50 : ...Zapoznanie

I ostatni rozdział przed moim wyjazdem! Tak, kasztanki moje, obiecuję wam że jak tylko wrócę, wrzucę wam nowego rozdziała :3

Bickslow : A w sumie... Ten rozdział też wyszedł dość lekki... Ale nie myślcie sobie, za niedługo zrobi się nieciekawie. A wszystko to wina Ren~chan, ona jest zUa!

Tak, jestem zUa >.< I was kocham ~ !

Czytajcie ~ !

~*~

- Igneel, Igneel! – Wrzeszczał Natsu jak opętany, skacząc przed smokiem jak wariat. I widać było, że nawet ojca zaczyna to zachowanie irytować. – Musisz kogoś poznać!

- Oh? A kogóż to? – Spytał Igneel, patrząc ciekawie na swojego syna.

A chłopak chwycił Lucy za rękę i przyciągnął ją bliżej smoka. Podczas gdy ta trzęsła się ze strachu i zdenerwowania, jej mąż oparł dłonie na jej ramionach i wyszczerzył się głupio.

- To moja żona! – Krzyknął wesoło.

Cisza, która zapadła, nie zmyła wyszczerza z ust Natsu. Igneel natarczywie wpatrywał się w dziewczynę, a ta coraz bardziej trzęsła się z nerwów. Aż w końcu… Smok wybuchnął głośnym, gromkim śmiechem.

- No nie mów! Ożeniłeś się?! Hahahaha, tego bym się po tobie nie spodziewał! – Wyrzucił w końcu z siebie. I schylił nisko łeb, łypiąc na nią jednym, czarnym okiem wielkim prawie jak cała postać dziewczyny. – No, ale wierzę, że dobrze wybrałeś. Jak masz na imię, dziecko?

- L… Lucy. – Odpowiedziała niepewnie, patrząc w te wielkie, czarne oko smoka tuż przed sobą.

- Lucy. Ładne imię. A więc Lucy, mam nadzieję, że tobie i mojemu synowi będzie się dobrze układać. – Powiedział, pomimo swej groźnej aparycji całkiem przyjaźnie do niej.

A ona zaraz poczuła, jak cały strach i zdenerwowanie ucieka z niej. Uśmiechnęła się szeroko i skinęła głową.

- Na pewno!

~*~

A oni dalej siedzieli do siebie tyłem. Tak, jakby oboje nie chcieli przyznać przed sobą nawzajem, że się stęsknili. I kurde weź tu zrozum takie dwa typy! Widać, w kogo Gajeel się wdał…

- Levy! – Powiedział w końcu Smoczy Zabójca, wstając.

Dziewczyna zaraz opuściła Jeta i Droy’a, którzy jej dotychczas towarzyszyli. I podeszła do Gajeela niepewna, o co chodzi.

A jej ukochany objął ją ręką i w końcu odwrócił się do Metalicany. Który teraz, ciekawie spoglądał na tą dwóję.

- Bądź co bądź, jak trzeba to trzeba. Metalicana! To jest Levy, moja dziewczyna. – Przedstawił ją.

A ona poczuła, jak jej twarz oblewa się rumieńcem. Bo nagle wiedziała, że wszyscy ciekawie patrzą na nich, czekając na reakcję smoka, którego reakcji nie sposób było się domyślić. A może jednak? Metalicana wstał i odwrócił się, by być teraz już przodem do nich. Czuła jego uważne spojrzenie na sobie.

I nagle smok prychnął, potrząsając łbem.

- Ona?! No weź, nie żartuj sobie! Toż ci ona nie w twoim stylu nawet! Dziecko, nic jeno dziecko to jest!

- Ty tu gnoju akurat nie masz nic do gadania!

- Morda, szczylu! Byś się zdziwił, jak wiele mam tu do gadania!

- Ha, bo mnie bardzo interesuje twoje zdanie!

- No a powinno!

Już wyglądali, jakby mieli ze sobą walczyć. Znowu. Ale tym razem Levy uchwyciła się Gajeela, powstrzymując go, zaś Grandine ugryzła Metalicanę w skrzydło dla uspokojenia.

- Opanujcie się oboje! Cholera, ile idzie?! – Warknął Igneel, zirytowany.

I oboje, ojciec i syn, powstrzymując się od rękoczynów zostali przy wrogich spojrzeniach. Aż w końcu Metalicana z prychnięciem usiadł na ziemi i potrząsnął łbem.

- Dobra. Nie mam nic do gadania. Musisz ją naprawdę kochać, skoro to ją wybrałeś. No i ona musi ciebie kochać, skoro zdecydowała się być twoją dziewczyną… - Ostatnie zdanie wyszeptał do siebie, kręcąc łbem.

- Że co?!

- Nic, nic! – Odpowiedział szybko Metalicana, niewinnie machając ogonem.

~*~

Nie mogła spać. Za bardzo się bała.

Bała się o Wendy. O Natsu. O Gajeela. Bo przychodziły wątpliwości. Jedyną szansą na uratowanie ich, było zabranie do Smoczego Leża. Ale… Istniała też szansa, całkiem spora, że tam sprawy mogą się tylko pogorszyć. Jednak… Nie mogli nic innego zrobić. Musieli zaryzykować.

