68 : Walcz ze mną!

A na spontana taki rozdzialik ot co >.<

Bickslow : Ona tylko sie nad wami znęca, by za szybko nie było GaLevy +...

Ciiiiichoooooo *Zatyka mu usta Pappą* Nie spojleruj >.<

~*~

- Walcz ze mną! – Ryknął Natsu, wskakując ochoczo na bar.

Nikt jednak nie przejął się jego wołaniami. Bo wszyscy zdążyli przywyknąć do tego. Natsu zawsze szukał byle okazji, by z kimś walczyć.

Jednak wyjątkowo nie uwziął się na Gray’a czy Gajeela. Teraz upatrzył sobie na ofiarę Reneé, której jeszcze nie miał okazji „sprawdzić”.

Dziewczyna odstawiła na blat baru szklankę z sokiem, który piła, czytając jakąś książkę. I spojrzała z irytacją na chłopaka.

- Ile razy mam ci powtarzać…

- Walcz ze mną! – Ryknął znowu chłopak, przerywając jej. Jego ręce spowił ogień.

- Nie dasz mi spoko…

- WALCZ ZE MNĄ! – Krzyknął jeszcze głośniej Natsu, nie dając jej dokończyć.

Wkurzyła się chyba. Może nie lubiła, jak ktoś jej się wtrącał, jak mówiła? Najpewniej… Bo nagle, zamkniętą już książką, trzasnęła o bar, aż stłumiony huk rozszedł się po gildii. Natsu cofnął się niepewnie, kiedy dziewczyna wstała.

- Dobrze więc. – Warknęła, spoglądając gniewnie na chłopaka. – Będziemy walczyć.

- Yay! – Zawołał uradowany Natsu, zeskakując z baru. A do dziewczyny podszedł Bickslow.

Martwił się. No bo jeśli ona będzie przyzywać duchy… A Ognisty Smoczy Zabójca nie jest przecież łatwym przeciwnikiem… Będzie z nią źle.

Ale on uśmiechnął się, wystawiając język z czarnym znakiem Fairy Tail.

- Jesteś pewna? – Spytał, spoglądając na Natsu, który już stał na środku gildii, podskakując z podekscytowania w miejscu.

Ci, co mieli chociaż odrobinę rozumu, wycofali się pod ściany wraz ze stolikami. Czyli innymi słowy – powstała im mała arena w środku gildii.

- Tak. – Odpowiedziała spokojnie dziewczyna, ściągając swoją szarą, długą bluzę. I podając ją Bickslowowi. Pod spodem miała białą bluzeczkę na ramiączkach, z rysunkiem misia-pirata. – Jak się z nim nie zmierzę, nie da mi spokoju. Lepiej załatwić to tu i teraz. – Dodała, palcami przeczesując włosy i wiążąc je gumką w wysoko ułożony kucyk.

- Dobra. – Wzruszył ramionami, spoglądając mimo wszystko niepewnie na dwójkę magów, która stanęła naprzeciwko siebie. Natsu już cały płonął do walki. I to dosłownie. Ren-chan zdawała się niezwykle opanowana, kiedy z dłońmi opartymi na biodrach spoglądała na chłopaka. Jakby się zastanawiała.

Jego dzieciaczki, jakby podzielając jego niepokój, wyjątkowo w ciszy latały nad jego głową.

~*~

Natsu będzie silnym przeciwnikiem. Ile to ja się nasłuchałam, czego to on nie zrobił, nie zniszczył… Musiałam dobrze rozważyć, co i kiedy zrobić… Poza tym… Muszę się ograniczać. Bo inaczej może być ze mną źle…

Złączyłam ze sobą dłonie. A następnie wyciągnęłam je do przodu, rozstawiając szeroko palce.

- Mors ultima linea rerum… - Wyszeptałam szybko, widząc, że Natsu już szykuje się do zaatakowania mnie. – Derion.

