70 : Będę czekać!

NOTKA POCZĄTKOWA BARDZO WAŻNA, PROSZĘ WSZYSTKICH O PRZECZYTANIE (Ta odrobina czasu nie sprawi, że właściwy rozdział zniknie, więc proszę bardzo łanie :3)

Nowy rozdział :3

Bickslow : Szczerze powiedziawszy, Ren ma już ustalone, kiedy blog się skończy... Znaczy nie dzień, a akcja, na której historia tego bloga zostanie oficjalnie zakończona.

Ale, ale! Nie bójcie boja! Ta historia się skończy, a zacznie się nowa, na którą mam już ogólny plan i kilka pomniejszych akcji! Tylko dorobić resztę i będzie cudo :3

Bickslow : Zapytacie się, ile ta historia jeszcze potrwa, co? Cóż... Zostaje jeszcze jeden rozdział z GaLevy, potem będzie większa akcja na ileś rozdziałów, potem reszta paringów dorobi się dzieciaczków, będzie Zapychacz-Miejsca-W-Którym-Coś-Musi-Być-Ale-Ren-Nie-Ma-Pomysłu (Albo uda jej się wcześniej coś wymyślić...), a na koniec znowu większa akcja, która oficjalnie wyjaśni wszystko i wszystkich (chyba) i zakończy akcję tego bloga.

Ufff, długie to wyszło, ale przynajmniej wszystkiego się dowiedzieliście! Oczywiście informejszyn będzie też na moim fanpejdżu, więc wszelkie pytania i zażalenia można kierować właśnie tam!
Nie przeciągając, czytajcie!

~*~

- Levy… Co się stało? Czemu płaczesz?

- Hę? – Mruknęła mimowolnie, słysząc to pytanie z jego ust.

Jego spojrzenie wystarczyło, by wiedziała… To, jak na nią patrzył… Pragnął jej. Wiedziała o tym. Widziała to… Ale mimo to, teraz, w tej właśnie jednej chwili odsunął się od niej, ujmując twarzyczkę dziewczyny w swoje dłonie i patrząc na nią z niepewnością. I troską.

Uniosła rękę. I dotknęła palcami policzka. Rzeczywiście, czuła wilgoć. Ślady po łzach. Nie wiedziała, kiedy to się stało…

- Ja… J-ja… - Jęknęła niepewnie, patrząc na niego.

Widziała. Był zdezorientowany. Chwilę patrzył na nią, jakby nie wiedząc, co zrobić. Co powiedzieć. Ale w końcu schylił się nieco. I ucałował jej czoło.

- Levy… Masz mi mówić o wszystkim. Co się stało?

Jego ciepłe usta muskały jej skórę, kiedy mówił, nie odrywając się od niej. To było takie miłe uczucie…

- B-bo… Bo j-ja… - Zająknęła się, nie wiedząc od czego zacząć. Przez ściśnięte gardło ciężko jej było powiedzieć coś sensownego… Ale jego ciepłe dłonie, jego bliskość w jakiś sposób dodawały jej otuchy. Wzięła powolny, głęboki oddech. I zaczęła od początku. – Bo… Ostatnio tak siedziałam z dziewczynami i… Siedziałyśmy i rozmawiałyśmy… I Cana mi powiedziała, że faceci… - Mówiła nieskładnie. Tyle myśli miała w głowie, że ledwo umiała się skupić na tym, co ma powiedzieć. Poczuła lekkie rumieńce na policzkach. – Że faceci… No… Że chcą tylko jednego i… I powinnam uważać bo jak my nie ten… To ty może… I w ogóle… - Dokończyła niemrawo.

Jak on na nią patrzył… Był zły. Wiedziała. Był zły. W cholerę zły… Po jego oczach widziała tą złość…

- Ja nie chciałam cię stracić, Gajeel! – Dodała płaczliwie, czując ciepłe łzy zbierające się w jej oczach. – Ja… Ja nie jestem gotowa… Ale dla ciebie… Gajeel, ja nie mogę cię… Ja cię kocham!

Szybko docisnęła dłonie do twarzy, chcąc się ukryć przed tym twardym, groźnym spojrzeniem. Ale co ona mogła przeciw niemu? Zwłaszcza, gdy poczuła jego silne, szorstkie dłonie zaciskające się na jej drobnych nadgarstkach.

Nawet, jeśli się opierała, nie poczuł tego. Po prostu odsunął jej dłonie od twarzy. I pokręcił głową.

- Mała… Powiedz mi jedno… Jak mogłaś uwierzyć tej zapijaczonej suce?! – Warknął wkurzony, podnosząc się do siadu.

Wpatrzyła się w niego zaskoczona. A potem i ona usiadła, dalej nieco drżąc, ale już nie płacząc.

I nagle to wszystko spało na nią jak grom z jasnego nieba. No bo… Jak ona mogła jej zaufać w takiej sprawie?! Zachowała się… Okropnie… I nie tylko ona na tym ucierpiała teraz.

- J-ja… - Jęknęła cicho, spoglądając na swoje własne dłonie, splecione nerwowo.

- Levy! – Warknął Gajeel, nie dając jej dokończyć. Chwycił ją za ramiona mocno. – Ty na serio dałaś sobie wmówić, że zostawiłbym cię tylko dlatego, że nie jesteś gotowa na seks?! Mała, do cholery…

- Ja wiem… Jestem głupia! – Jęknęła załamana, ukrywając twarz w dłoniach. Załkała cicho, pociągając nogi. – Ale ja… Bałam się! Bałam się, że cię stracę!

