55 : Przepowiednia?

~~ Dedykacja dla Allegra Alfa, mojej uczennicy - bo jestem z ciebie dumna >.< ~~

Ale ja się z tą akcją spieszę... Czy aby nie za bardzo ? D: No ale tak mi łatwo idzie pisanie rozdziałów, że szkoda nie korzystać >.<

Bickslow : Niektórzy piszą, że za mało BicksRenee. BicksRenee będzie znowu po akcji ze smokami i porodem. Ren~chan ma nawet pomysła, ale ja wam nie powiem, o co chodzi! Poczekacie sobie, ot co ~ !

Tak, więc to już chyba wszystko na dzisiaj?

Pełno dzieci się zjechało do mnie dzisiaj na urodziny mojej 9-letniej siostry. Kocham dzieci *^* Jak ja się z nimi bawiłam dzisiaj *^*

~*~

Kiedy tylko weszły do gildii Lucy poleciała go Cany, ciągnąc za sobą zdezorientowaną Levy. Cóż… Pół nocy nie spała, dręczona tym złym przeczuciem… Teraz więc trochę się to na niej odbijało, bo wyglądała, jakby nie ogarniała, co się dzieje i gdzie jest.

- Ohayo, Cana! – Powitała ją, dosiadając się do jej stolika. I Levy usiadła.

- Ohayo, Levy, Lucy. – Odpowiedziała kobieta, odstawiając beczkę alkoholu.

- Cana, możemy mieć do ciebie prośbę? – Spytała Lucy, bawiąc się kciukami.

- Oczywiście. O co chodzi?

Na moment zapadło milczenie, w którym Levy sennym i zmęczonym spojrzeniem wodziła od jednej do drugiej. Aż w końcu chyba zrozumiała, co się dzieje. Bo skinęła głową i powstrzymując ziewnięcie drgnęła.

- Mogłabyś przepowiedzieć, jak im pójdzie na tej ich misji? – Spytała Lucy, dalej bawiąc się kciukami.

A Cana skinęła głową. Otarła wierzchem dłoni usta z alkoholu. A potem wyciągnęła ze swojej torebki karty. Zaczęły się jej wróżby.

A Lucy i Levy, nie wiedząc jak ona to robi, po prostu przyglądały się, jak wyciągnęła kilka kart i rozłożyła je na stoliku. Wodziła palcem od jednej do drugiej, mamrocząc coś pod nosem z wyrazem skupienia na twarzy. I chwilę tak trwała, wróżąc. Aż w końcu odetchnęła i uśmiechnęła się do dziewczyn.

- Wszystko będzie dobrze. To miejsce, do którego idą, jest chronione tak potężną magią, że nie mogłam dostrzec, co tam się będzie działo. Ale widziałam, jak wracali. Cali i zdrowi. – Wyjaśniła kobieta, znowu biorąc beczkę alkoholu i pijąc z niej.

Levy odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się, słysząc słowa kobiety. Bo jej wróżby nie mogły kłamać. Wstała od stolika.

- To dobrze… Lu-chan, jeśli nie masz nic przeciwko, pójdę spać. W nocy tak się martwiłam i nie mogłam nic wypocząć… Teraz chyba już będę mogła spać. – Powiedziała dziewczyna.

- Jasne, jasne! Dobrych snów, Levy-chan! – Odpowiedziała szybko Lucy, gestem dłoni poganiając ją i uśmiechając się do niej przyjaźnie.

Kiedy dziewczyna zniknęła za drzwiami gildii, z ust Cany zszedł uśmiech. Skinęła na Lucy. A ta, nieco zdezorientowana nagłą zmianą zachowania przyjaciółki, spojrzała na nią ciekawie.

- Nie chciałam tego mówić przy Levy, ale… - Zaczęła kobieta. Teraz to Lucy miała złe przeczucia. – Część z tego, co mówiłam, było prawdą. To miejsce gdzie idą jest naprawdę chronione potężną magią. Nie mogłam nic tam zobaczyć. I rzeczywiście spojrzałam w dalszą przyszłość, by zobaczyć ich wracających. – W tym momencie na moment przerwała, by napić się alkoholu. Lucy z niecierpliwością czekała na ciąg dalszy. – I widziałam ich. Natsu i Wendy byli cali i zdrowi. Gajeela… Gajeela z nimi nie było…

~*~

Gajeel poczuł silne szarpnięcie, kiedy Metalicana skoczył. I poczuł, że lecą w dół. Wzdłuż stromej, kamiennej ściany. Zacisnął mocno palce na łuskach, by się utrzymać. Tym bardziej, że poczuł kolejny wstrząs w momencie, gdy smok, mimo że miękko i opanowanie, wylądował na ziemi.

I po chwili dostrzegł, jak inne smoki z ciekawością spoglądają na tą dwójkę, która właśnie się pojawiła. A potem także na Igneela i Grandine, wraz z ich przybranymi dziećmi. Zdziwiło go to, że nie widział w tych smoczych oczach wrogości. A bardziej ciekawość, jakby pierwszy raz w życiu widzieli ludzi.

