49 : Spotkanie i...

A ten rozdział szedł mi coś tak dziwnie ciężko... Hmm... Ale dałam radę ~ ! I mam nadzieję, że wam się podoba!

Cóż... Starałam się zrobić go nieco komediowy. Bo w przyszłych rozdziałach już nie będzie tak do śmiechu D: Więc czytajcie ~ !

Mój fejs się na coś przydał *o*

Bickslow : W sobotę będziemy wyjeżdżać i wrócimy dopiero późno w poniedziałek. Więc od soboty do niedzieli rozdziału brak ~ !

Gomene, kasztanki :3

~*~

Kiedy wyskoczyła niemal z krzaków wprost na polanę i dostrzegła trzy potężne cienie, które padły na nią, a zaraz potem i na jej towarzyszy, aż krzyknęła, padając na kolana.

Jej przyjaciele, członkowie Fairy Tail, po chwili również krzyknęli, bardziej z zaskoczenia niż strachu, widząc potężne istoty, które dumnie stały na czterech, silnych łapach przed nimi.

- Grandine! – Krzyknęła Wendy i z płaczem zerwała się z kolan.

- Wendy!

Wszyscy to usłyszeli. Ten piękny, łagodny, radosny głos smoczycy, która wyszła przed pozostałą dwójkę smoków. Schyliła swój potężny łeb. I już po chwili Wendy obejmowała jej pysk rękoma. Skrzydła Grandine zadrżały lekko, a potem oklapły. Smoczyca zrobiła krok do przodu, jeszcze bardziej przysuwając się do dziewczynki i wtulając swój wielki łeb w jej drobne ciało.

- Tak bardzo tęskniłam, Grandine! – Jęknęła Wendy, nie puszczając jej.

Była szczęśliwa. Tak bardzo szczęśliwa. Smoczyca… Jej matka! Ta która ją wychowała i nauczała… Była tutaj. Była! Znalazła ją! Nareszcie!

Czuła mocny, typowy dla smoka zapach, który wdzierał się w jej płuca. Intensywny i dość... Słodkawy. Czuła jej twarde, ale tak ciepłe łuski, drapiące jej skórę. Czuła jej bliskość, za którą tak bardzo tęskniła.

Była tu. Znowu. Blisko.

Pysk smoczycy uciekł z jej objęć i dziewczynka spojrzała w górę.

- Tylko nie płacz, kochanie. – Powiedziała smoczyca. Z taką czułością… I mimo, że miała tego nie robić… Rozpłakała się.

~*~

Lucy patrzyła na tą scenę… I sama nie mogła powstrzymać łez. Większość z tych, którzy tu byli, płakali. Bo cieszyli się. Oto stały prze nimi smoki. Których tak zaciekle szukali ich uczniowie. Oto byli tutaj. Wendy wreszcie spotkała swoją smoczą matkę… A także…

- Dobra, koniec tych czułości! Nie przylecieliśmy tu obściskiwać się i wspominać! – Warknął jeden z pozostałej dwójki, o czerwonych łuskach.

- Gdzie te szczeniaki, czarcie syny?! – Warknął ostatni, srebrny. Nie, jego łuski nie były srebrne. Były stalowe.

Igneel i Metalicana… Lucy chwyciła się za głowę, zaciskając palce na włosach.

- Kiedy oni poszli was szukać do Acalyphy! – Krzyknęła, gapiąc się na smoki.

A smoki też zwróciły na nią uwagę, patrząc na dziewczynę z ciekawością.

- Jak to „poszli”?! Poszli sobie, kiedy my tu specjalnie do nich przylecieliśmy?! – Warknął Metalicana, w złości machnąwszy ogonem, który na swej drodze napotkawszy drzewa, po prostu zmiażdżył im pnie.

Wszyscy wzdrygnęli się. Bo smok wyglądał, jakby nie zauważył, że właśnie zmiótł parę drzew, jakby to były źdźbła trawy.

- No a skąd oni do cholery mogli wiedzieć, że przylecimy, co?!

- A przypomnij mi, kto chciał robić niespodziankę?! – Warknął Metalicana.

No nie… Widać, w kogo się Gajeel i Natsu wdali!

