72 : Problemy

Na samym wstępie... Rockless, tak wiem. Oszukałam ;_; Jednakże akcja, jaką planuję, skreśla możliwość,by Reneé z opowiadania miała dziecię toteż... BicksReneé jako jedyne nie będzie miało dzieci.

Bickslow : God, łaj?!

Lucyna ma tak wiele ze mnie w tym rozdziale ;_; Gdybym znalazła się w jej sytuacji, to miałabym dokładnie taką reakcję jak ona ;_; A może nawet jeszcze gorszą ;_; Bo mnie zależy, by w przyszłości mieć 30 dzieci, jak Juvia ;_;

~*~

Weszła do domu, nogą zamykając za sobą drzwi. Bo ręce zajęte miała torbami z zakupami. Nikt jej nie powitał. Ale zamiast tego usłyszała ciche pochrapywanie z salonu. Odstawiła torby do kuchni i z zajrzała do dużego pokoju.

A tam zastała Gray’a, który leżąc na kanapie spał jak gdyby nigdy nic. A jedną ręką obejmował malca, który leżał na swoim ojcu, również śpiąc słodko.

Ten widok był tak rozczulający, że Juvia wydała z siebie ciche „Ooooh”, przyciskając dłonie do piersi. Bo jakże miała się nie cieszyć, widząc tą dwójkę, ojca i syna, tak spokojnie śpiących razem? To było zbyt słodkie…

Tak, by ich nie obudzić, wróciła do kuchni i zajęła się przygotowywaniem obiadu.

Dzisiaj Gray został w domu i zajął się Korim, by Juvia mogła chociaż na chwilę pójść do gildii i zobaczyć się z przyjaciółmi. Opieka nad dzieckiem to bardzo czasochłonne zajęcie i dawno jej tam nie było… A co dopiero misje… Chciałaby w końcu pójść na jakąś misję. Tym bardziej, że pieniądze nie spadną im same z nieba…

Westchnęła ciężko, wyciągając z szuflady nóż i krojąc warzywa.

Ale nie mogła tak zostawić Koriego… Tak samo nie chciała, by Gray-sama poszedł na misję z Natsu, Rywalką-w-miłości i Erzą… Chciała sama z nim iść na misję…

- Juvia, już wróciłaś? – Usłyszała za sobą głos.

Obejrzała się za siebie, by dostrzec Gray’a stojącego w przejściu, trzymającego w rękach śpiącego malca. Deszczowa Kobieta uśmiechnęła się szeroko na ten widok.

- Mhm. Juvia po drodze była w sklepie. Zaraz ci Juvia pokaże te słodkie, małe buciki dla Koriego, jakie kupiła! – Powiedziała ochoczo, wspominając te maleńkie buciki. Aż się rozczuliła na samą myśl.

~*~

Spojrzał w setki, tysiące gwiazdy, które wesoło migały na ciemnym niebie. Na zachodzie ostatnie blaski rzucało zachodzące słońce.

A on siedział na dachu dość sporego budynku, słysząc wszystkie śmiechy i kłótnie wewnątrz.

Tu miała być siedziba mrocznej gildii, która ma być zamieszana w całą to sprawę. Jeśli tylko ci, których podsłuchiwał, nie kłamali…

Założył ręce za głowę i położył się na zimnym dachu, patrząc w niebo. Sierp księżyca, niby wredny uśmiech, szczerzył się złowrogo wysoko na nim.

Lekki podmuch wiatru przyniósł ze sobą zapach lasu. I parę myśli…

Co teraz robi Levy? Pewnie siedzi nad jakąś książką. I nie zauważy, że już zapadła noc, a potem się zdziwi, czemu świta. Cała ona… Uśmiechnął się pod nosem, przymykając oczy.

Tęsknił za nią. Tak bardzo… Brakowało mu jej bliskości. Jej uśmiechu. Tego, jak zawsze się na niego denerwowała. A zaraz potem śmiała, jakby nigdy nie była na niego zła. Jak zawsze ją odprowadzał, trzymając jej drobną, ciepłą dłoń.

- Mówię ci, że to prawda! – To zdanie sprawiło, że zapałał nadzieją na dowiedzenie się czegoś więcej.

Przechylił nieco głowę, wsłuchując się w rozmowy toczone wewnątrz budynku, na którego dachu się znajdywał. A ponad śmiechy i kłótnie znowu wybił się ten jeden głos…

- Mówię ci, możemy to zrobić! Z Jego pomocą… Z Jego potęgą! Rozumiesz to?! To nasza szansa! Jeśli tylko nam się uda… Musimy tylko do Niego jakoś dotrzeć… I będziemy mogli… Rozumiesz?! Będziemy władcami tego świata!