Starając się ich zignorować spojrzał w niebo. Tak czyste, błękitne. I nagle go olśniło.

- Metalicana? A nie mogliśmy tu po prostu wlecieć?

- Nie. – Odpowiedział smok, idąc spokojnie przez tą zieloną, piękną dolinę, po której kręciło się więcej jego braci i sióstr. – Smocze Leże jest chronione bardzo potężną magią. Gdybyśmy chcieli tu tak po prostu wlecieć, ta magia by nas odrzuciła. Dlatego by tu wejść musieliśmy iść tym tunelem.

- Aha… - Mruknął. I już się nie odezwał.

Zamiast tego rozglądał się dookoła ciekawie. I dostrzegł pełno jaskiń wydrążonych w górskich ścianach. Był ciekawy, do czego służą. Kto wie…

Nie dane  mu było długo podziwiać te niezwykłe otoczenie, bo nagle zamiast nieba nad sobą dostrzegł kamienny sufit. Zupełnie, jakby weszli do jakiejś jaskini. Tylko jedno go zaciekawiło… Pełno dziwnych symboli wyrytych nie tylko na skalnym suficie, ale też na ścianach, jak się po chwili przekonał.

- Metalicana? Co to za znaki? – Spytał.

- Te? To Smocze Runy. One chronią Smocze Leże. Bardzo potężne ustrojstwo.

- Levy byłaby zachwycona, gdyby je zobaczyła. – Powiedział, uśmiechając się na wspomnienie ukochanej.

- Interesuje się runami? – Spytał tym razem smok.

- Interesuje się wszystkim, co ma związek z pismem. Runy też nieco zna, ale nie tak bardzo jak Freed.

- Rozumiem.

Dalej już panowało między nimi milczenie. Cisza, w której rozbrzmiewały tylko ciche drapania szponów o kamienną podłogę. Igneel i Grandine szli obok, również w milczeniu. I jakimś takim… Rosnącym napięciu.

Aż w końcu tunel się skończył i weszli do wielkiej, wydrążonej w górze komnacie. Po obu stronach wejścia trzaskały wielkie ogniska, które nie trawiły jednak drewna. Magiczny płomień, samoistny i nie wymagający opału, oświetlał wielką komnatę.

A na jej końcu kamienny podest, na którym leżał największy jakiego do tej pory widział smok. Cały złoty. I niezwykle piękny. Wielkie, fioletowe oczy jednak nie zwróciły uwagi na trójkę smoków. Wpatrzone były w jeden punkt. I dopiero kiedy podeszli bliżej dostrzegli, co tak bardzo pochłaniało uwagę smoka. Bo między tymi potężnymi, silnymi łapami siedziało ludzkie dziecko. Człowiecza dziewczynka o długich, różowych włosach. A jednak siedziała do nich tyłem, nie mogli więc dostrzec jej twarzy.

A oni milczeli. Tak długo, aż złoty smok nie podniósł spojrzenia na przybyłych, zaszczycając ich odrobiną uwagi.

- Dlaczego sprowadziliście ludzkie szczeniaki do Smoczego Leża? – Spytał smok.

I wtedy zdał sobie sprawę. To nie był smok. To była smoczyca. Nieco zdezorientowany Gajeel, ze swojego miejsca na grzbiecie Metalicany, wpatrywał się głupio w złoty pysk, w te fioletowe, mądre oczy.

A potem zachwiał się, kiedy Metalicana nisko schylił łeb przed smoczycą. Tak samo jak Igneel i Grandine.

- Królowo. Przyszliśmy, by prosić cię o łaskę. Te ludzkie dzieci nauczone Smoczej Magii… Same zmieniają się w jedne z nas. Chcemy je przed tym uchronić. – Powiedział Metalicana.

Trójka smoków miała łby schylone tak nisko, że pyskami niemal dotykali podłogi. I nie śmieli podnieść spojrzenia na smoczycę.

A ta wstała ze swojego miejsca, niby tronu, podchodząc powoli do nich. Ludzkie dziecko zostało na swoim miejscu, nie patrząc na przybyłych.

A smoczyca stanęła przed trójką, przyglądając się jednak nie smokom, a ludziom, których nieśli. I Gajeelowi nie umknął przebłysk wrogości, jaki zawitał w jej pięknych, fioletowych oczach.

- Dzień już się kończy. A wy musicie być zmęczeni po podróży. Czas tych dzieci się zatrzymał, idźcie wypocząć. Jutro będziemy rozmawiać. – Powiedziała smoczyca, dumnym i stanowczym tonem, tak bardzo pasującym do roli Królowej.

Trójka smoków bez słowa, dalej ze schylonymi łbami, cofnęła się kilka kroków. I wtedy dopiero odwrócili się i odeszli.

A Gajeel coraz mniej rozumiał z tego, co się działo. Jaki czas się zatrzymał? Ich czas? Czyli co, zginą? A może zmienią się w smoki?

Nic a nic z tego nie rozumiał. Ale wiedział jedno.

Że to właśnie ta smoczyca, Królowa, tak bardzo nienawidziła ludzi.

~Podobało się? Komentuj!~