53 : Sprzyjające wiatry

 Tak... W tejże właśnie chwili mija obiecane 5 rozdziałów do porodu... A tymczasem z obecną akcją jesteśmy dopiero w połowie ~ ! Nawet nie jestem w stanie tego dokładnie określić... Cholerka, nie umiem zebrać tego wszystkiego w jedną, spójną całość.

Bickslow : *Przygląda się z fotela jej rozpaczaniom, zajadając pop-corn*

Muszę się ogarnąć, ogarnąć! Bo inaczej wszystko się posypie i będzie taki fajny, dupny koniec świata!

Aaaaaa ~ !

Bickslow : Nie zwracajcie już na nią uwagi, czytajcie.

~*~

Ranek dnia drugiego podróży

- Mogliby się pospieszyć! – Warknął Igneel, krążąc w kółko.

Grandine, ziewając co chwilę, zaczynała go po prostu ignorować. Zaś Metalicana z fascynacją oglądał własne szpony.

- Na Pierwszą, ile można?! Tam i z powrotem, toż to chwila moment jest!

- Jak ma się skrzydła, to owszem. Ale tak iść o własnych nogach tam… Trochę cierpliwości. – Odpowiedział Metalicana, dłubiąc sobie szponem między zębami.

- Kiedy chcę już ruszać! Tam na górze na pewno będzie ciężko! Zobaczycie! Napotkamy przeciwne wiatry i będą same trudności! Już się nie mogę doczekać…

Metalicana i Grandine wymownie spojrzeli w niebo.

- Pierwsza, dopomóż. – Szepnęli wspólnie.

~*~

Ta wioska była tak nudna i szara do bólu że… Jak tylko kupili co mieli, uciekali stamtąd aż się kurzyło. Bo ta nużąca atmosfera tak bardzo ich dobijała, że jeszcze chwila a straciliby chęci by się ratować. I pośrodku wioski zmieniliby się smoki. A ci mieszkańcy pewnie byliby tak znudzeni życiem, że nie zauważyliby tego.

Grube skórzane i futrzane ubrania, które nieśli, na pewno nadadzą się na podróż przez góry. Były ciepłe i wytrzymałe. Oraz ciężkie…

~*~

- Dobra, dzieciarnia. – Powiedział Igneel, spoglądając na towarzyszy. – Przeprawa nad górskimi szczytami zajmie nam parę godzin przy sprzyjających warunkach. Nie zatrzymujemy się jeśli nie będzie to całkowicie konieczne. Nie jęczeć i nie narzekać, bo to najszybsza i najniebezpieczniejsza zarazem droga. Jeśli wylądujemy w górach, skutki mogą być tragiczne. Więc… Nakładać te czapki, szaliki i płaszcze, bo nie chcę, byście tam zamarzli.

~*~

Parę godzin przy dobrych warunkach, tak? To teraz im wyjdzie cały dzień drogi, cholera!

Poczuł, jak palce Gajeela mocniej wbijając się między jego łuski, kiedy miał trudności z zachowaniem równowagi. Nie dziwił mu się, Metalicana sam z trudem parł naprzód. Rozpaczliwie machając skrzydłami walczył z przeciwnym wiatrem, który bił w jego łeb, spychając go do tyłu. Jakby góry nie chciały dopuścić intruzów do siebie.

Kiedy przez silniejszy podmuch wiatru warknął i poczuł, jak jego skrzydła prawie odmawiają mu posłuszeństwa, miał wrażenie, że dłużej już nie pociągnie.

- Żyjecie?! – Ryknął, nie mogąc nawet rozejrzeć się.

Grad i wiatr biły go z każdej strony. Ledwo mógł otworzyć oczy i spojrzeć, gdzie leci, by nie przywalić w jakiś szczyt górski.

- Cudem tak! – Odkrzyknęła mu Grandine. I nie musiał jej widzieć, by wiedzieć, jak bardzo wyczerpana już jest.

- Dobrze jest! – Tak, Igneel wydawał się wręcz zadowolony z tego wszystkiego. Bo on jest idiotą i nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji.

Jeżeli nie dadzą rady przeprawić się przez góry, mogą pożegnać się z całą szlachetną misją ratowania przed zesmoczeniem dzieciaków. A najlepiej od razu z własnymi życiami.