- Spokój! – Tym razem warknęła Grandine. Wszyscy spojrzeli na nią z zaciekawieniem. I choć przed chwilą obnażała potężne kły, to teraz jej pysk przybrał swój zwyczajny, przyjazny wyraz. – Nie przyszliśmy tu, by się kłócić. Wendy. Mam do ciebie pytanie.

- O co chodzi? – Spytała dziewczynka z niepokojem.

Smoczyca pochyliła się na przednich łapach. Jej potężny ogon zakołysał się, kiedy zniżyła łeb i spojrzała uważnie, z bliska, na dziewczynkę.

- Czy twoja Przemiana już się zaczęła? – Spytała.

I Wendy poczuła, że traci czucie w nogach. Przełknęła głośno ślinę i zadrżała, spuszczając spojrzenie na własne buty. Spokojne spojrzenie smoczycy wbite w nią domagało się odpowiedzi.

- T… Tak. – Powiedziała w końcu.

I poczuła gorący oddech smoczycy, kiedy gwałtownie wyrzuciła powietrze w płuc i z warknięciem spojrzała na Igneela i Metalicanę.

- Musimy jak najszybciej znaleźć Gajeela i Natsu. Trzeba ich zabrać do Smoczego Leża. – Powiedziała.

~*~

Wracali właśnie z poszukiwań. Choć wtedy postanowili się rozdzielić, by przeczesać większy teren, postanowili spotkać się w wyznaczonym miejscu i wyznaczonym czasie, by zrelacjonować, co znaleźli.

Ale nic nie znaleźli. Ani Natsu, ani Gajeel. Zdołowani szli przez ulice w stronę motelu, gdzie wynajęli pokoje.

Nawet nie wzięli ze sobą nic, poza kasą. Bo mieli nadzieję wszystko szybko załatwić. Kiedy byli już coraz bliżej motelu, usłyszeli to. Daleki, smoczy ryk. Gdzieś ze strony… MAGNOLII?! Obaj spojrzeli po sobie ze zrozumieniem. A chwilę potem już pędzili w stronę dworca, by jak najszybciej wrócić do Magnolii.

~*~

- To trzeba ich znaleźć! – Stwierdził Igneel.

Trzy smoki siedziały na polanie, machając leniwie ogonami i co chwilę potrząsając łbami, jakby w zadumie.

Ci z Fairy Tail, którzy postanowili zostać, przyglądali się tej scenie ciekawie. A było się czemu przyglądać. Nie co dzień widzi się w końcu smoki. A stworzenia te do niezwykle pięknych należały. Potężne, majestatyczne… Pełne tej wyjątkowej dumy i gracji. Aż ciężko było oderwać od nich wzrok.

- Co masz zamiar zrobić? Nie wiemy gdzie jest ta cała… Acalypha… - Stwierdziła spokojnie Grandine.

Między jej potężnymi łapami siedziała Wendy, oparta o nią i spoglądając ciekawie na pozostałe smoki.

Magowie gildii spoglądali na scenę z boku, niepewni jak smoki mogłyby zareagować na ich wścibskość.

- Nie wiem! Lećmy! Szukajmy ich!

- Miniesz się z nimi w drodze na pewno. – Odpowiedziała, nadal niezwykle spokojna i opanowana smoczyca.

Metalicana zdawał się ignorować ich rozmowę, spoglądając ciekawie na to małe zgromadzenie ludzi.

Podczas gdy Igneel wykłócał się z Grandine odnośnie sposobu odnalezienia Natsu i Gajeela, Żelazny Smok podniósł się i podszedł do grupy ludzi. Co zwróciło uwagę zarówno Fairy Tail jak i pozostałej dwójki smoków.

- Wy! Znacie Gajeela, prawda?! – Warknął swoim nieprzyjemnym, chłodnym tonem. Dość aroganckim. Zupełnie jak jego podopieczny. – Nie możecie się jakoś z nim skontaktować?!

- Cóż… - Odpowiedziała Mira, przykładając palec do ust. – Mamy lacrimę kontaktową, ale oni nie… Więc…

- Nie wiem, o czym mówisz, ale jeśli możecie, to skontaktujcie się z nim! – Warknął wyraźnie zirytowany Metalicana.

- No właśnie mówię, że nie możemy!

- To było tak od razu a nie! Będą mi gadać o jakichś ludzkich, badziewnych maszyneriach, zaraza.