Z mojego ciała wyskoczyło coś człekopodobnego, na wpół przeźroczystego. Dopiero kiedy się oddalił, sunąc w stronę chłopaka, rozróżniłam poszczególny kończyny. Jedną rękę miał nieco uniesioną, jakby chciał nią sięgnąć, złapać Natsu.

Tak jak myślałam, chłopak nie należał do inteligentnych. Bo zamiast zaatakować bezpośrednio mnie, jako źródło, próbował ognistymi rękoma uderzyć niematerialną duszę. Która, choć nie czuła bólu, to jednak wyła cicho, ilekroć płomień przechodził przez jej wnętrze.

Źle mi z tym było. Jednak musiałam. Użyłam tej duszy tylko po to, by załatwiła mi nieco czasu. Ale… Tak czy siak, zabiorę jego cierpienie… Więc i tak na dobre to wyjdzie.

Złączyłam ponownie dłonie. I zadrżałam w momencie, kiedy chłód ogarnął całe moje ciało.

Dusza Deriona rozpłynęła się. I wróciła do mnie. Zaś Natsu, zdezorientowany, rozejrzał się, jakby szukając swojego przeciwnika.

A potem, z płonącą pięścią, ruszył w moją stronę.

~*~

Nie rozumiał. Ta dusza tak nagle… Znikła. Wprawdzie irytowało go, że nie mógł jej dotknąć nawet… Że po prostu przenikał przez nią… Ale kurde, jeszcze się nie wykazał!

Rozejrzał się. I dostrzegł Reneé. No tak, przecież to z nią miał walczyć!

Z bojowym okrzykiem, zapalając pięść, ruszył na nią.

Przynajmniej dopóki nie potknął się o własne nogi z wrażenia.

Nie spodziewał się tego, co zobaczył.

Bo w jednej chwili, tuż za Reneé, wyrósł niby spod ziemi ciemny, prawie całkiem czarny cień. Cień o płonących, czerwonych oczach i ogromnym, strasznym uśmiechu.

A potem olbrzymie, czarne, zdeformowane łapska spoczęły na drobnych, słabych ramionach dziewczyny. I oboje wsiąkli w podłogę, zupełnie tak, jakby ona też była duchem. A przynajmniej tak mu się zdawało…

Zerwał się na nogi, rozglądając dookoła. Ale nie wyczuł jej zapachu. Tylko resztki tam, gdzie przed chwilą stała.

Kilka cieni przesunęło się po ścianach i suficie. Dezorientowało go to. Nie wiedział, gdzie ma szukać tej prawdziwej. Nie wiedział, gdzie uderzyć. Mógł tylko na ślepo celować…

Z okrzykiem skoczył. I płonącą pięścią uderzył o ścianę. Ciemna dusza pod jego ręką zadrżała. I rozpłynęła się. Fałszywa.

I w tym momencie, w którym na moment opuścił gardę, by zaatakować… Poczuł zimne, twarde coś, co wyrżnęło wprost w jego plecy.

Warknął, spadając na podłogę. Ale kiedy się rozejrzał, nie dostrzegł tego, co go zaatakowało.

Wkurzał się…

Chciał walczyć! Całe jego ciało zapłonęło. Chciał zaatakować. Ale nie zdążył. Bo nagle zdał sobie sprawę z tego, że wszystkie cienie duchów zniknęły. Poza jednym…

A z tej plamy mroku nagle wyłoniła się dziewczyna.

Nie zaatakował. Bo dostrzegł jej twarz. Była nieprzytomna.

Jego płomienie zgasły. W momencie, kiedy oddzieliła się od sufitu i zaczęła spadać, zerwał się z miejsca.

Złapał ją. W ostatniej chwili. Przeturlali się jeszcze chwilę, nim wyhamował, uderzywszy plecami o bar,

- Wendy! – Ryknął, wypuszczając nieprzytomną dziewczynę.

- Idę! – Wykrzyknęła Podniebna Smocza Zabójczyni, podbiegając do nich.

