54 : Bardzo złe przeczucie

Spieprzyłam sprawę. Tak bardzo spieprzyłam poprzedni rozdział... Był nudny i krótki... No ale coś się musiało dziać tego drugiego dnia, nie? Musiałam to po prostu zapchać -.-' GOMENE ~ !

Bickslow : Och, tak, teraz powoli zaczyna się ta najważniejsza akcja, która zmieni świat w najbliższych rozdziałach ~ ! Mwahahahahahaha ~ !

Nie spojleruj im >.< Spojlery to zUo >.<

Czytajcie ~ !
Tak sobie paczę i paczę i mam równo 666 komentarzy... Szatan się mną interesuje...

Szatan : Zacna liczba *me gusta*

~*~

Drugi dzień podróży

Nie robili przerwy. Cały czas lecieli, chcąc jak najlepiej wykorzystać sprzyjające wiatry. Bo dzięki nim smoki nie męczyły się tak. A ich podopieczni nie musieli tyle sił marnować na utrzymanie się na grzbietach smoków.

Prędkość, którą potrafili nabrać dzięki tym wiatrom, była niezwykła. A smoki były z tego powodu jak najbardziej zadowolone. Bo nie musiały się męczyć, by tak pędzić. Z wywieszonymi jęzorami i otwartymi paszczami, zadowolone z takiego obrotu spraw nie musiały co chwilę machać skrzydłami. Czasem tylko, by utrzymać wysokość.

~*~

- Widać przed nami Smocze Leże. – Powiedziała nagle Grandine.

I wiedziała, że nie tylko ona uniosła wysoko głowę, by spojrzeć ku celowi ich podróży. A widziała, jak kolejne, skaliste góry zaczynają się daleko przed nimi.

- A nie miała ta podróż wziąć czasem trzech dni? Jest drugi…

- Tak, Natsu. Ale nadrobiliśmy sporo czasu na drodze wiatru. Rozumiesz?

- Hmm… - Mruknął chłopak, robiąc minę, jakby intensywnie myślał. Aż w końcu pokręcił głową. – Nie. Nie rozumiem.

- Nie wysilaj się, bo ci mózg wyparuje. – Zaśmiał się wrednie Gajeel. A Metalicana ochoczo mu przytaknął.

- Mówiłem, jaki ojciec taki syn! Oba bez mózgu i głupie! – Dodał Żelazny Smok i oboje jż po chwili śmiali się tym swoim „Gehee”.

- Jaki bez mózgu?!

- No a nie?! Przed chwilą jeszcze to udowodnił!

- Odezwał się ten, co wpieprza żelazo!

- Lepsze żelazo jak ogień!

- Śrubokręt!

- Ogniopierdziel!

- Dzieciarnia, milczeć! – Kolejny ryk dołączył się do rozmowy. Tym razem jednak głos należał do Grandine.

Wszyscy spojrzeli na nią zdziwieni, bo ta smoczyca nigdy jeszcze nie podniosła głosu podczas tej podróży. Wyglądała na zirytowaną. I przestraszoną. Albo wręcz przerażoną…

- Słuchajcie, to nie jest wycieczka by pozwiedzać. Tu… Może być dla was niebezpiecznie. Więc zachowujcie się. Niektóre smoki… Są bardzo drażliwe na punkcie ludzi. Więc ostrzegam, lepiej dla was będzie, jeśli gadanę zostawicie nam. – Powiedziała.

Dwaj Smoczy Zabójcy zgodnie skinęli głowami. I ona, chociaż się coraz bardziej bała tego, co ich tu spotka, pokiwała głową.

- Grandine… Czy naprawdę… Może być tak niebezpiecznie? – Spytała niepewnie.

Ale smoczyca jej nie odpowiedziała, tylko schyliła nisko łeb, przymykając oczy. Zamiast niej odezwał się Metalicana, który swoimi mądrymi i groźnymi zarazem, czerwonymi oczami z pionowymi źrenicami, spojrzał na dziewczynkę poważnie.

- Tak. Może być bardzo niebezpiecznie. Ale może dopisać nam szczęście i wyjdziemy z tego cali i zdrowi.

Wendy skinęła ostrożnie głową, czując zimne dreszcze przeszywające jej ciało.

~*~

Wcześniejszej nocy…

Nie mogła spać. Ze strachem wbijała spojrzenie w ścianę, nerwowo zaciskając palce na pościeli.

Bała się. Nie wiedziała, czego. Ale bała się. Tak bardzo…

Przekręciła się po chwili na bok i spojrzała na spokojną twarz dziewczyny obok. Tak, Lu-chan z pewnością spała spokojnie. Co więc ją podkusiło do tego, że szturchnęła ją ostrożnie w ramię.

