67 : Entomofobia

Tak... Ostatnia część małego BicksReneé :3

Bickslow : I dowiadujecie się nieco więcej o Ren~chan pryz okazji ~ !

Tak... Szczerze, wątpiłam czy to pisać, ale uznałam, że chyba nikt w Fairy Tail nie ma takich wad, to czemu by się do tego nie przyznać ? >.<

~*~

Ostrożnie stawiając kroki już chciałam wejść do domu. Ale wtedy usłyszałam. Przeraźliwy, głośny wrzask, pełen przerażenia i bólu, ranił moje uszy. Aż musiałam do nich docisnąć dłonie, przynajmniej trochę odgradzając się od okropnego dźwięku. Od którego, nawet gdy zapanowała cisza, powietrze wibrowało niespokojnie.

Jak cisza przed burzą.

- O cholera… - Jęknęłam, odrywając dłonie od uszu. – Coś mi tu nie pasuje…

Na duchy nie mogło zadziałać nic materialnego. Co więc tak bardzo dręczyło zagubioną duszyczkę, że tak przeraźliwie wyła? Muszę się dowiedzieć.

- Ren-chan, czekaj! Jak ci się coś na łeb zawali…

Nie słuchałam go. Podeszłam szybko do na wpół zabitego deskami przejścia, gdzie brakowało drzwi. I przeszłam pomiędzy zwisającymi na gwoździach lub połamanymi kawałkami drewna, wchodząc do środka.

- Wyjdź duchu! – Zawołałam, stając na środku holu pogrążonego w mroku, zakurzonego, brudnego i zawalonego deskami czy resztkami żyrandola.

Miałam wrażenie, że coś się poruszyło z mojej prawej. Spojrzałam więc tam.

I dostrzegłam istotę. Na wpół przeźroczystą, szarawą, która przenikała przez ścianę. Duch mężczyzny patrzył na mnie pustymi oczodołami. Lewy policzek miał rozcięty, poszerzając usta.

Widząc mnie zawył znowu. Tym razem nieco ciszej i spokojniej, rozpaczliwie wręcz, wyłaniając się ze ściany.

- Przyszłam ci pomóc. – Powiedziałam, rozkładając ręce, jakbym chciała objąć ducha. Ten szedł w moją stronę. Ale nie bałam się go.

Albo jednak… Puste oczodoły przerażały mnie.

Na wpół przeżarte przez robactwo usta, które odsłaniały zęby i dziąsła, przerażały mnie.

Ubrania podarte na rozchlastanym ciele przerażały mnie.

Ale nie dałam tego po sobie poznać.

-Pomogę ci, lecz ty… - Nie dokończyłam. Duch wskoczył wręcz w moje ciało. I nagle go nie widziałam. Za to czułam ogarniające mnie zdrętwienie, kiedy nagle i tak niespodziewanie obca dusza wbiła się w moją, jak cierń.

Czując, że drżą mi nogi, odwróciłam się. I, tym razem nieco niezdarnie, wyszłam pomiędzy deskami. I potknęłam się o nie, zahaczając jedną stopą. Ale nie spotkałam się z zimną ziemią. W ostatniej chwili złapał mnie Bickslow.

- I jak? – Spytał, stawiając mnie do pionu.

- Mam złe przeczucia… Coś tu jest… Coś strasznego… Coś, co było w stanie przerazić ducha… Coś bardzo złego… - Wyszeptałam panicznie, prawie majacząc, zaciskając mimowolnie dłonie na jego ubraniu. Kiedy tak trzymał mnie przy sobie, jakby chcąc uspokoić.

Z głębi domu coś zatrzeszczało. Tak upiornie. Ziemia się zatrzęsła. A ja jeszcze rozpaczliwiej uchwyciłam się Bickslowa, coraz bardziej pewna że…

- To coś złego… Coś naprawdę złego…  - Wyszeptałam, gapiąc się na dom, który teraz, moim zdaniem, się ruszał. A może to ja się tak chwiałam?