Potężny smok ziewnął, a zaraz potem kłapnął zębiskami, jakby znudzony tym wszystkim. Poszedł gdzieś na bok, z dala i od smoków i od ludzi. A potem zwyczajnie położył się na grzbiecie. Ze sterczącymi do góry łapami, nieco podkulonymi, przymknął oczy. Jego ogon leniwie kołysał się na boki.

- Metalicana, gnoju, może byś się tak zainteresował nieco?! – Ryknął Igneel, wstając i podchodząc do niego.

- Morda… - Mruknął tylko smok, całkiem odpływając.

- Ty stary…

- Zostaw go. – Przerwała mu Grandine. – Przecież go znasz. Zostaw go.

Igneel jeszcze przez chwilę stał z łapą uniesioną, jakby miał zamiar zaatakować zaraz drugiego smoka. W końcu jednak się poddał i wrócił na swoje miejsce obok Grandine.

~*~

Ledwo drzwi wagonu się otworzyły, oni wyskoczyli jak oparzeni. I nie czekając nawet, aż mdłości im przejdą, zaraz pognali w znanym im kierunku. Bo wyczuwali w powietrzu to, czego zwykły człowiek nie mógł wyłapać.

Zapach smoków.

Biegli, jakby ich śmierć goniła, nie zważając na zmęczenie, ból w mięśniach. Po prostu biegli ile tlyko mieli sił, by jak najszybciej zobaczyć. Dowiedzieć się.

Opuścili Magnolię. Kierując się za znanym sobie zapachem wbiegli między drzewa lasu. I gnali dalej. Dalej i dalej.

Aż w końcu wybiegli wprost na sporą polanę. Gdzie dostrzegli. Ludzi z ich gildii. I potężne kształty dalej.

- IGNEEL! – Ryknął Natsu na cały głos.

I biegiem ruszył w stronę czerwonego smoka. A ten, z zaciekawieniem oglądając się na niego, momentalnie rozpoznał swojego przybranego syna. Podniósł się z siadu i niemal plącząc się w swoich własnych łapach, skierował się do chłopaka.

- Natsu!

- Igneel!

- Natsu!

I wtedy ręce chłopaka zacisnęły się na jednej z łap smoka. Jego łeb schylił się. Gorący, tak znajomy oddech otulił Natsu. I poczuł to…

- Znowu jadłeś ludzi! A mówiłeś, że już tego nie zrobisz! – Krzyknął Natsu, odskakując zaraz od smoka i patrząc na niego z wyrzutem.

Ale w tym momencie mało kto przejmował się rozwrzeszczanym chłopakiem. Bo dotychczas śpiący Metalicana podniósł się na wszystkie cztery łapy, spoglądając na Gajeela. I on spoglądał na smoka. A w ich spojrzeniach dało się wyczuć chłód. Chłód i… Agresję?

Gajeel powoli podszedł, wsadzając dłonie do kieszeni spodni.

- Więc wreszcie się spotkaliśmy. – Powiedział. Chociaż ten tekst pasował bardziej, by mówić go odwiecznemu wrogowi niźli przybranemu ojcu.

- Owszem, jestem. – Odpowiedział smok.

Chwilę trwała cisza między nimi. A potem nagle smok obnażył swoje kły. Gajeel był szybszy.

- Ty gnoju, myślisz że co, że jak się pojawisz to nagle będzie wszystko ok?!

- Zamknij mordę, szczylu! Ciesz się, żem w ogóle o tobie pomyślał!

- Bo ktoś cię o to prosił! Możesz sobie wypierdalać stąd, droga wolna!

- Spodobało mi się tu, wolę ciebie stąd wypierdolić, czarci synie!

- Bo ci się uda!

- Zaraz zobaczymy!

Cóż… Na pewno nie tak wszyscy inni wyobrażali sobie ich spotkanie. Myśleli, że to będzie wyglądało mniej więcej tak, jak spotkanie Igneela z Natsu. Ale… Mało co brakowało, a ta dwójka zaczęłaby ze sobą walczyć.

Już z gardzieli smoka wydobywał się agresywny warkot, już czuć było dziwną aurę dookoła Gajeela. Ale nagle te dwa osobniki odwróciły się do siebie tyłem i siadły na ziemi, jakby obrażone na siebie nawzajem. A wszyscy dookoła przyglądali się tej scenie ciekawie.

~Podobało się? Komentuj!~