59 : Ognisty Igneel, Żelazny Metalicana i Podniebna Grandine

Kasztanki ~ ! Wracamy do starego rytmu xD Ale niedługo chyba trochę zwolnię, bo jk tak dalej pójdzie, o w tydzień skończę zaplanowaną akcję i nie będę wiedzieć, co dalej ._.

Bickslow : Ten rozdział... Cóż, nie zabijcie Ren~chan, dobrze? Bo kto wtedy będzie pisał?

Czytajcie, kasztanki ~ !

~*~

Otworzył leniwie oczy. Błękitne niebo było czyste, bez chmur, a palące słońce grzało jego skórę. Mruknął coś niemrawo pod nosem, podnosząc się. Przysnął? Chyba tak… Cholera, spali się na tym słońcu jeszcze…

Drapiąc się po długich, czarnych włosach, które sięgały mu może z połowy pleców, rozejrzał się dookoła, szukając kogoś.

I po chwili dostrzegł. Chłopiec, z czarnymi jak on włosami, uderzał pogrążonymi w cieniu rękoma w powalony, wyniszczony, przedziurawiony wręcz, stary pień drzewa. Nawet pomimo dzielącej ich odległości Gajeel mógł słyszeć, jak chłopiec ciężko dyszał. Ale nie przestawał.

Westchnął cicho, kręcąc głową. Gdyby nie przysnął, już dawno zarządziłby przerwę. Szybkim krokiem podszedł do młodszego chłopca. A ten, chyba tak pochłonięty swoim treningiem, nie zauważył nawet cienia, który na niego padł.

- Już starczy, mały. Połamiesz sobie jeszcze ręce. Na dzisiaj wystarczy. – Powiedział Gajeel.

Chłopiec podskoczył aż, nie spodziewając się TEGO głosu TAK blisko. A potem gwałtownie obrócił się, spoglądając z bojaźliwym szacunkiem na swojego mentora.

- Ale mistrzu! Mogę jeszcze trenować! Chcę być jeszcze silniejszy! Tak silny jak ty! – Odpowiedział na jednym wydechu.

Gajeel westchnął niechętnie i znów spojrzał w niebo. Tak czyste, jasne. Parę ciemnych, małych punktów przecięło bezkresny błękit. Nie dostrzegł żadnych chmur, które mogłyby znamionować zbawienny deszcz.

Od zniknięcia Metalicany tak często patrzył w niebo… Jakby mając nadzieję, że go zobaczy, wracającego ze swojego polowania. Jak często kiedyś.

- Jak połamiesz sobie ręce, nie staniesz się silniejszy. – Powiedział cicho, przenosząc spojrzenie na dłonie chłopaka. Poranione, zadrapane i z siniakami. A po chwili młodzik, jakby zawstydzony tym, że tak łatwo dał się zranić, schował je szybko za sobą, wbijając spojrzenie we własny stopy.

A potem drgnął, jeszcze nim ręka Gajeela go dotknęła. Trochę bojaźliwie, trochę niepewnie.

Tak, on zawsze się go bał.

Ale dłoń starszego z tej dwójki tylko spoczęła na głowie chłopca. Palce na moment wplątały się między czarne kosmyki. A potem Żelazny Smok cofnął rękę. I odwrócił się.

- Chodźmy. W tym słońcu tylko się odwodnimy i spalimy.

Nie czekał. Nie musiał. Kiedy tylko uczynił pierwsze kroki, chłopiec poszedł wiernie w jego ślady, nie zostając w tyle, a niemalże drepcząc obok niego.

Bo mimo, że się go czasem bał… To jednak był dobrym uczniem.

Tak… Takiego właśnie Gajeel go poznał i takiego go mimo wszystko polubił.

Rogue…

~*~

- Powinniśmy ruszać.

- Nie możemy, póki Gajeel jest nieprzytomny.

- Co racja, to racja… Ale nie wiemy, kiedy się obudzi.

- Grandine, nie możesz go wybudzić?

- To zbyt niebezpieczne, jego ciało potrzebuje odpoczynku i naturalnej regeneracji.

- Że co?

- Ty to jednak jesteś głupi, Igneel.

- No te!

- Cicho tam!

Trzy smoki, siedząc w „kole”, zaciekle dyskutowały, kiedy zabrać podopiecznych z powrotem do Magnolii. Natsu i Wendy siedzieli obok nieprzytomnego Gajeela. Ten pierwszy się nudził. Dziewczynka zaś uważnie szukała jakichkolwiek oznak wybudzania się chłopaka.