- Hej, jesteśmy Fairy Tail, ze wszystkim damy radę, prawda? – Pocieszył mnie, gładząc po głowie.

Nie udało mu się. Ja wiedziałam. Praktycznie nic materialnego nie było w stanie zadziałać na ducha. A co za tym idzie, nic nie było w stanie go tak przestraszyć, że tak rozpaczliwie szukał ratunku. Że nawet pominął kontrakt, tylko oddał się w moje ręce tak momentalnie, że ja też poczułam jego strach.

Te paniczne przerażenie…

~*~

Nie rozumiał jej. Tak bardzo przestraszyła się starego domu? Przecież co tam mogło być strasznego? Nic. Może parę pajęczyn. Trochę kurzu. No i ten duch. Ale przecież ona umie sobie dać radę z duchami, ma z nimi do czynienia… Nie wiedział, ile, ale na pewno długo.

A tymczasem dziewczyna szeroko otwartymi oczami przyglądała się domowi, który lada chwila miał się zawalić pod własnym ciężarem. I drżała. Tak mocno drżała, zaciskając swoje dłonie na jego ręce. Jakby bez jego podpory miała się przewrócić.

Usłyszał coś, czego by się nie spodziewał.

Coś jakby kleszcze. I bzyczenie. A potem, zza domu, wyłonił się wielki, czarny kształt.

Reneé puściła go, cofając się nieco.

A on patrzył, jak dotychczas ciemny kształt nagle okazał się wielkim pająkiem. Wielkim, bo prawie tego samego rozmiaru co ten dom, który miał chyba z trzy piętra. A dookoła niego chmura istnego robactwa. Skąd to się lęgło? Nie miał pojęcia. Ale wiedział teraz, że muszą to coś pokonać.

Bo to nie było coś normalnego. To musiał być jakiś demon.

- Dalej, Ren-chan, we dwoje damy radę! – Zawołał, wystawiając język.

Walka, ale fajnie! A już myślał, że to będzie misja typu „przyjdą, zrobią, do widzenia”. Ale nie, będą walczyć! Miał ochotę skakać z radości.

Jednak jego entuzjazm ostygł, kiedy dziewczyna mu nie odpowiedziała. Nieco zaniepokojony spojrzał przez ramię na Reneé. I aż się przestraszył.

Dziewczyna drżała. Jeśli można było drżeć mocniej, niż ona przed chwilą, to Reneé właśnie osiągnęła ten stan. Blada, ledwie trzymając się na nogach, wpatrywała się szeroko otwartymi oczami w demona. Aż w końcu…

To był moment. Dziewczyna, nieco przygarbiona, drżąc niespokojnie, przycisnęła dłonie do uszu, jakby chciała się odgrodzić od otaczającej ją rzeczywistości. I z jej ust wydobył się krzyk.

W życiu nie słyszał, by ktoś tak rozpaczliwie krzyczał. Ten głos sprawił, że po jego ciele przeszły zimne, niespokojne dreszcze.

Zapomniał o demonie, który tam był, gotów do ataku. Zapomniał o wszystkim. Znalazł się przy dziewczynie. Chciał ją objąć. A ona z płaczem znowu cofnęła się, uciekając od niego.

Z nią na pewno nie było w porządku. Znał ją już jakiś czas, był z nią na paru misjach. I nigdy jeszcze nie widział jej w takim stanie. Nigdy. Dopiero teraz…

Spojrzał na demona.

- Zabierz mnie stąd… Zabierz mnie stąd… - Wyjęczała dziewczyna, z płaczem.

Ale on chciał walczyć! Chociaż… Bądź co bądź, samemu jednak takiemu demonowi rady nie da. Gdyby Reneé mogła… Ale chyba niema co o tym myśleć.

Wziął ją na ręce. A ona wręcz wtuliła się w niego, zaciskając rozpaczliwie dłonie na jego ubraniu. Panicznie oddychała, szybko i płytko.

