60 : Powrót

Tak, nie chciało mi się tego przeciągać więc...

Bickslow : Tylko dzisiaj pełno wzruszających scen, które doprowadzą do płaczu nawet najtwardsze serca z kamienia!

No właśnie ^.^ Znaczy, mam nadzieję, że są tak wzruszające...

Czytajcie ~ !

~*~

Lucy wyjrzała z kuchni, gdzie parzyła herbatę. Plue siedział sobie na podłodze, trzymając w buzi lizaka. Zaś Levy dalej siedziała w fotelu, otulona kocem i spoglądając w okno. Widziała jej zaczerwienione oczy i cienie pod nimi.

Bardzo się o nią martwiła.

Nalała wrzątku do dwóch kubków, zamieszała, a potem wyrzuciła zużyte torebki po herbacie. Dorzuciła cukru i gotowe. Chwytając naczynia przez rękawy swetra uniosła je i już po chwili przeszła do salonu. Jen kubek dała Levy, drugi zaś postawiła na stoliku. I usadowiła się wygodnie w drugim fotelu. Plue wstał i po chwili wdrapał się na kolana dziewczyny. Objęła go z przyzwyczajenia.

- Levy-chan, musisz w niego po prostu uwierzyć. – Powiedziała Lucy, patrząc na herbatę i czekając, aż ostygnie.

- Wiem, Lu-chan. – Odpowiedziała cicho dziewczyna, nie odrywając spojrzenia od okna. Z tym smutkiem wymalowanym na twarzy. – Wierzę w niego. Jest silny, umie dać sobie radę. Ale… - Przerwała na moment. Przenosząc teraz spojrzenie na kubek. Na parującą herbatę w nim. I westchnęła, przymykając zaczerwienione oczy. – Nie umiem… Nie umiem pozbyć się tych myśli… Gdyby rzeczywiście… Boję się, Lu-chan… Jak on nie wróci… Jeśli… Jeśli on… Ja… - Dziewczyna mówił coraz bardziej nieskładnie. Nie była w stanie zakończyć zdań. Po prostu zadrżała lekko. Herbata w kubku zakołysała się niebezpiecznie. Ale nie opuściła swojego miejsca.

- Levy-chan… Gajeel wróci. Na pewno. No i masz przecież nas, Fairy Tail. Wiesz, że nigdy cię nie zostawimy. – Powiedziała Lucy, starając się ją jakoś pocieszyć. Jakkolwiek… Chociaż trochę…

- Pun, pun! – Zawtórował jej Plue, jakby też chcąc ją pocieszyć.

Levy uśmiechnęła się blado. I z niemrawym uśmiechem skinęła głową.

- Tak… Mam was…

~*~

- Gajee, trzymasz się? – Spytał głośno Metalicana, przechylając nieco łeb, by móc spojrzeć na swój własny kark.

Chłopak, przylgnąwszy do grzbietu smoka, zaciskał mocno dłonie na łuskach. Niepewnie, nie wiedząc gdzie jest ani co robić…

Cholera!

- Tak… Trzymam się. – Odpowiedział Gajeel. A zaraz po tym Metalicana poczuł, jak jego palce jeszcze mocniej wbijają się pod jego łuski, kiedy wiatr się zmienił i uderzył w jego bok.

Cholera, w takim stanie…

Muszą dolecieć do Magnolii. Myślał, że w drodze powrotnej nieco przystopują… Ale nie mogą. Muszą go zabrać jak najszybciej do jego gildii, na twardą i pewną ziemię. Może w gildii ktoś będzie mógł mu pomóc?

~*~

Cztery dni później

W gildii było nieprzyjemnie… Pusto. Skoro nie było Natsu, to kto miał robić rozróbę? Znudzony Gray siedział koło Juvii, która domagała się wymyślenia imienia dla ich dziecka. Przy tym samym stoliku Lucy i Levy czytały książkę, zapominając o otoczeniu. Jet i Droy z daleka spoglądali na obiekt swych westchnień, zastanawiając się, czy nie wykorzystać okazji, skoro nie ma Gajeela. Cana prowadziła zawody, kto więcej wypije. Oczywiście wygrywała, ale kto by się spodziewał innego wyniku? Reneé siedziała przy barze, najpewniej rozmawiając o czymś z Mirą. Raijinshu siedziało przy jednym stole, a Laxus ze swoją obojętną miną słuchał wywodów Bickslowa na temat Ever kochającej się w Elfmanie. Freed przytakiwał z uśmiechem głową, nie wtrącając się.

