51 : Wyruszamy!

REN~CHAN POWRÓCIŁA! I jak, jak wam ten czas mijał ~ ?! Mnie dzisiaj tata z samego rańca oblał wodą... Wyobraźcie sobie, śpicie sobie jeszcze słodko, a tu nagle taka zimna woda wszędzie dookoła ~ ! D: Myślałam, że na zawał padnę D: Ale przeżyłam. Tylko łóżko miałam całe mokre. To poszłam do łóżka rodziców (bo oni już wstali, tylko ja nie jem śniadania a od razu obiad) i tam spałam dalej xD

Bickslow : Ty leniu jeden śpiochu, tylko byś spała a nie pomyślała o innych... JAK JA ZA TOBĄ TĘSKNIŁEM!

Nie wzięłam go ze sobą, bo byłoby mi wstyd go pokazać przed rodziną...

Bickslow : No wiesz :(

Dobra, już nie dręczę tylko macie nowego rozdziała, ot co ~ !

~*~

Już mieli wyruszać. Prawie wszyscy z Fairy Tail zebrali się, by ich pożegnać. Życzyli im powodzenia. By nie napotkali problemów. A oni z uśmiechem zapewniali ich, że szybko wrócą. I że wszystko już będzie dobrze.

A ona patrzyła z niepokojem na Gajeela. Prawie czarne łuski porastały już jego skronie i czoło. I dłonie. Nie chciała myśleć, ile łusek skrywały jego ubrania. Bała się o niego. Coraz bardziej.

Ale chciała wierzyć, że wszystko się ułoży. Musiała wierzyć. Po prostu musiała.

Więc kiedy w końcu jej przyjaciele pożegnali się ze Smoczymi Zabójcami i ona w końcu mogła podejść do Gajeela… Czuła jak jej drżą nogi. Jej ukochany, widząc jej zdenerwowanie i zmartwienie, uśmiechnął się pokrzepiająco. Już chciał coś powiedzieć, ale…

- Wszystko będzie dobrze! – Powiedziała z pewnością. Uśmiechnęła się do niego. – Na pewno wszystko będzie dobrze! Szybko wrócicie i już nie będziemy musieli się o nic bać! – Mówiła. Ale w sposób, jakby to samą siebie chciała do tego przekonać.

Gajeel uśmiechnął się do niej. I objął ją. Wtuliła się w niego, starając się nie rozpłakać. Bo miała ochotę płakać. Nie wiedziała, kiedy wróci… Czy w ogóle wróci. I w jakim stanie wróci. Tyle niewiadomych, a ona tak bardzo się bała o niego…

- Wszystko będzie dobrze. – Powtórzył po niej. – Obiecuję.

- I ja to obiecuję. – Odezwał się nowy głos.

Oboje, odrywając się od siebie, spojrzeli na Metalicanę, który schylił łeb tak nisko, że mógł bez problemu im się przyjrzeć. Ale patrzył na nich jednym okiem, z łbem przechylonym na bok.

- I ja obiecuję, że wszystko będzie dobrze. Że wszystko się ułoży i Gajeelowi nic nie będzie. Że jak najszybciej wróci do ciebie, maleńka.

Czuła jego gorący, smoczy oddech. Tak silny, że aż się zachwiała. Ale i uśmiechnęła się do smoka szeroko.

- Dziękuję.

- No dobra, czas w drogę! – Zawołał Igneel.

Schylił się na potężnych łapach. I kiedy prawie leżał Natsu wdrapał się na jego grzbiet. Tak samo postąpiły Grandine z Wendy. Metalicana również ugiął łapy, dociskając brzuch do ziemi. A Gajeel, jeszcze po raz ostatni przytulając Levy, w końcu wdrapał się na grzbiet smoka.

~*~

Wbił palce między łuski smoka, bo kiedy Igneel wstał, ledwo co trzymał równowagę na jego grzbiecie. Poczuł, jak drgnął i potrząsnął łbem.