- Lepiej nie nadwyrężać cierpliwości N’Asshe. Carmen nam pomoże, ale…

- Tak… Królowa, jak się wścieknie, to nawet jej własna podopieczna nic nie zrobi…

- Musimy stąd jak najszybciej odejść. Bo jeszcze ona postanowi dokończyć swojego dzieła i…

- Nie kończ. Zaczekamy jeszcze jeden dzień. Jeśli Gajeel się obudzi…

- Grandine! – Pisnęła przeciągle Wendy.

Wszyscy natychmiast spojrzeli na nią. A dziewczynka tylko wskazała drżącą ręką na Gajeela.

Chwilę panowało milczenie… A potem dało się usłyszeć ciche jęknięcie. Tak, to był głos chłopaka, który się właśnie wybudzał.

Metalicana zerwał się ze swojego miejsca i w zaledwie paru susłach znalazł się przy swoim przybranym synu, pochylając łeb tak nisko, że prawie wbijał żuchwę w podłogę, patrząc jednym, wielkim okiem uważnie na Gajeela.

I potem znowu chłopak jęknął. Ale tym razem także i jego ręka się poruszyła, kiedy uniósł ją i dotknął swojej twarzy. Przesunął palcami wzdłuż blizny, która ciągnęła się od skroni aż do kości policzkowej.

I nagle drgnął.

- Wendy? – Spytał w przestrzeń niepewnie, kręcąc głową, jakby się rozglądał.

- Tu jestem. Nic mi nie jest. Tobie też. Wszystko już dobrze. – Powiedziała szybko dziewczynka, uśmiechając się.

Nie tylko ona wydawała się szczęśliwa. Bo nagle w górskiej komnacie zapanowała ciepła, przyjazna atmosfera, kiedy wszyscy spoglądali na Gajeela. Bo wszyscy cieszyli się, że on w końcu…

- Czemu tu tak ciemno? Kto wyłączył światło?

Jedno zdanie wystarczyło, by cała magiczna atmosfera po prostu… Zniknęła. Metalicana spojrzał na Wendy, a potem na Grandine. Igneel wodził spojrzeniem po każdym, nie wiedząc, o co chodzi. A Natsu, nierozumiejącym spojrzeniem, wpatrywał się w Wendy.

- Przepraszam… Ja… Nie mogłam więcej… - Jęknęła Grandine, schylając nisko łeb i żałośnie uginając się na łapach, jakby ciężar tego, co się działo, przytłaczał ją boleśnie.

Metalicana, czując znowu rosnące zdenerwowanie, spojrzał na syna.

- Gajeel… Jest środek dnia… Jest jasno… - Powiedział.

Głos tego silnego, wielkiego smoka po prostu drżał. Bo kiedy patrzył na poranioną twarz Gajeela coraz bardziej był pewny tego, że…

- Co ty gadasz, tak ciemno że nic nie… Żartujesz… Ty sobie jaja robisz… NOSZ KURRRRRRRRRRRRWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! – Ryknął głośno, dociskając dłonie do oczu i zrywając się do siadu. Ignorując to, że parę powierzchownych już bardziej ran mu się otwarło.

Natsu w ostatniej chwili zdążył zasłonić dłońmi uszy Wendy.

~*~

- Ognisty Igneel, Żelazny Metalicana i Podniebna Gradine opuścili Smocze Leże wraz ze swoimi podopiecznymi. – Powiedział złoty smok, chyląc łeb przed N’Asshe, która zawiesiła na nim ciepłe spojrzenie.

- Dziękuję ci za informację, przyjacielu. Możesz odejść. – Powiedziała. Zaskakująco miło i ciepło, w porównaniu do złej i chłodnej strony tej smoczycy.

Kiedy tylko złoty smok opuścił salę tronową, przyjazny wyraz zniknął w pyska Królowej. Schyliła łeb i oparła go na łapach. Carnem z przyzwyczajenia uniosła dłonie i zaczęła ją pieszczotliwie gładzić.

- Sprowadzenie tych… Ludzi… Do Smoczego Leża… Poniosą za to srogą karę. – Stwierdziła cicho, sama do siebie, poddając się pieszczocie.

A potem zapomniała o tej sprawie, wsłuchana w kolejną, piękną pieśń Carmen. Pieśń, która wcisnęła do jej umysłu pełno myśli.

I nie wiedziała już nic. Ale nie przejmowała się tym.

Póki tylko piosenka trwała…

Póki głos nie zamilkł…

~Podobało się? Komentuj!~