~*~

- Cholera! – Warknął, kiedy na moment tracił równowagę.

Zacisnął mocniej palce na łuskach smoka. Ale nie zdążył. Silny wiatr uderzył go w twarz. Grad siarczyście zabił o jego skórę. Miał wrażenie, że pęd powietrza mógłby go teraz złamać. I to dosłownie. Z warknięciem wbił mocno palce między łuski i przywarł do grzbietu Metalicany.

Czuł pod sobą pracę mięśni smoka. Nie musiał widzieć, by wiedzieć, jak szybko pracują te potężne, silne skrzydła. A jednak nie mógł pozbyć się wrażenia, że poruszają się do przodu w ślimaczym tempie.

I nagle usłyszał coś, przez co mógłby ogłuchnąć. Potężny, silny i ogłuszający smoczy ryk. Miał wielką chęć zatkania uszy dłońmi, ale gdyby je oderwał od łusek, spadłby. Więc tylko zacisnął zęby, modląc się, by ta przeprawa szybko minęła.

I nagle poczuł dziwny spokój. Wiatr zdawał się być mniej wrogi, grad nie bił już go tak zaciekle. I zdawało mu się, że Metalicana o wiele spokojniej leciał ponad szczytami górskimi.

- Grandine? – Usłyszał głos swojego przybranego ojca.

- W końcu jestem Podniebną Smoczycą, czyż nie? – Odpowiedziała, jakby z rozbawieniem.

- No wiesz, zepsułaś całą zabawę! – Jęknął Igneel, jakby obrażony.

~*~

Kiedy w końcu przelecieli nad ostatnimi szczytami górskimi, powietrze jakby się zmieniło. Lecieli z wiatrem, dzięki czemu nagle okazało się, że wystarczy im dobrze ustawić skrzyła a pęd powietrza sam zaniesie ich daleko od gór.

A dzięki temu, że wiatr był sprzyjający, nie musieli się aż tak obawiać, że spadną. Bo powietrze biło ich w plecy, a nie w twarze. I to nie tak mocno, bo prędkość lotu smoków prawie nadganiała wiatr.

W końcu oderwał się od grzbietu Igneela. I mógł rozejrzeć się dookoła. Musiał przyznać, było co podziwiać.

Niebo było wprawdzie zachmurzone, ale tam, daleko przed nimi zmieniało się w czyste i błękitne. Skaliste góry z wolna zmieniały się w wyżyny, a te potem w równiny. Mógł nawet przysiąc, że gdzieś tam na jednej z dróg przecinającej te tereny dostrzegł karawanę kupiecką.

- Gehee! – Usłyszał donośny chichot i spojrzał na Metalicanę, który szczerząc się jak głupi wystawił jęzor.

Gajeel i Wendy również zachwycali się teraz widokami. Póki mogli je podziwiać.

Spojrzał na swoje dłonie. Były już praktycznie całe porośnięte łuskami. Zaledwie w paru miejscach mógł dostrzec jeszcze swoją skórę. A że łuski aż za dobrze izolowały ciepło, miał wrażenie że gotuje się wewnątrz. Zastanawiał się, czy tak samo czuje się Igneel. On był cały w łuskach i to grubszych i silniejszych od tych, które porastały Natsu. Był wieli i silny, a na dodatek był Ognistym Smokiem.

- Będziemy lecieć, póki mamy sprzyjające wiatry. Nadrobimy tym sporo drogi. – Powiedział Metalicana. – Grandine, możesz ocenić jak długo pogoda będzie nam sprzyjała?

- Jasne. – Odpowiedziała smoczyca. A potem przez krótką chwilę milczała. – Mamy szczęście. Ta droga wiatru prowadzi aż do Smoczego Leża. Potrwa jeszcze z dwa dni, a potem dopiero się zmieni.

- Ło, to mamy szczęście! – Zawołał Igneel. Machnął leniwie skrzydłami, by utrzymać wysokość.

- Owszem. I to dużo szczęścia. Dużo czasu nadrobimy.

- Aye, sir! – Zawołał wesoło Natsu.

~Podobało się? Komentuj!~