48 : Nic?

~~ Dedykacja dla wszystkich, którzy czytają i mnie wspierają! Wszystkich! ~~

Kasztanki >.< Poczułam się taka dowartościowana >.< Jedna mi mówi, że także jestem jej idolką, druga mi mówi, że jest co doceniać w moim pisaniu, trzecia "ma plakaty z Renee". Dziewczyny, jak ja was kocham *beczy wzruszona*

Bickslow : Na serio, Ren~chan się poryczała. Jak to się wszystko tak nagle zebrało to Ren~chan ryczała na przed monitorem ze szczęścia.

Kochane moje, dziękuję wam! Na prawdę! Jesteście takie wspaniałe >.<

~*~

I ta myśl, która go dręczyła.

Biec za pociągiem, czy czekać te nie wiadomo jak długo, aż Natsu sam wróci?

Ale w końcu i tak wyszło na to, że siadł sobie na ławce i gapił się gdzieś w przestrzeń. Bo mu się nie chciało po prostu.

- Dajesz, Happy!

- Aye, sir ~ !

Boże, jakikolwiek jesteś, gdziekolwiek jesteś i jeżeli w ogóle jesteś! Dzięki ci, że wzięliśmy Happy’ego! Zaraz wstał z ławki. I spoglądając ponad tory dla pociągów dostrzegł ciemny punkt unoszący się. I wyraźnie zbliżający się. A potem był już w stanie odróżnić małą, niebieską kulkę ze skrzydełkami od widzącego na niej Natsu.

- Sprać cię na miejscu, czy zaczekać aż zrobi to Igneel?! – Warknął wkurzony Gajeel.

Bo miał być o co wkurzony. Im więcej czasu stracą tym gorzej dla nich. A w tej chwili stracili go sporo.

~*~

Obyło się bez walki. Cóż… Natsu chciał, ale przynajmniej jedna osoba tutaj musi myśleć, prawda? Czyli padło na Gajeela, bo Ognisty Smoczy Zabójca jednak… Do myślenia nie zawsze się nadaje.

Szli przez Acalyphę, kierując się na południe. Musieli wyjść z miasta i przeczesać teren. Bo kto znajdzie smoka szybciej niż smoczy Zabójca? A przynajmniej… Oby tak było…

- Głodny jestem!

- Aye, sir…

Ich ciągłe narzekania tylko irytowały Gajeela. Cudem tylko powstrzymywał się, by nie przemeblować im facjat.

~*~

Zadarł głowę wysoko i wciągnął w płuca powietrze. Rześkie, chłodne. Ale jednak… Czyste. Bo wyczuł zapachy zwierząt. Zapach lasu. Zapach mchu, po którym chodził. Zapachy roślin.

Lecz nie wyczuł charakterystycznego, smoczego zapachu.

Warknął głucho pod nosem i walnął pięścią w pień drzewa. Spękana kora i niewielka dziura, jaka została po jego ręce nie zaciekawiła go specjalnie.

Przeskakując powalone drzewo kontynuował swój marsz, węchem, słuchem i wzrokiem starając się wyłapać najmniejsze ślady obecności smoków.

Lecz nie mógł znaleźć nawet tych najmniejszych.

~*~

Usłyszała pukanie do drzwi.

Zaraz wyskoczyła spod koca. Levy przyszła, hurra! Wszystko było już przygotowane. Ciacha, czekoladki, babeczki, herbatka. Wszystko. Cała noc gadania, plotek, opychania się słodkościami, śmiechów i zwierzeń. I takie właśnie nocki z Levy uwielbiała.

- Eee? – Jęknęła.

Bo kiedy otworzyła drzwi nagle zdała sobie sprawę… Że nie tylko Levy przyszła! Za nią stała Erza, Cana, Mira, Ever i Reneé. A jej biedna przyjaciółka z załamanym wyrazem twarzy doskoczyła do Lucy i chwyciła ją za rękę.