- Lu-chan, śpisz? – Spytała. I przez moment miała ochotę przeklinać samą siebie w myślach. Ale kolejne uczucie strachu, zimny dreszcz na plecach wyrzucił wszystko z jej umysłu.

Dziewczyna drgnęła, zacisnęła mocniej powieki, aż w końcu otwarła oczy. Zamrugała sennie kilka razy.

- Levy-chan? Coś się stało? – Spytała z niepokojem, starając się opanować zmęczenie.

- Mam złe przeczucie. – Wyszeptała Levy. Czuła, że drżała. Z każdą chwilą coraz mocniej. I ten zimny dreszcz przeszywający jej ciało. Coś, co nie pozwalało jej zaznać spokoju. Coś, co ją dręczyło, tak bardzo…

- Jakie przeczucie? – Spytała cierpliwie przyjaciółka, podpierając głowę na dłoni i tym samym wbijając łokieć w poduszkę. Potarła palcami oczy i znów spojrzała na Levy.

- Bardzo złe… Coś się stanie… Lu-chan, ja to czuję… Ja wiem… Coś się stanie… Coś złego! Gajeelowi i Natsu i Wendy… Boję się o nich!

- Ja też się o nich martwię, ale nie panikuj. Przecież to Smoczy Zabójcy, dadzą sobie radę ze wszystkim! Zobaczysz, będzie dobrze. Tylko panikujesz. – Zapewniła ją przyjaciółka z uśmiechem.

Jak miała jej to wyjaśnić? To, że czuła, całą sobą, każdą komórką swojego ciała czuła, po prostu wiedziała, że stanie się coś bardzo złego?

Miała złe przeczucie.

Bardzo, bardzo złe przeczucie.

~*~

Drugi dzień podróży cd.

Wraz z kolejnymi, monotonnymi ruchami mięśni Metalicany, Gajeel czuł jak nogi coraz bardziej mu drętwieją. Od rana praktycznie nie robili postoju, a on marzył tylko o tym, by już dotknąć stopami ziemi i przejść się o własnych siłach.

Jednak to pragnienie przyćmiewała ekscytacja, kiedy widział, jak z każdą chwilą coraz bardziej zbliżali się do szczytów, o których jego ojciec mówił „Smocze Leże”. Zastanawiał się, jak tam będzie. Czy wiele smoków spotkają? Gdzie będą szli? No i… Kto tutaj będzie w stanie im pomóc? Może jest jakiś smok, który znał się na uzdrawianiu bardziej niż Grandine? Nie wiedział. I nie chciał nad tym rozmyślać.

Jak ostrzegła Grandine, smoki będą gadać. On będzie musiał siedzieć cicho.

Oj, na pewno nie będzie siedzieć cicho.

Nie żeby coś, kochał swojego ojca jako smoka, ale… Sam nie chciał się zmienić w takiego gada ze skrzydłami. Chociaż… Skrzydła fajne… Tak polatać sobie to jednak niezwykłe uczucie…

O czym ty myślisz?! Pokręcił łbem i wpatrzył się w piętrzące się niedaleko przed nimi góry. Poczuł, jak zwolnili. Metalicana mocniej i pod innym kątem zamachał skrzydłami. I po chwili wbił szpony w skalistą grań. Zacisnął mocniej palce na łuskach, czując, jak nim wstrząsnęło od tego „lądowania”.

Z wahaniem spoglądał na Igneela i Grandine, którzy również zwolnili. Podobnymi ruchami skrzydeł zbliżyli się do grani i również się do niej uczepili.

Metalicana wyciągnął łapska nieco wyżej. Zahaczył szponami. I podciągnął się. Nie wiedział, czemu wcześniej nie dostrzegł tego faktu, że w miejscu łap smoka zaczynał się istny tunel prowadzący w głąb góry. Ale był na tyle wąski, że nie Metalicana nie mógłby po prostu wlecieć, bo miał zbyt wielką rozpiętość skrzydeł. Jak najpewniej pozostałe smoki.

Usłyszał drapanie po skaliste podłoże i wiedział już, że Grandine oraz Igneel dostali się również do tunelu.

Metalicana, idąc przodem, prowadził ich ciemną jamą w głąb góry… Aż owy tunel nie ukazał czegoś niezwykłego…

Bo przeszedł on górę na wylot i teraz stali na skraju grani. A tam w dole widać było piękną, zieloną dolinę, zewsząd otoczoną górami i jakby… Oddzieloną tym od świata. I widział. Widział w dole smoki. Widział tam co chwilę łuski błyszczące w świetle słońca, mieniące się zielenią, brązem, błękitem, srebrem, złotem, czerwienią… A jeśli każdy kolor symbolizował domenę danego smoka… To była to jednak wielka mieszanina żywiołów.

- Witajcie dzieci w Smoczym Leżu. – Powiedział, jakby z namaszczeniem, przystając.

~Podobało się? Komentuj!~