Czuła na sobie jego spojrzenie. Ale sama nie była w odsłonić oczu, by dostrzec wyraz jego twarzy. Była po prostu załamana… Uwierzyła w te brednie i teraz Gajeel był na nią zły…

Poczuła jego ciepłą, szorstką dłoń n głowie. Jak zawsze… Pogładził ją po włosach.

- Dobra, mała. Co się stało to się nie odstanie. – Powiedział, zabierając rękę. I po chwili zdała sobie sprawę, że wstał. I teraz w końcu, przestraszona, wzięła dłonie z twarzy, szukając go wzrokiem. – Na mnie czas, mała.

- Nie… - Jęknęła, wstając. I już po chwili była przy nim, wtulona w jego ciepły tors, obejmując go w pasie. – Nie odchodź, proszę… Potrzebuję cię… - Wyszeptała, ukrywając twarz w materiale jego koszuli.

Poczuła jego ręce. Przycisnął ją mocno do siebie, zamykając w silnych objęciach, w których czuła się tak bezpiecznie i spokojnie… Uśmiechnęła się, czując po chwili jak ją uniósł i zaniósł do łóżka. Jak księżniczkę…

- No dobrze, zostanę. – Powiedział, uśmiechając się lekko do niej.

~*~

W gildii jak zwykle panował gwar i hałas. To była już tak znana codzienność, że nikogo nie zdziwiło, kiedy nagle stół i jakiś nieszczęsny, leżący na nim mag przelecieli pół gildii, by rozbić się o ścianę.

Gajeel zostawił ją przy wejściu, kierując się w stronę Cany, która siedziała w towarzystwie swojej beczki alkoholu. Stanowili niezwykle dobraną parę…

Levy, omijając walczących jak zawsze Natsu i Gray’a, ruszyła w stronę stolika, gdzie siedziała Lucy. Happy siedział na stoliku, zajadając rybkę.

- Ohay, Lu-chan!

- Ohayo, Levy-chan!

Dosiadła się do niej. I już po chwili rozmawiały o wszystkim. W tej paplaninie przyjaciółek Happy w końcu chwycił się łapkami za łebek, jakby go zaczął boleć i spojrzał na nie z wyrzutem.

~*~

- Yo, Cana.

Dziewczyna, słysząc głos, odwróciła się, nieco już podchmielona. A potem, widząc Gajeela, uśmiechnęła się szeroko.

- O, Gajeel! Co jest? – Spytała wesoło, niemrawo wskazując mu, by usiadł.

- Mam do porozmawiania z tobą o czymś. – Stwierdził, zajmując miejsce i krzyżując ręce na torsie.

- Haa, co będziemy gadać o suchym pysku! – Zawołała wesoło dziewczyna. I Gajeel nie wiedział, jakim cudem, ale wyciągnęła spod stołu drugą beczkę alkoholu. Lepiej nie pytać… - Mircia, daj tu jakieś szklanki!

- Cana, do cholery, gadać z tobą chcę po trzeźwemu! – Warknął zirytowany Gajeel, w momencie kiedy barmanka przyniosła szklanki, a potem Największa Pijaczka Fairy Tail nalała do nich alkoholu.

- Oj weź, ze mną się nie napijesz? – Spytała Cana wesoło, podsuwając mu szklankę, a sama biorąc swoją. – No, zdrowie!

Tylko raz… I ni więcej! Do cholery, wolał zostać trzeźwy!

…

- No, to o czym chciałeś gadać, Gajeel? – Spytała Cana, odstawiając którąś z rzędu pustą beczkę.

Ee… O czym ona gada? Aa… No tak… Z trudem podniósł głowę ze stołu. Od kiedy jego łeb był taki ciężki?!

- Ee… - Mruknął, pocierając dłonią twarz. Cholera, wiedział, żeby nie pić! Czemu więc z nią pił? Cholera… - Te bzdury coś Levy nagadała… - Zaczął niemrawo. Czemu ten świat się tak niefajnie kołysze? – Nie gadaj więcej takich rzeczy jej… I nie wtrącaj się w nie swoje sprawy…

- O, a to czemu?

- Bo Levy…

- Levy powinna stać się kobietą! – Odpowiedziała Cana wesoło, dolewając alkoholu do szklanek. Skąd ona wzięła kolejną beczkę?

- Nie tobie o tym decydować! – Warknął, chyba nieco zbyt głośno, bo paru magów siedzących blisko spojrzało na nich ciekawie. – A ja będę na nią czekać choćby i do ślubu!

Cana chwilę patrzyła na niego ciekawie, tak jak połowa Fairy Tail dookoła. Aż w końcu kobieta uśmiechnęła się szeroko, klepiąc dłonią w stół.

- Dobrze, dobrze, zrozumiałam! Już nie będę! – Powiedziała wesoło, podsuwając mu znowu szklankę z alkoholem. Którą, choć trochę niezdarnie, chłopak chwycił.

- Nee, Gajeel, tobie już wystarczy. – Usłyszał głos za sobą.

Odwrócił się i dostrzegł Levy, która stojąc za nim opadła dłoń na jego ramieniu. Drugą ręką ostrożnie wysunęła mu z dłoni szklankę.

- Gajeel? – Tym razem nowy głos rozbrzmiał.

Wszyscy spojrzeli na piętro, gdzie stał Mistrz, zamykając za sobą drzwi do swojego gabinetu. A potem spojrzeli na Gajeela, który podpity już spojrzał na Makarova, mamrocząc coś pod nosem.

Mistrz westchnął.

- Jak wytrzeźwieje, to niech do mnie przyjdzie. Mam do niego ważną sprawę. – Powiedział, schodząc z piętra, by zająć swoje miejsce na barze.

~Podobało się? Komentuj!~