- No nie wiem, Stean… Mimo wszystko… Ja bym bał iść do Niego. Mimo wszystko, to dalej… Jesteś pewien, że chcesz…

Gajeel, wsłuchany w rozmowę, z każdym kolejnym zdaniem otwierał szerzej oczy, zdając sobie powoli sprawę z tego, że to, co mówił Mistrz… To prawda. Ci gnoje naprawdę próbowali…

Ale nie widział też w nich zgrania. Sprzeczali się między sobą. Jedni się bali, paru ochoczo próbowało ich zachęcić. Nie umieli się zgodzić…

Z ich zgraniem nie powinno im nic grozić… Ale mimo to…

- Cholera… I co teraz? – Warknął pod nosem, ściskając palcami nasadę nosa.

Myśl, do cholery! Co zrobić?!

Zostanie tu jeszcze z dwa, trzy dni. Postara się dowiedzieć więcej, jak chcą wprowadzić swój plan w życie. Jeśli dalej nie będą mogli znaleźć porozumienia… Może rzeczywiście nie będą w stanie stanowić zagrożenia? Oby…

- Wybacz, Levy… - Szepnął, patrząc w gwiazdy. – Trochę się spóźnię…

~*~

Gwiazdy były piękne. Teraz, kiedy nie przesłaniała ich nawet najmniejsza chmurka… Kiedy księżyc uśmiechał się do niej wesoło…

Podparta łokciami na parapecie, przy otwartym oknu patrzyła w niebo, zastanawiając się, jak idzie Gajeelowi. Może patrzy teraz w to samo niebo? Widzi te same gwiazdy i księżyc na ciemnym tle… Tak myśl wywołała uśmiech na jej twarzy.

Bo nawet, jeśli byli daleko, czuła, że dalej jest blisko. Jakby nad nią czuwał… To była miła myśl.

Chłodny powietrze wdarło się pod szlafrok i piżamę, sprawiając, że drgnęła niespokojnie. Ale nie zamknęła okna. Rześkie, nocne powietrze dobrze na nią działało… Jakoś tak lepiej jej się myślało, skoro i tak nie mogła teraz zasnąć.

Brakowało jej go. Jego bliskości, ciepła… Chciała, żeby jak najszybciej wrócił…

Czemu więc miała te dziwne przeczucie, że jeszcze dłużej będzie musiała na niego czekać?

Próbowała się dowiedzieć od Mistrza, gdzie posłał Gajeela. Ale nic nie chciał powiedzieć. Nawet Mira nic nie wiedziała. To musiała być poważna sprawa, skoro Makarov nie chciał ich martwić…

Ze smutkiem spojrzała na brukowaną ulicę, pogrążoną w ciemności i spokoju.

Tak, było zbyt spokojnie. Bez niego… Było zbyt spokojnie… Nie miała już z kim chodzić na te długie spacery, podczas których on zawsze sprawiał jakieś problemy.

Zamknęła okno w końcu. I poszła do kuchni, by napić się wody.

~*~

-Tadaima! – Ryknął, kopniakiem otwierając drzwi do domu.

Tym razem jednak nie usłyszał odpowiedzi. Co go zmartwiło, bo Lucy zawsze go witała i opieprzała za to, że nie umie wejść normalnie. Zaniepokojony zamknął za sobą grzecznie drzwi i poszedł w głąb domu, by znaleźć swoją żoną.

Zastał ją. Siedzącą skuloną na łóżku, z Happy, który opierał pocieszająco łapkę na jej łydce. Wyjątkowo kotek nie był dla niej wredny, a pocieszał ją ze smutną minką.

Ramiona dziewczyny dziwnie drżały. Jakby płakała. A obok niej leżał test ciążowy.

- Lucy, co się stało?! – Spytał zaniepokojony Natsu, podbiegając do niej i siadając obok.

- Natsu… - Jęknął cicho kotek, z łapką na jej łydce w geście pocieszenia. – Lucy… Ona…

Kotek nie dokończył, tylko objął nogę dziewczyny pocieszająco. A ona po chwili nieco się opanowała. I uniosła głowę, ukazując te duże, zaczerwienione i pełne łez oczy. Spojrzała na swojego męża rozpaczliwie. Jej dolna warga drgała, jakby siłą powstrzymywała płacz.