- Łaskocze. – Stwierdził, jakby z rozbawieniem.

Wszyscy z Fairy Tail cofnęli się, kiedy trzy potężne bestie rozprostowały skrzydła. Zastanawiał się, jak pięknie to musi wyglądać z ich punktu widzenia. Smoki, piękne i potężne, przygotowujące się do lotu… Ich otwarte usta i wytrzeszczone gały mówiły same za siebie.

- Zastanawiam się… - Powiedział Metalicana. Ale Natsu dobrze wiedział, że te słowa nie były kierowane do innych smoków. A do Gajeela. – Czy jeszcze umiesz zachować na mnie równowagę.

I w momencie, w którym kończył zdanie, Żelazny Smok machnął potężnymi skrzydłami. Chmura kurzu i piasku wzbiła się w powietrze, a kiedy tylko opadał… Ich już nie było. Wszystkie spojrzenia powędrowały w górę.

I widać było. Widać było wielkiego smoka, machającego leniwie skrzydłami, nawet nie czekającego na nich, a już lecącego ku celowi.

- On się chyba nigdy nie zmieni… - Stwierdziła Grandine z rozbawieniem.

I ta dwójka machnęła skrzydłami. Natsu poczuł, jak potężny podmuch powietrza uderzył o w twarz. Tracił poczucie równowagi. I najpewniej by spadł, gdyby nie przylgnął całym ciałem do grzbietu smoka.

- To przywołuje wspomnienia, prawda? – Zdawało mu się, że powiedział Igneel.

Lecz przez pęd powietrza, który ranił jego uszy, Natsu nie potrafił rozróżnić słów.

~*~

Stały tu jeszcze. Podczas gdy reszta ich przyjaciół, reszta Fairy Tail wróciła do gildii lub domów, one stały jeszcze na tej polance, patrząc tam, gdzie jeszcze niedawno trzy ciemne punkciki na niebie oddalały się.

Aż w końcu całkiem zniknęły im z oczu.

Lucy trzymała w ramionach Happy’ego, który z załzawionymi oczami wpatrywał się w miejsce, gdzie zniknął Nasu.

- Lu-chan. – Zaczęła Levy, nie mogąc oderwać spojrzenia od tego jednego punktu na niebie. – Boisz się?

Ona się bała. Bardzo się bała. O Gajeela.

- Boję się. – Przyznała Lucy. A zaraz potem się uśmiechnęła. Levy nie mogła widzieć jej uśmiechu. – Ale wierzę w nich. W końcu to Smoczy Zabójcy! Oni zawsze dadzą sobie ze wszystkim radę!

Dziewczyna chwyciła jej rękę i pociągnęła w kierunku Fairy Tail. Pozwoliła jej.

Ale nie mogła widzieć jej uśmiechu.

~*~

Skoro Natsu nie było w domu… Lucy już miała swoje plany.

A pierwszym z nich było to, że nie pozwoli Levy być samej. Martwiła się o nią. Wyglądała… Beznadziejnie. Cienie pod oczami, bladość no i te smutne spojrzenie… Czuła, że coś jest nie tak. Na pewno coś jest nie tak. Wiedziała to.

Więc zarządziła, że Levy zostanie u niej do czasu, aż chłopcy wrócą. Dziewczyna nieszczególnie oponowała. Lucy miała wręcz wrażenie, że jej przyjaciółka cieszyła się, że nie będzie sama.

Siedziały na jej łóżku. W piżamach. Na przysuniętym stoliku stał talerz z ciastkami oraz dwa kubki. Słodki zapach herbaty unosił się w pokoju.

A Levy opowiadała jej. Mówiła o czymś, czego Lucy nie była w stanie sobie wyobrazić. O tym, jak Gajeel wyrywał sobie łuski. I jak ona go wtedy widziała.