I już po chwili lecznicza poświata otoczyła dziewczynę. Nie wiedział, co się działo. Ale martwił się nieco. Nie znał do końca jej magii. Czy też jej ograniczeń. Może niechcący doprowadził do czegoś, co mogłoby jej zaszkodzić?

- Nie chciałem! – Jęknął, gapiąc się na twarz dziewczyny, tak bladą, że prawie białą.

Momentalnie dookoła nich zrobiło się niemałe zbiegowisko. Wszyscy przepychali się, by sprawdzić, co się stało.

 Aż w końcu Wendy wstała.

- Zużyła zbyt wiele magii. Jest na wyczerpaniu. – Poinformowała, otrzepując sukienkę. – Nie mogę dla niej więcej zrobić, ale wzmocniłam jej ciało. Teraz potrzeba jej tylko odpoczynku.

- Czyli…

- Nie, to nie twoja wina, Natsu-san. – Powiedziała dziewczynka. I uśmiechnęła się.

~*~

Otworzyłam oczy. Biel sufitu przebarwiona była czerwienią zachodzącego słońca.

Och… Ile czasu minęło? Czułam się beznadziejnie… Całkiem wypompowana z energii…

- I jak tam? Lepiej ci? – Usłyszałam głos obok siebie.

Przekręciłam głowę, by spojrzeć na Bickslowa, który siedział na krześle, obok łóżka, w którym leżałam. Byliśmy w skrzydle szpitalnym…

- Wody… - Szepnęłam, czując potworną suchość w gardle.

- Już, już.

Obserwowałam, jak chłopak wstał i wyszedł. A potem, z trudem, podniosłam się do siadu. Wszystkie mięśnie mnie bolały. Cholera… Nadwyrężyłam się chyba tą walką…

Kręciło mi się w głowie. Tak bardzo… Docisnęłam dłoń do czoła. I miałam wrażenie, że świat dookoła mnie się chwieje.

- Mam woooo… Oj, oj! Żyj! – Usłyszałam znowu głos.

A potem ręce, które mnie przechyliły w bok. A, nie… Przywróciły mnie do pionu… Tak bardzo mi się kręciło w głowie, że nie wiedziałam, kiedy moje ciało się przechyliło, grożąc spadnięciem z łózka.

- Już mi lepiej… - Mruknęłam, opierając się plecami o zimną ścianę za łóżkiem. I z wdzięcznością przyjęłam szklankę wody, spijając całą jej zawartość w paru łykach.

- Na pewno lepiej? – Spytał chłopak, siadając na krześle.

Nie odpowiedziałam. Tylko spojrzałam na zachodzące słońce. Czerwone promienie wdzierały się brutalnie do pokoju, zabarwiając wszystko swoim odcieniem.

- Wystraszyłaś mnie. – Powiedział Bickslow. Czułam na sobie jego spojrzenie. – Byłaś blada, jakbyś sama już wyzionęła ducha…

- Nigdy nie wyzionę ducha. – Przerwałam mu, dalej jednak na niego nie patrząc. Zachód słońca był zbyt piękny, by oderwać od niego spojrzenie.

- Hmm? Jak to? – Spytał chłopak, jakby nie rozumiejąc.

- Nigdy nie wyzionę ducha. – Powtórzyłam. I uśmiechnęłam się mimowolnie. – Musi być równowaga. Kiedy biorę na siebie cierpienie tamtych dusz, zostaje w nich dziura. Pustka po tym bólu. A tak nie może być… Więc każda z tych dziur jest zapychana fragmentami mojej duszy. Aż nie zostanie ze mnie nic… A raczej tylko pusta powłoka. A mojej duszy już nie będzie. Ni na tym świecie, ni w zaświatach… Nic.

Nie słyszałam już odpowiedzi Bickslowa. Cisza między nami trwała. A ja oglądałam zachód słońca przez okno pokoju w skrzydle szpitalnym.

~Podobało się? Komentuj!~