69 : Czemu płaczesz?

Nareszcie mi się udało!

Taa, ciężko mi to szło. Ciuciuś nie pozwalał mi się skupić. Ostatni tydzień (chyba...) miałam całkowity zastój twórczy. Nie byłam w stanie zrobić nic! Na dodatek chyba mu się coś pomieszało, bo tak ciepło było wczoraj, a jak byłam u chłopaka to mu się jeszcze pod kołdrę cisnęłam... o.O

Bickslow : Nie zdziwiłbym się, jakby się pochorowała...

Rozdział pisany trochę na siłę, bo musiałam jakoś tego nieroba zmusić do pracy... Więc już teraz przepraszam za beznadziejną jakość i że krótkie...

~*~

To był całkiem normalny dzień. Tak normalny, że aż chyba bardziej zwyczajny być nie mógł.

Natsu tłukł się po całej gildii z Gray’em i Gajeelem. Mistrz pił piwo siedząc na barze, a za nim Mira wycierała kufle. Wakaba i Macao kłócili się, który z nich więcej zarobił. Raijinshu zniknęło na jedną ze swoich misji, tak samo jak Reneé. Zaś reszta dziewczyn okupowała jeden stolik. Cana oczywiście nie podarowała dziewczynom, co chwilę nalewając im alkoholu. Tylko Juvii brakowało, która została w domu, by zajmować się synkiem.

- Tylko patrzeć jak Kori wyrośnie na przystojnego chłopaka. – Westchnęła Bisca, kręcąc w powietrzu kieliszkiem.

- Taaaa… - Mruknęła Cana, nie fatygując się z naczyniem, tylko od razu pijąc wprost z beczki. – A nawiasem mówiąc… - Teraz spojrzała na Lucy i Levy, które siedziały naprzeciwko, niezbyt chętne do picia. – Kiedy możemy się spodziewać kolejnych podróży do szpitala?

Lucy oparła łokcie na stoliku i z rozmarzeniem ułożyła podbródek na dłoniach.

- Mam nadzieję, że za dziewięć miesięcy… - Westchnęła. Co instynkt macierzyński może zrobić z człowiekiem…

Zaś Levy, całkiem przeciwna swojej przyjaciółce, drgnęła. I zarumieniła się mocno.

- My z Gajeelem nawet nie tego… - Mruknęła, zawstydzona.

Cana, jakby zaskoczona tą wiadomością, wypluła piwo z ust wprost na podłogę gildii. Ktoś się na nim poślizgnął i już po chwili, lecąc z krzykiem, wbił się w walczących magów, rozdzielając Natsu i Gray’a, przez co został na wpół zamrożony, wpół spalony.

- Ale że tak na poważnie? – Jęknęła kobieta, patrząc z żalem na zmarnowany alkohol. Zaraz jednak zwróciła się z powrotem do dziewczyny. – No weź, ile wy już jesteście razem… Nie ciągnie cię do zabawy?

Kiedy Levy pokręciła głową, Cana westchnęła ze zrezygnowaniem. I postawiła beczkę obok siebie. I uśmiechnęła się znacząco, podpierając łokieć na kolanie.

- Wiesz, może ty nie, ale Gajeel to jednak facet. Oni inaczej patrzą na te sprawy. Musisz uważać, bo jeszcze mu się zachce iść gdzie indziej się zaspokoić. – Stwierdziła, jak gdyby nigdy nic.

- Cana! No wiesz! – Jęknęła Lucy, opierając dłoń na ramieniu Levy.

- No co, prawdę mówię! Jak się Gray na biedną Juvię rzucił? Albo Natsu na ciebie?

Levy już jej nie słuchała. Bo jej słowa ją zabolały. Gajeel przecież taki nie jest! Na pewno! Przecież… On ją kocha… Prawda…? Więc nie zostawi jej… Tylko dlatego, że…

A może jednak?

~*~

- Martwię się o Levy. – Mruknęła cicho, zmywając naczynia.

Już było po kolacji, a ktoś musiał posprzątać. Wprawdzie Natsu chciał jej pomóc, ale… Bała się, że straciłaby przy tym kuchnię i pół domu. Wolała więc trzymać go z daleka od prac domowych.

- A to czemu? – Spytał chłopak.