- Lu-chan, gomene, ale nie mogłam nic zrobić! – Wyjęczała.

- No… No dobrze, dobrze! Najwyżej nasza babska nocka poszerzy grono! Wchodźcie, dziewczyny, będzie zabawa! – Zawołała, otwierając szeroko drzwi.

I dziewczyny wepchnęły się do jej mieszkania, z chichotem. Cana musiała wtoczyć parę beczek alkoholu.

~*~

Zakradł się pod okno domu Lucy. I, z donicą z kwiatkiem na łbie, jak ninja przylgnął do ściany, podsłuchując uważnie, o czym tak kobitki rozmawiają.

Ale interesowało go tylko jedno.

By Ever przyznała się, że kocha Elfmana.

Jak on uwielbiał takie akcje!

- Nee, Erza, a co z tobą?! – Jęknęła jakaś dziewczyna. Po głosie poznał Mirę. I chyba tez nieco wypiła.

- Jak co ze mną?! A co ma ze mną być?! Wszystko ze mną jest dobrze! – Tak, ta z pewnością miała słabą głowę.

- No ale no! W kim się kochasz! Gadaj!

- Gadaj, gadaj! – Odpowiedziały chórkiem dziewczyny, domagając się odpowiedzi.

- Etto… No bo… No jest taki jeden… Ale on jest w więzieniu! I ten tego…

- Jellal? – Spytała Lucy.

- Koniec tego dobrego! Teraz pora na Ever! Co z tobą i Elfmanem?

Tak, tak, tak! Mów, mała, mów! Wszystko po kolei, wyśpiewaj, jak bardzo się kochasz w Elfmanie!

- No ten… Bo on jest fajny i w ogóle… Ale za bardzo się upał na to, by być „mężczyzną”! Przez to jest denerwujący!

- Ale się w nim kochasz!

- No… Trochę…

Mwahahahahahahahaha ~ ! Wiedział, on to po prostu wiedział! Teraz czas to wykorzystać! Oj, geniusz zła normalnie, geniusz zła!

- Nee, Reneé, a jak z tobą? Z Bickslowem spędzasz dużo czasu, nie?

Już chciał odejść, ale słysząc jej imię zatrzymał się. I znowu przylgnął do ściany, podsłuchując.

- Co w związku z tym? To, że spędzam z nim czas, nie znaczy że coś do niego czuję. Dobry z niego przyjaciel, idzie się pośmiać, pogadać. Mogę mu ufać. Ale… Faceci to ch*%& i myślą ch*$&#@. Taka moja opinia.

- Reneé! No wiesz! – Krzyknęła Levy. – Faceci wcale tacy nie są! Jak naprawdę cię kocha to zrobi dla ciebie wszystko!

Cóż mógł poradzić że mimo wszystko… Trochę dziwnie smutno mu się zrobiło, kiedy dziewczyna wyraziła swoją opinię o facetach. Owszem, wielu takich było… Ale nie mogła oceniać wszystkich na podstawie tamtych!

Ściągnął donicę z kwiatkiem z głowy, postawił ją na parapecie i pomaszerował dziarsko w stronę swojego domu, wygwizdując jakąś melodyjkę.

~*~

Kiedy zwykłe zwierzanie się przyjaciółek stało się pijańską bitwą?! Levy, patrząc zdezorientowana dookoła nie mogła się pozbyć tego nieprzyjemnego uczucia, że coś jej tu nie pasuje.

Może to, że właśnie w tej chwili dwie Erze rozcięły mieczami lecące na nią dwie poduszki, z demonicznym wyrazem twarzy. Poduszki rzuciły w nią dwie Miry, które śmiały się głośno. Ale nie umiała sobie przypomnieć, z czego.

Zaś ona siedziała na łóżku a wraz z nią dwie Cany, dwie Bisci, dwie Lucy.  Te dwie pierwsze piły ochoczo, podczas gdy pozostała czwórka i Levy nie paliły się do tego tak bardzo.