- Natsu… - Jęknęła. I zadrżała mocniej. Kolejne łzy popłynęły po jej policzkach. – J-ja… Ja chyba jestem… Bezpłodna…

A on nie wiedział, co teraz zrobić. Jak ją pocieszyć. Doskonale wiedział, że Lucy bardzo chciała mieć dzieci. A jeśli byłaby bezpłodna… Wiedział, że ona by się po tym nie pozbierała już. To byłby dla niej zbyt wielki cios.

- Dlaczego myślisz, że jesteś bezpłodna? – Spytał, siadając za nią i obejmując ją. Oparła się plecami o jego tors.

- Bo… Bo ja znowu… Ja nie zaszłam w ciążę… I ja… Ja… - Jęczała dziewczyna między napadami płaczu.

Objął ją mocniej, opierając brodę na jej ramieniu. I, wyjątkowo, rozruszał mózg, by nieco pomyśleć. Lucy zaś wzięła Happy’ego i przytuliła go do siebie. A kotek wtulił łebek w jej piersi, dalej smutny. Bo nawet, jeśli lubił jej dokuczać… To przecież bardzo lubił Lucy. Była dla niego ważna, tak samo jak dla Natsu.

- Lucy… To jeszcze o niczym nie świadczy. Pójdziemy do ginekologa, zbada cię. I zobaczysz, że on też ci powie, że możesz mieć dzieci. I będziemy mieć dzieci. – Powiedział w końcu, po raz pierwszy od dawna mówiąc z sensem.

A dziewczyna, choć dalej płakała, skinęła głową, zgadzając się na takie wyjście.

~*~

Fairy Tail nigdy się nie zmieniło. Od zawsze pozostało takie, jakie je pamiętała… Wesołe, głośne, przyjazne, tak bardzo otwarte na potrzeby innych ludzi…

Na bladych, spękanych ustach wystąpił uśmiech. Pierwsze ślady zmarszczek w kącikach ust pogłębiły się, wyraźnie zaznaczając. Jednak spod głębokiego kaptura, który rzucał mocny cień na twarz, nie dało się dostrzec oczu, czy nawet kosmyków włosów wystających spod niego.

Lecz ona tam była. Stała. Oparta o ścianę jakiegoś budynku, nieco przygarbiona… Ale była.

Któż mógł wiedzieć, jak wielki smutek, jak wielką nostalgię czuła, kiedy patrzyła na dom swych najwspanialszych chwil… Tak bardzo chciałaby wejść i powiedzieć im o wszystkim… Znała ich, oni znali ją. Ufali. Uwierzyliby. Ale… Nie mogła… Tak wiele by się wtedy zmieniło… Nie mogła…

Z bólem w sercu dostrzegła dwie postacie wychodzące z budynku. Brązowowłosą, niezwykle niską dziewczynę o zielonych oczach oraz idącego u jej boku, bardzo wysokiego mężczyznę z przyłicą przesłaniającą oczy. On ze śmiechem wystawiał język. Ona, ze zdenerwowaniem, coś tam warknęła pod nosem. Coś, czego Ona nie mogła dosłyszeć. Nawet, jeśli doskonale wiedziała, co powiedziała…

Ale zaraz potem dziewczyna Fairy Tail uśmiechnęła się, również wystawiając język. A latające dookoła nich lalki zaśpiewały coś wesoło, podążając za tą dwójką w stronę dworca.

To było piękne… Tak spokojne i szczęśliwe… Ale miała ochotę płakać. Tak głośno, rozpaczliwie płakać. Chciała wyć w niebogłosy z rozpaczy i przytłaczającej ją wizji… Wylać z siebie te łzy, które cisnęły się do jej oczu, kiedy patrzyła na wielki, przytłaczający świadomością potęgi gildii, budynek.

Ale nie mogła…

Tak bardzo chciała wszystko zmienić. Naprawić.

Czy popełniła błąd?

Oby nie…

Ale czy mogła zapobiec rzezi, jaka czeka Fairy Tail?

Rzezi, której nawet oni nie będą w stanie dać rady?

Wybacz mi, Fairy Tail… - Pomyślała, odwracając się z bólem i kierując w przeciwną stronę. – Lecz muszę coś jeszcze zrobić, nim przyjdzie na was czas… Cieszcie się tak długo, jak możecie… Proszę… Przeżyjcie…

~Podobało się? Komentuj!~