A Mistrz, siedząc na barze, spoglądał na swoją wielką rodzinę z uśmiechem.

Nagle Laxus drgnął. I wstał, patrząc przed siebie. Połowa gildii spojrzała na niego z zaskoczeniem. Nawet Bickslow przestał tworzyć zabawne wierszyki z Ever i Elfmanem w roli głównej.

- Coś się stało? – Spytał Mistrz, patrząc na wnuka z ciekawością.

- Miałem wrażenie, że coś… Tak jakby… A zresztą. Nie waż…. Znowu! – Już miał siadać, ale zaraz znowu wstał, rozglądając się, jakby w poszukiwaniu źródła dźwięku. A potem opuścił towarzystwo swojej drużyny. – Coś jakby… Smoki? Chyba wracają!

- Gajeel!

- Natsu!

Dwie dziewczyny, odrywając się od książki, równocześnie wymówiły imiona swoich chłopaków, uświadamiając sobie co znaczą słowa Laxusa. Obie zaraz zerwały się z miejsca, wybiegając z budynku, a za nimi połowa gildii.

Wiedzieli, gdzie iść. Tam, gdzie pożegnali smoki i Smoczych Zabójców. Na tą samą polanę.

Biegli ile sił mieli w nogach. Chcieli zdążyć. Chcieli zobaczyć na własne oczy, że misja zakończyła się powodzeniem.

Kiedy w końcu dotarli na polanę byli zmęczeni i dyszeli ciężko. Ale mimo to… Spojrzeli w niebo. Szukając tych ciemnych punktów, które zdradziłyby powrót smoków…

- Widzę ich! – Zawołała Erza, wskazując ręką kierunek.

Reszta spojrzała tam. I rzeczywiście, dostrzegli prawie czarne plamki na jasnym, błękitnym niebie. Zewsząd rozległy się okrzyki radości i wołania. Parę osób już teraz machało rękami, jakby przybysze już mogli ich dostrzec pomimo dzielącej ich odległości.

Te ciemne punkty zbliżały się bardzo szybko, rosły, aż w końcu dla słabych, ludzkich oczu przybrały kształty smoków. Trzech znanych już im smoków. Wołania, okrzyki i śmiechy jeszcze bardziej się nasiliły, a Lucy i Levy już teraz płakały ze szczęścia. I nikt nie spodziewał się tego, co zaraz zobaczą…

Ziemia zatrzęsła się, kiedy smoki nieco niezgrabnie, jakby ze zmęczeniem, wylądowały na dużej, a jednak zbyt ciasnej jak dla nich polanki. I zaraz Fairy Tail mogło dostrzec, jak Natsu i Wendy zeskoczyli na ziemię. Dziewczynka przy okazji musiała się przewrócić i nieco ubrudziła kolana.

- NATSU! – Krzyknęła Lucy, zanosząc się płaczem. I pobiegła w jego stronę, zapominając już o otoczeniu.

Był tu. Cały i zdrowy. Bezpieczny.

Znowu widziała jego uśmiech. Szeroki i cudowny, kiedy spojrzał na nią. Słyszała, że również on, z tęsknotą i pragnieniem wręcz wywołał jej imię. Ale to się już dla niej nie liczyło.

Nie wiedziała, kiedy znalazła się w jego ramionach. Po prostu nagle poczuła jego silne ramiona oplatające ją silnie. I wtuliła się w niego mocno, zarzucając mu ręce na szyję.

Gdyby ze szczęścia mogła latać, już dawno znalazłaby się wśród swoich przyjaciół, Gwiezdnych Duchów. Ale zamknięta w jego objęciach nie chciała go już puszczać. Wolała zostać z nim tutaj. Już na zawsze. Słyszała, że Natsu coś mówi. Ale sama płakała i nie mogła wyłapać sensu zdań. Rozróżniała tylko pojedyncze słowa jak „kocham”, „tęskniłem”, „nie płacz”, „jestem”.

- Natsu… *chlip* J-jaa…. Tak bardzo *chlip* tęęękniiiłaaaam! – Jęknęła, wtulając się w niego rozpaczliwie.

Czuła jego dłoń gładzącą ją po włosach.

I kiedy w końcu się nieco uspokoiła, Natsu puścił ją. Z tym uśmiechem odgarnął zbłąkany kosmyk blond włosów z jej czoła.

- Wybacz na moment, Lucy. – Powiedział. I ucałował czule jej usta.

A potem cofnął się i podszedł do Metalicany, który przylgnął ciałem do ziemi, spoglądając za siebie.