- No Lucy… To kiedy możemy się spodziewać i u ciebie rosnącego brzuszka? – Spytały Cany, uśmiechając się znacząco.

Dwie Lucy spłonęły jednocześnie rumieńcem. I gwałtownymi ruchami głów zaprzeczyły.

- Mam nadzieję, że nie za szybko! Nie jestem jeszcze gotowa!

Cany zachichotały i wypiły kolejne kieliszki alkoholu. A potem polały równo do innych kieliszków i podały je całej gromadzie dziewczyn siedzących na łóżku.

- A ty Levy? Z Gajeelem to już jesteście hoho ile czasu, a on wygląda na faceta co szybko bierze się za te sprawy na poważnie! – Stwierdziły Cany, chichotając jak opętane.

A Levy poczuła, że jej twarz w tym momencie była bardziej czerwona niż twarze tych dwóch Lucy siedzących obok niej. Żeby nie odpowiadać, wypiła alkohol.

I to było ostatnie, co pamiętała.

~*~

W gildii dzień zaczął się dość zwyczajnie. Rańcem dziewczyn przyszły jakby martwe. Od razu było widać, że musiały w nocy nieźle zabalować. Dlatego tez nikt nie ważył się ich zaczepiać. Skacowana Erza to najgorsze zło świata!

W gildii więc panowała niezwykła cisza i spokój. Erza zajadała ciasto, Cana piła dalej, Lucy i Levy spały na blacie stolika. Ogólnie, całkowicie nie w stylu Fairy Tail.

Dźwięk tłuczonego szkła był czymś, co wyrwał wszystkich w gildii z ich ponurych lub nie myśli. Wszyscy rozejrzeli się, w poszukiwaniu źródła dźwięku.

I dostrzegli Wendy, która zasłaniała usta dłońmi, patrząc szeroko otwartymi oczami w przestrzeń. Drżała. I zdawało się, że zaraz się rozpłacze.

Mira podbiegła zaraz do dziewczynki i chwytając ją za ramiona spojrzała na nią z troską.

- Wendy, co się stało?

- To… To… Grandine! – Jęknęła dziewczynka. Odsunęła dłonie od twarzy i uciekając z uścisku Miry pobiegła w stronę wyjścia. – Ona mnie woła!

~*~

Wiedziała, że pół gildii za nią biegło. Słyszała tupot wielu stóp za sobą. Ale ona nie zwracała na to uwagi.

Słyszała. Cichy, delikatny śpiew smoczycy.

W ten sam sposób zawsze nawoływała Wendy, gdy ta się zgubiła. Dlatego wiedziała. Wiedziała, że to ona. Grandine tu jest. Znalazła ją! I teraz ją wołała! Jak za dawnych czasów!

Wybiegła z Magnolii. Przebiegła przez mury miasta. A Fairy Tail za nią, zapewne nie mając zamiaru zostawić jej teraz samej. Jej to nie przeszkadzało. Wiedziała, że można im ufać.

Więc kiedy zagłębili się miedzy drzewa zwolniła nieco, by się nie zgubili.

A w pewnym momencie stanęła. Uniosła głowę. I wciągnęła powietrze w płuca.

- Grandine! – Krzyknęła piskliwie, będąc już pewna.

Była tu. Gdzieś tutaj. Była. Wiedziała to. Była pewna.

Usłyszała, jak cichy śpiew smoczycy nieco zmienił ton. Usłyszała ją! Na pewno!

Rękoma robiąc sobie drogę przez krzaki i zarośla parła naprzód. A gildia za nią. Czuła coraz wyraźniej ten charakterystyczny zapach smoczycy. I czuła. Szleńcze bicie jej serca, tak stęsknionego za jej bliskością. Za Grandine.

Kiedy wyskoczyła niemal z krzaków wprost na polanę i dostrzegła trzy potężne cienie, które padły na nią, a zaraz potem i na jej towarzyszy, aż krzyknęła, padając na kolana.

~Podobało się? Komentuj!~