A jemu aż ciężko było patrzeć na nią. Bo owszem, może Ren-chan nie była najodważniejszą osobą na świecie. To jednak nigdy jeszcze nie widział jej tak przestraszonej. Nie, to nie był strach. To była istna panika.

Nie czekał na moment, w którym demon zacząłby ich gonić. Pod jego stopami pojawiły się laleczki. Nieco ich uniosły. A potem, na lalkach, polecieli w stronę miasta, uciekając od demona, który chyba nie chciał ich gonić.

~*~

Z niepokojem zajrzał przez drzwi do pokoju.

W stanie, w jakim była dziewczyna, nie mógł jej ot tak zmusić, by wracali do domu. Więc wynajął im pokoje w jakimś motelu. Byleby tylko Ren-chan mogła odpocząć. I się uspokoić.

Co nie następowało szybko.

Dziewczyna siedziała na łóżku. Otulona kocem, gapiła się w okno. I nawet nie zauważyła, kiedy wszedł. A może zauważyła, tylko nie dała tego po sobie poznać?

Chciał z nią porozmawiać. Na temat tego, co się wtedy stało. Ale nie mógł. Kiedy widział jej twarz… Tak… Pustą. Po prostu pustą. Kiedy opuścił ją strach, stała się taka… Obojętna. Zdołowana.

Usiadł na łóżku, obok niej. Jego laleczki podleciały w ciszy bliżej. A ona pierwszy raz się ruszyła, wyciągając ręce do lalek. Wzięła Pappę. I objęła ją, przytulając do siebie. Reszta usadowiła się na jej głowie i ramionach.

- Jak się czujesz? – Spytał.

Nie odpowiedziała. Tylko pochyliła głowę nisko, opierając czoło na kolanach. Nie widział już jej twarzy. Ale nie musiał widzieć, by wiedzieć, jak bardzo źle się teraz czuje dziewczyna.

- Hej, nie martw się. – Starał się ją jakoś pocieszyć. Jakkolwiek. Ale to nic nie dawało.

Reneé była załamana. Tak po prostu załamana.

Westchnął cicho, wyciągając rękę i opierając dłoń na głowie dziewczyny.

- To wtedy pod tamtym domem… 

- Entomofobia. – Powiedziała. W końcu się odezwała. I podniosła głowę. Ale nie spojrzała na niego, tylko na okno. – Entomofobia. Wszelkie robactwo, pająki… Wszystko… - Wyszeptała, gładząc dłońmi lalkę.

- E tam, przejmujesz się, przecież…

- Ale to nie jest normalne! – Wykrzyknęła nagle dziewczyna, nie dając mu dokończyć. – To nie jest normalne! Po nocy nie umiem spać, bo za oknem przeleciała pszczoła! Nie mogę się ruszyć ze strachu, bo przez przypadek weszłam w pajęczynę! To nie jest normalne!

Tak, to nie było normalne. Jej zachowanie… Tyle strachu… To na pewno nie było normalne. Ale gdyby mogła coś z tym zrobić, dawno by już działała, nie? Ale to chyba było silniejsze od niej.

Zresztą, on nie wiedział. Nie znał się na fobiach. Ale skoro ona nie mogła dać sobie rady… To będzie przy niej. I jej pomoże.

- Owszem, to nie jest normalne. – Przyznał jej rację. I uśmiechnął się, wystawiając język, kiedy dziewczyna spojrzała na niego tymi dużymi, zielonymi oczami, załzawionymi i pełnymi niemego błagania o pomoc. – Ale powiem ci, że normalni ludzie są zbyt nudni. A ty jesteś wyjątkowa.

Reneé chwilę jeszcze przyglądała mu się, jakby zaskoczona jego słowami. Aż w końcu…

Uśmiechnęła się. Tak prawdziwie. I szczerze.

Uśmiechnęła się.

I, tak jak on, wystawiła język, co nie tylko go rozbawiło, ale też dało mu pewność.

Że udało mu się ją pocieszyć.

~Podobało się? Komentuj!~