~*~

Bała się. Na początku się cieszyła. Jednak kiedy widziała Natsu i Wendy, zaś Gajeela nie… Przestraszyła się. Miała już czarne myśli… Bała się, że on naprawdę…

Ale wtedy Natsu podszedł do Metalicany. Ze strachem oglądała sytuację, kiedy chłopak sięgnął jedną ręką w stronę karku smoka.

- Żyjesz? Daj rękę, pomogę ci. – Powiedział Natsu, z poważną miną wpatrując się w coś, czego ona nie mogła dostrzec. Łeb smoka jej zasłaniał…

A potem dostrzegła rękę. Natsu ją uchwycił i nieco pociągnął, podchodząc bliżej, jakby chcąc lepiej złapać osobę, której pomagał.

I po paru chwilach dostrzegła Gajeela. Ucieszyła się. Do jej oczu napłynęły łzy szczęścia.

Zaraz jednak jej uśmiech zniknął, kiedy widziała, jak chłopak jakby lewo żywy zsunął się z grzbietu smoka. I pewnie runąłby twarzą na ziemię, gdyby nie Natsu, który w porę złapał go i postawił do pionu.

- Gajeel… - Jęknęła Levy, z coraz większym strachem spoglądając na tą dwójkę.

Chłopak chwilę trzymał dłoń przy twarzy, nico przygarbiony. Ale kiedy usłyszał jej głos wyprostował się, opuszczając rękę.

Jego oczy były zasłonięte ciemną opaską zrobioną z fragmentu jego płaszcze.

- Levy? Gdzie jesteś? – Spytał w przestrzeń, wyciągając nieco przed siebie rękę, jakby w nadziei, że ją znajdzie.

A ona coraz bardziej uświadamiała sobie, co się stało…

- Gajeel… Gajeel! – Jęknęła znowu, płaczliwie. I podbiegła do niego.

Kiedy tylko znalazła się przy nim wtuliła się w jego ciepły tors, zanosząc się płaczem. A on, nie spodziewając się jej tak nagłego zbliżenia, cofnął się o krok. I poczuła jego ręce obejmujące ją mocno.

Nie mogła w to uwierzyć. Gajeel, jej Gajeel… Stracił wzrok? Jak…? Jakim cudem?!

- Przepraszam, mała… Przepraszam… Obiecałem ci, że wszystko będzie dobrze… - Szeptał.

Czuła jego ciepły oddech we włosach. Jego dłonie zaciskające się na jej ubraniu. I ręce, które trzymały ją tak blisko niego, jakby bał się, że w każdej chwili może zniknąć.

- Cii… - Wyszeptała piskliwym od płaczu głosem, unosząc spojrzenie i ujmując  jego policzki w dłonie. – Wszystko dobrze… Wszystko będzie dobrze… Na pewno… - Szeptała. Choć nie tylko jego próbowała tym przekonać. Ale i siebie.

Jednak mimo wszystko… Dobrze, że w ogóle żył…

~*~

Cana, widząc Gajeela, mimo że ślepego ale jednak wśród nich, spojrzała niepewnie na swoje karty.

Cieszyła się, że wrócił. Że żył. Ale mimo to jedna sprawa ją niepokoiła…

Jej karty się nie mylą. Dlaczego więc wyczytała z nich, że Gajeel zginie? Co takiego się stało w Smoczym Leżu, że nie była w stanie poprawnie odczytać przyszłości?

Później nad tym pomyśli. I wypyta dokładnie Smoczych Zabójców, co się działo. Teraz uśmiechnęła się, wsadzając karty do kieszeni.

- Imprezka! – Ktoś krzyknął z tłumu. I odpowiedziały mu ochocze wrzaski reszty Fairy Tail.

- NIE! – Zaprzeczył szybko Mistrz, wychodząc na środek. Zapanowała cisza, kiedy wszyscy spojrzeli na Mistrza. – Porlyusica… Trzeba Gajeela do niej zabrać. Jak najszybciej. Może będzie w stanie coś proadzić. – Powiedział.

Kilka osób ze zrozumieniem skinęło głowami. Mira podeszła do Gajeela. I po chwili razem z Levy poprowadziły go w odpowiednią stronę.

Metalicana schylił łeb, patrząc jednym okiem na niskiego staruszka.

- Myślisz, że ta Porlyusica da radę go uleczyć? – Spytał smok. I po tonie jego głosu widać było, że bardzo mu też na tym zależało.

- Mam nadzieję, ale nie jestem pewny… Jest dobrą uzdrowicielką, jednak skoro Grandine i Wendy nie dały rady… Musimy mieć nadzieję.

~Podobało się? Komentuj!~