- Ja… Pamiętam to wszystko… Całe jego dłonie były we krwi… Wszędzie był ją czuć… To było okropne! – Jęknęła, wciskając twarz w kolana. Skulona, obejmując nogi, mimowolnie kołysała się lekko. A Lucy, siedząc tuż obok, po prostu słuchała. – Wtedy, ja… Lu-chan, ja… Ja się go po prostu bałam wtedy… - Wyszeptała. – Bałam się go! Bo ja… Ja pamiętałam jego dłonie… Całe we krwi… Bałam się… Tak bardzo się bałam…

Co Lucy mogła zrobić? Nigdy nie była w sytuacji takiej, jak Levy. Nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć? „Nie przejmuj się”? To by było wręcz chore! Z drugiej strony nie miała najmniejszego pojęcia, jak Levy się czuła. Mogła po prostu być obok. Pozwolić jej się wygadać, wyżalić. I wysłuchać jej. Od samego początku aż do końca. Słuchać jej i dać jej pewność, że nie jest sama. I nigdy nie będzie.

~*~

Czuła każdy, monotonny ruch mięśni smoczycy. Do każdego machnięcia skrzydłami angażowała wszystkie mięśnie na grzbiecie. I na pewno więcej. Nie znała smoczej anatomii tak dobrze, by móc ocenić.

Nie odważyła się podnieść głowy. Powietrze ostro targało jej ubraniami, włosami. Gdyby się oderwała od grzbietu smoczycy, wiatr najpewniej zrzuciłby ją z niej. Więc nie ruszała się, z palcami zaciśniętymi na gorących, twardych łuskach.

Ruchy były jednostajne, ale bardzo szybkie. Czuła to. Jej mięśnie były bardzo napięte z każdym machnięciem. I nie miała najmniejszych wątpliwości, że smoki bardzo się wysilały, by pędzić jak najszybciej w sobie znanym kierunku.

I wiedziała, że to tylko kwestia czasu, by zrobili przerwę.

I ten czas nadszedł nie tak późno. Nie zauważyła, kiedy zniżyli lot. Za to poczuła, jak Grandine mocno, gwałtownie i całkowicie niedelikatnie opadła na ziemię. Dziewczynką zatrząsało porządnie i przez chwilę bała się, że spadnie. Ale udało jej się zachować równowagę.

- Chwila… Przerwy… - Wyszeptała ze zmęczeniem. Wendy puściła łuski i po łapie swojej przybranej matki zsunęła się na ziemię.

Po chwili obok wylądowali Igneel i Metalicana. Smoki, dysząc i sapiąc, z nisko opuszczonymi łbami, legły na ziemi, starając się odzyskać siły. Natsu i Gajeel zeszli z nich.

- Jak daleka to droga? – Spytała Wendy, spoglądając na smoki z troską.

- W takim tempie… - Sapnął Igneel, kładąc łeb na łapach. – Ze trzy dni.

- Trzy dni?! Przez te parę godzin teraz przelecieliśmy nad granicą Fiore!

- Wiem… Smocze Leże…  Jest daleko… Bardzo daleko…

Gajeel, milcząc, siedział obok Metalicany.

- Gehee! – Zaśmiał się Żelazny Smok, wyszczerzając swoje kły. – Dawno nie miałem takiej zabawy! Igneel, wolny jesteś!

- Ty sobie nie myśl, że będziesz szybszy!

- Taka łamagą jak ty ma być szybsza ode mnie?!

- Z chęcią bym na ciebie zaczekał, ale… Oj, gdzie ty się zgubiłeś?

- Ty stary…

Wendy i Grandine ciekawie przyglądały się Igneelowi i Metalicanie, którzy kłócili się.

- Jak dzieci… - Jęknęła smoczyca.

A Wendy zaśmiała się wesoło, spoglądając na całą scenę. Wiedziała, po kim dwaj Smoczy Zabójcy odziedziczyli ducha rywalizacji.

~Podobało się? Komentuj!~