sennie.

- Co wy do cholery robicie?! – Krzyknął Freed.

Cóż, ubrania na sobie mieli. Jednak kto wie, czy w środku nocy byli ubrani…

- No jak to co? Śpimy. A co się robi w łóżku? – Spytała dziewczyna, patrząc na niego jak na idiotę.

Dopóki ręka Bickslowa nie objęła jej i nie pociągnęła z powrotem do łóżka.

- Spaaaaaać…

- Ja ci dam spać, do cholery, wszyscy na ciebie czekamy a ty… - Nie dokończył. Już nie umiał znaleźć odpowiednich słów na niego.

Ale w odpowiedzi tylko dostał poduszką w twarz.

- Idźcie beze mnie… - Jęknął chłopak, wtulając twarz w piersi dziewczyny.

A ona chyba nie miała nic przeciwko temu, bo jeszcze objęła rękoma jego głowę, gładząc go po włosach.

- Ty cholerny…

- Dobra, wstajemy – powiedziała w końcu Reneé, ratując Freeda od konieczności kończenia zdania. I uwolniła się z objęć Bickslowa.

A za jej przykładem i drugi śpioch wstał, z trudem gramoląc się z łóżka, jakby te przyciągało go swoją własną grawitacją.

~*~

Gajeel wrócił.

Widziała go, jak wszedł do gildii, witając się i będąc witanym pojedynczymi okrzykami. Widziała jak powiódł spojrzeniem po gidlii, szukając kogoś. I wiedziała, kogo szukał.

Bo zaraz podszedł do niej i usiadł obok, mierzwiąc dłonią jej włosy.

Levy zarumieniła się. I ze zdenerwowaniem odwróciła spojrzenie.

- Nudziłaś się beze mnie? – Spytał Gajeel, szczerząc się głupio.

Musiała mu powiedzieć. Musiała. Ale bała się… Tak bardzo…

Widziała, jak ze stolika obok Lucy mocno trzymała za nią kciuki i z zawziętą miną starała się dodać Levy otuchy.

Odetchnęła cicho. I wstała, zmuszając się do uśmiechu.

- Przejdziemy się? – Spytała, starając się wyglądać normalnie.

Ale chłopak chyba wyczuł, że coś jest nie tak. Spojrzał na nią uważnie, jakby samym wzrokiem chciał odczytać jej myśli. A potem skinął głową.

- Dobra, skoro chcesz – powiedział, wstając.

Wyszli. I szli. Przed siebie powoli, niespiesznie kroczyli brukowanymi ulicami, co chwilę mijając obcych ludzi, spieszących ku sobie tylko znanym celom.

- Powiesz mi, co się stało? – Spytał Gajeel.

Czuła na sobie jego uważne spojrzenie. Wiedziała, że nie da rady długo uciekać. Musiała mu powiedzieć. Teraz albo nigdy.

- Gajeel… Ja… - Zaczęła cicho. Tak cicho, że prawie niesłyszalnie dla zwykłego człowieka. Ale on był Smoczym Zabójcą, wiedziała że ją słyszy. – Ja… Ja chyba… Chyba jestem w ciąży… - Wyszeptała.

Słyszała drżenie własnego głosu. Czuła, że przez ściśnięte gardło ledwo może mówić. I łzy zbierające się w oczach…

Cisza trwała przez dobrą chwilę. Panowała między nimi, ciężka i pełna napięcia. Chciała, by ktoś ją przerwał. A z drugiej strony bała się odezwać…

- To wspaniale! – Usłyszała jego głos.

Spojrzała na Gajeela zdezorientowana. A ten szczerzył się jak głupi. I po chwili znalazła się w jego objęciach, kiedy trzymał ją, najwyraźniej nie mając zamiaru jej już puścić.

- To wspaniale! – Powtórzył, ciesząc się jak głupi.

- Ale… Ale… - Jęknęła Levy, starając się uwolnić z jego uścisku. I nie mogła dłużej wytrzymać. Rozpłakała się.

A on, słysząc jej cichy szloch, zaraz rozluźnił uścisk, spoglądając na nią ze zdezorientowaniem.

- Co się stało?

- No bo… - Zaczęła, starając się powstrzymać płacz. – Ja nie chcę – okończyła cicho, wycierając wierzchem dłoni łzy z policzków.

Całkowicie nie mogli się teraz zrozumieć. Bo ich podejście do tego było całkiem inne… Ona rozpaczała. On – cieszył się.

- Ale dlaczego? Nie rozumiem cię.

- Bo… Ja się boję… - Powiedziała w końcu, ukrywając twarz w dłoniach.

I poczuła na swoich drobnych ramionach jego duże, silne ręce, szorstkie ale ciepłe.

- Levy – zaczął. A ona oderwała dłonie od twarzy, by na niego spojrzeć. Uśmiechał się do niej. Ciepło. I z troską. – Nie musisz się bać. Jestem i zawsze będę przy tobie. I jestem szczęśliwy. Szczęśliwy, bo założyć z tobą rodzinę to moje największe marzenie.

Nie odpowiedziała. Rozpłakała się, pozwalając, by Gajeel wziął ją na ręce i jak księżniczkę zaniósł do domu.

~*~

Widziała.

Widziała, jak Makarov wyszedł z budynku, gdzie odbywało się spotkanie. Widziała jego zirytowaną twarz. I zaciśnięte w pięści dłonie.

Zaczęło się…

Spękane usta nie rozciągnęły się w uśmiechu. Tylko dolna warga zadrżała. A po skórze poznaczonej gdzieniegdzie zmarszczkami spłynęły łzy.

 Zaczyna się… To wszystko właśnie się zaczyna… Ta katastrofa, zagłada, rzeź… To wszystko ma swój początek teraz. W tej chwili.