Mimo, że szansa na ich ratunek była bardzo mała. Ale… Nie chciała im tego mówić. Nie chciała, by się martwili na zapas. By się denerwowali. Lepiej, by mieli nadzieję.

Dziewczynka śpiąca na jej splecionych łapach, tak ufnie w nią wtulona uśmiechała się przez sen. Grandine, rozczulona, patrzyła na tą drobną istotkę. Tak bardzo za nią tęskniła… I nie chciała już jej stracić. Nigdy więcej.

Podniosła spojrzenie. I widziała. Igneel spał spokojnie, a Natsu i Lucy, objęci, oparci o niego. Wyglądali słodko razem. Metalicana nie spał. Tylko z łbem ułożonym na splecionych łapach patrzył na Gajeela i Levy. Grandine wiedziała. Mimo, że smok i jego przybrany syn na samym wstępie zachowywali się do siebie tak wrogo… Dobrze wiedziała, że bardzo tęsknili. I że ojciec kocha swojego syna, a Gajeel kocha Metalicanę. I teraz to widać było, choćby przez to, że Smoczy Zabójca nie poszedł sobie stąd, a został tutaj, przy boku swojego ojca. Oparty o niego. I obejmując dziewczynę, która też nie chciała opuścić swojego ukochanego.

Metalicana dostrzegł, że Grandine im się przygląda. I sam podniósł łeb, spoglądając na nią.

- Powinnaś spać, jutro czeka nas długa droga. – Powiedział.

- Wiem. Ale boję się. – Odpowiedziała.

Miała wrażenie, że Metalicana westchnął. Uniósł nieco wyżej łeb i spojrzał na jasne, błyszczące wesoło gwiazdy nad nimi.

- To nie bój się. Co ma być to będzie. My losu nie zmienimy. Możemy tylko się poddać temu, co jest nam przeznaczone. Więc nie bój się. Bo teraz jesteśmy tutaj. Odnaleźliśmy ich. I nie pozwolimy, by coś im się stał. Prawda?

Nie po raz pierwszy Metalicana ją zadziwił. I znowu nie mogła się nadziwić, jak złożoną osobowość posiadał. Raz zimny, chłodny, kiedy indziej wręcz agresywny… A czasem znowu porzucał tą nieprzyjemną maskę i pokazywał, że tak naprawdę umiał dostrzec powagę sytuacji, wyciągnąć słuszne wnioski i pocieszyć przyjaciół.

- Tak… Masz rację… - Powiedziała. I schyliła nieco łeb, spoglądając na Wendy. – Nie pozwolimy, by coś im się stało.

~*~

Jako pierwszy wstał Igneel. Z potężnym ziewnięciem podnosząc się, a Natsu z Lucy tracąc oparcie padli na ziemię, również się budząc.

Smok rozprostował skrzydła i łapy, jakby mu zdrętwiały i potrząsnął łbem.

- Zbierać się, dzieciarnia, zaraz będziemy lecieć! – Zawołał wesoło, podchodząc wpierw do Grandine, by ją obudzić ostrożnym szturchnięciem w bok, a potem poszedł do Metalicany. Tego już nie budził tak ostrożnie, tylko od razu chlasnął go ogonem w pysk.

- Igneel, ty gnoju stary! – Warknął Metalicana, wstając gwałtownie i tym samym zrzucając z siebie Gajeela i Levy.

- Uspokójcie się… - Jęknęła Grandine, otwierając szeroko paszczę w ziewnięciu. Wendy również się obudziła, przecierając dłońmi oczy. – Im szybciej wyruszymy tym lepiej.

- Dobra, dobra… - Mruknął Metalicana, siadając na ziemi. – To idźcie się tam jakoś przygotować, pożegnać się, pomodlić, bo może już nie będziecie mieli okazji…

- No wiesz… - Mruknął Igneel, dreptając tam i z powrotem po polanie. – Ale co racja to racja. Idźcie się pożegnać z przyjaciółmi, bo nie wiadomo, kiedy wrócicie. Ta podróż będzie długa i niebezpieczna.

- Aye, sir ~ ! – Zawołał ochoczo Natsu i już po chwili magowie zniknęli, kierując się do gildii.

~*~

- Nee, Gajeel… - Szepnęła Levy.

Zatrzymał się, patrząc na nią ciekawie. A ona stała, ze wzrokiem wbitym w czubki własnych butów.

- O co chodzi? – Spytał.

Nie od razu odpowiedziała. Chwilę jeszcze trwało te milczenie między nimi. Aż w końcu dziewczyna podniosła na niego spojrzenie. I choć wyglądała na smutną, uśmiechnęła się do niego.

- Będzie dobrze, prawda? – Spytała. Z tą nadzieją w głosie.

Uśmiechnął się do niej. I opierając dłoń na jej głowie pogładził ją po włosach.

- Przecież wszyscy zginiemy. – Powiedział.

A dziewczyna momentalnie przestała się uśmiechać, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. A chłopak po prostu… Zaczął się śmiać.

- Żartowałem, mała. Oczywiście, że wszystko będzie dobrze.

~Podobało się? Komentuj!~