I mimo, że dopiero co zjadł kolację, która normalnemu człowiekowi spokojnie starczyłaby na trzy obiady, on już zaglądał do lodówki.

- Bo Cana jej nagadała głupot, że facet tylko o jednym myśli i jednego chce i w ogóle… - Jęknęła dziewczyna, odstawiając mokre talerze na suszarkę.

- Ale bo to prawda! – Stwierdził jak gdyby nigdy nic Natsu.

- No wiesz! – Zawołała, rzucając w niego fartuszkiem, który właśnie ściągnęła. Chłopak bez problem go złapał i odłożył na bok.

A potem zadrżał, kiedy dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, podchodząc do niego. I aż przestraszył się tego błysku w jej oczach…

- Skoro faceci chcą tylko jednego, to chodź, zrobisz mi dzieci!

- Jesteś przerażająca…

~*~

Gajeel ją kocha. Bardzo kocha. Na pewno. To wiedziała. I tyle.

No i nigdy nie zrobił nic, żeby jej pokazać, że chce… Nigdy jej nie naciskał, żeby to zrobić.

Jego ciepła, trochę szorstka dłoń zaciśnięta na jej odgoniła złe myśli. I z uśmiechem poddała się tej małej przyjemności, która wypchnęła z jej umysłu obawy, zastępując je tylko tym jednym, przyjemnym wrażeniem ciepła.

Przechyliła nieco głowę i oparła skroń o jego ramię. A wtedy on puścił jej dłoń. I objął ją ręką, opierając dłoń na jej talii i przyciągając ją jeszcze do siebie.

Poddała się temu dotykowi i przytulona do jego boku pozwoliła, by ich nogi dalej prowadziły ich do przodu. Aż dostrzegła już jej dom. A tak dobrze jej było u jego boku! Aż żałowała, że tak szybko doszli do jej domu…

Kiedy stanęli przed drzwiami, puścił ją. Tylko po to, by oprzeć swoją dużą, nieco szorstką, ale mimo to ciepłą dłoń na jej głowie. I uśmiechnął się do niej.

Uwielbiała jego uśmiech. Z jednej strony był taki pociągający i przerażający zarazem.

I on musiał się nieco schylić, by ona mogła poczuć jego usta na swoich. Oddała czule pocałunek.

A co jeśli on naprawdę…? Bała się. Tak po prostu bała się, że go straci.

Teraz albo nigdy.

Splotła dłonie na jego karku, stając na palcach wręcz. I pocałowała go. Ale tak… Inaczej… Trochę pewniej. I z sugestią.

Poczuła, jak objął ją. Mocno. Jego ciepłe dłonie, przesuwające się po jej plecach przez materiał sukienki.

Nie wiedziała, kiedy to się stało. Ale nagle, zamiast na zewnątrz, znaleźli się w jej domu.

Na plecach czuła chłodny, twardy dotyk ściany. Jego dłonie zaciśnięte na jej biodrach. Ciepło bijące od niego, które wyczuwała pomimo ubrań, które ich oddzielały.

Jego usta miały nieco metaliczny posmak.

Bała się… Tak bardzo się bała…

I nie chciała go stracić. Naprawdę nie chciała…

Poczuła jego język, który wdarł się w jej usta. Brutalnie i pewnie, domagając się jakby pieszczoty. Odpowiedziała, zaciśnięte dłonie dociskając do jego torsu.

Kochała go… Tak bardzo go kochała…

Nie wiedziała, kiedy to się stało. Ale nagle nie czuła już twardości ściany. Zamiast tego czuła miękkie łóżko. I Gajeela, który swoim ciałem przygniatał ją, nie pozwalając uciec. Jego ciepły, szeroki tors, wyrzeźbiony brzuch, jego biodra między jej udami…

Aż jęknęła cicho, czując gorący ciężar jego ciała.

Jego wargi zsunęły się z jej ust. Całował ją po szyi, zostawiając na jej skórze wilgotne ślady. I przyjemne mrowienie, ciepły dreszcz który przeszywał jej ciało.

Ale…

Ona nie czuła się jeszcze gotowa… A zarazem nie chciała go stracić…

Znów ujrzała jego twarz. Ale nie pocałował jej. Tylko wpatrzył się w nią, jakby nie rozumiejąc czegoś…

- Levy… Co się stało? Czemu płaczesz?

~Podobało się? Komentuj!~