Nie, nie teraz. To wszystko ciągnęło się już od dawna. Od bardzo dawna… Ale dopiero teraz Wróżki zdadzą sobie z tego sprawę.

Z bezgłośnym szlochem przycisnęła dłonie do starczej twarzy.

Tyle lat…

- Kto tu jest? – Usłyszała głos.

Mistrz Makarov rozglądał się dookoła, jakimś cudem wyczuwszy jej obecność.

Odwróciła się. I zniknęła wśród cieni.

~*~

Było późno.

Mówił Reneé, że ta misja jest krótka i szybka, więc powinien jeszcze tego samego dnia wrócić. Ale droga pociągiem trochę im się przedłużyła… Jakieś problemy na trasie były.

Spodziewał się, że Reneé będzie już spać. Nie zdziwiłby się. Było późno.

Ale z pewnością widok, jaki zastał, go zaskoczył. Bo Reneé, otulona kocem, siedziała na kanapie. I chyba przysnęła. Czekała na niego? Cały ten czas?

Uśmiechnął się mimowolnie, podchodząc do niej. Ostrożnie ściągnął z niej koc. I wziął ją na ręce, starając się jej nie obudzić.

Ale nie udało mu się to.

- Bickslow? – Spytała sennie, przecierając palcami zaspane oczy.

- Tak. Wróciłem. – Powiedział, uśmiechając się z rozczuleniem na widok jej drobnej, zaspanej twarzyczki. I kiedy ziewnęła, przesłaniając usta dłonią.

Zaniósł ją do sypialni. I położył w łóżku, ostrożnie i z czułością przykrywając ją kołdrą.

- Kolacja… - Zaczęła, starając się podnieść. Ale powstrzymał ją. I z dłońmi na jej drobnych ramionach z powrotem położył ją do łóżka.

- Śpij, śpij. Dobranoc – powiedział, schylając się nieco i całując jej czoło.

Skinęła głową. I nim zdążyła odpowiedzieć, usnęła.

Uśmiechnął się, przebierając w piżamę, a raczej same jej spodnie i kładąc obok niej.

A kiedy rano wyjątkowo postarał się wcześniej od niej wstać i poszedł do kuchni, zastał na stole wczorajszą kolację.

Starannie nałożoną na talerze, te z kolei z równą starannością ułożone równo na stoliku. Z dwoma kubkami zimnej już herbaty, ze sztućcami ustawionymi zgodnie z savoir vivre i wszystkim, co było potrzebne na pyszną, idealną kolację.

I wszystko było nietknięte, upewniając go w przekonaniu, że czekała na niego.

~*~

- Czego tylko zechcesz.

Głos rozniósł się po pokoju, dotychczas tak cichym.

Mistrz klęczał na podłodze. Za nim paru jego ludzi, magów najsilniejszych w jego gildii. A na miejscu, w którym powinien zasiadać Mistrz, siedział ktoś inny.

Chłopak o krótkich, czarnych włosach. Obracał w dłoni złoty kielich, w którym kołysała się leniwie czerwona ciecz.

- Czego zechcę?

- Tak, panie. – Przytaknął Mistrz, schylając jeszcze niżej głowę. – Sprawy przyjęły zły obrót. Makarov zorientował się o wszystkim. Wie o nas. Nie powiedział tego, ale czuję to… Zataił to przed resztą.

- Cóż mam więc zrobić… - Westchnął chłopak, pochylając się nad kielichem i wpatrując w swoje własne odbicie.

- Damy ci co tylko zechcesz. Więc proszę, stań po naszej stronie.

- Mówisz, co tylko zechcę.

Pokój był duży. Ciemne panele skrywał czarny, owalny dywan. Czerwone, ciemne ściany przyozdobione były trofeami. W różnych swych formach. Czasem były to łby potworów. A czasem wykrzywione od katuszy, poszarpane i poranione twarze ludzkie.

Naprzeciwko drzwi znajdowało się okno. Duże, przesłonięte ciężkimi, czerwonymi zasłonami.

I to właśnie do niego podszedł chłopak, obejmując dłońmi złoty kielich.

- Chcę siły. Smoczej siły. Macie mi ją dać. – Powiedział chłopak, stukając powoli palcem o brzeg naczynia.

- Więc ja…

- Nie. – Przerwał szybko czarnowłosy, odwracając się od okna. Jego czerwone oczy powiodły po zebranych w pokoju magach. – Nie chcę siły Smoczego Zabójcy, tej nędznej namiastki prawdziwej potęgi… Chcę siły smoka. Prawdziwego smoka.

Cisza, która zapanowała, była ciężka. I pełna napięcia. Atmosfera tak gęsta, że można było ją nożem ciąć i podawać na talerzyku, niby ciasto.

- Jak mamy…?

- Na ziemi jest Edoliański smok. – Stwierdził cicho chłopak, wpatrując się w swoje odbicie w czerwonej cieczy. I zdawało się, że zupełnie zapomniał o magach klęczących przed nim. – Porlyusica. Z Fairy Tail. Jest potężna… Ma w sobie siłę Niebiańskiego Smoka, smoczą duszę. Ale ludzkie ciało ją ogranicza… Złapcie ją. I przyprowadźcie do mnie. Ona będzie sowitą zapłatą za moją pomoc.

- Jak sobie życzysz, panie. – Jiemma jeszcze niżej skłonił głowę. I tylko odrobina brakowała, by czołem dotknął czarnego dywanu.

Zefer nie odpowiedział. Tylko uniósł kielich, spijając jego zawartość łapczywie.

Strużka krwi spłynęła po jego podbródku.

~Podobało się? Komentuj!~