46 : Wyruszamy

I kolejny rozdział ~ ! Szybko mi coś one idą, nie uważacie? Nie, żebym chciała przystopować D: Mam za dużo pomysłów i muszę wszystko kończyć powoli...

Bickslow : Doła to ci ona miała jeden dzień i jej przeszło. I co, faceci to nadal "zło wcielone, czarcie syny, kiepy i zaraza wszelaka, z dala od nich się trzymać, jak ognia wystrzegać, a najlepiej to ci osikowym krzyżem poganiać, wodą święconą zakropion" ?

Niee, już nie ^.^

~*~

Wszedł do ich domu. I słyszał wyraźnie szum wody w łazience.

Lucy musiała właśnie brać prysznic.

Nie przejmując się tym, że może chciałaby jakąkolwiek prywatność, przeszedł przez salon i nie pukając nawet wszedł do łazienki. W pomieszczeniu było dość duszno i parno od gorącej wody. Szum wody nie ustał, ale Lucy, przestraszona i zaskoczona jednocześnie, wyjrzała zza zasłony, by dowiedzieć się, kto to ją nawiedza.

Widząc Natsu całą jej twarz pokrył mocny rumieniec i schowała się z powrotem za zasłonę.

- Natsu, wyjdź! – Zażądała, wracając pod gorący strumień wody.

- Kiedy mi się nie chce. – Stwierdził rozbawiony.

Z chęcią zrzuciłby ciuchy i wskoczył tam do niej. Ale… Wtedy zobaczyłaby jego łuski. A tego mimo wszystko nie chciał. Bałaby się go. Na pewno.

(+18!)

Zamiast tego podszedł i odsunął lekko zasłonę, spoglądając na nagie, idealne ciało jego żony. Po jej delikatnej skórze spływała strumieniami woda. A ten widok był aż nazbyt podniecający. Nie zauważyła, że ją podgląda. A on tak bardzo nie chciał tego zmieniać… Ale musiał.

- Lucy… Wiesz… - Zaczął. Nie dokończył, bo dziewczyna, speszona i zawstydzona, próbowała wyrwać z jego dłoni zasłonę, by nie mógł na nią tak patrzeć.

Ale nie pozwolił jej na to. Po chwili poddała się i odwróciła do niego tyłem. A on chłonął wzrokiem jej idealne kształty.

- Mów dalej, słucham cię. – Powiedziała, wplątując palce w swoje blond włosy i przeczesując je pod strumieniem wody.

Mógłby tak patrzeć na nią wieki.

- Ja i Gajeel idziemy szukać smoków. – Powiedział.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Chwilę jeszcze stała pod strumieniem. A potem zakręciła wodę. Nim sama zdążyła to zrobić sięgnął po ręcznik i nie zważając na parę i wilgoć wszędzie dookoła podszedł do niej, oplatając ją nim. Ucałował czule jej szyję, odgarniając mokre włosy.

Poczuł, jak zadrżała przyjemnie. I splotła swoje dłonie z jego. Przytulił ją do sobie. Mocno oplatając ją. Jej ręce podążyły w ślad za jego. Ich dłonie były splecione.

- No… No dobrze… Kiedy wyruszycie?

- Jutro z samego rana. Lucy… - Zaczął. Ale i tym razem nie dokończył. Moment milczenia przeciągał się między nimi.

- Tak? – Zachęciła go do kontynuowania.

Oderwał się od niej. I, biorąc w dłonie ręcznik, zaczął ją wycierać. Powoli, niemalże z namaszczeniem, zaczynając od ramion, ale po chwili schodząc na plecy. A ona drżała. Tak przyjemnie drżała, kiedy czuła, jak sunął po jej ciele. Jak jego oddech muskał rozkosznie jej skórę.

- Przepraszam cię. – Powiedział.

Odwróciła się do niego. Już bez wstydu. A ze zmartwieniem. Naga. Idealna. Jedyna. Wyciągnęła do niego dłonie. I przesunęła palcami po jego policzkach. I nie mogła wiedzieć, jak wiele kosztowało go samokontroli, by patrzeć w jej duże oczy. Tak piękne.

- Nie przepraszaj. Po prostu powiedz, co się dzieje. Proszę. Martwię się o ciebie. Naprawdę. Po prostu mi powiedz.

Nie umiał. Nie umiał już dłużej. Była zbyt piękna. Zbyt idealna. I jego…

Ręcznik, którym do tej pory ją wycierał, zsunął się na podłogę. Objął ją rękoma mocno. I wpił się łapczywie w jej usta. Wyczuł wręcz jej zaskoczenie. Ale wystarczyła jedna, jedyna chwila, by zaraz i ona oddała ochoczo pocałunek. Poczuł jej dłonie zaciśnięte na jego kamizelce.

Szybkim ruchem chwycił ją za pośladki i podniósł. Poczuł jej uda zaciskające się na jego biodrach. Jej gorąc. Czuł jej zapach wdzierający się w jego płuca. I napełniający go pożądaniem.

Trzymając ją tak wyszedł z łazienki i kopnięciem, bo inaczej nie mógł, otworzył drzwi sypialni. I wtedy poczuł ruch jej ud. I jego spodnie momentalnie obluzowując się zsunęły się z jego bioder. Rozluźnił nieco uścisk, tylko po to, by opuścić ją na łóżko. Zaraz sam znalazł się na niej, przyciskając ją swoim ciałem.

- Napaliłem się!

Całował jej szyję. Jej idealną, miękką skórę. I przygryzał. Lekko, pieszczotliwie. By zaraz potem językiem przesunąć po jej szyi w tym miejscu.

Słyszał jej głos. Jej ciche westchnienia i nieco przyspieszony oddech.

W pewnym momencie już bez żadnych przeszkód poczuł na swojej skórze jej rozpalone ciało. Nie wiedział, kiedy ściągnęła z niego ubranie. Już o tym nie myślał. Za bardzo jej pragnął.

Poczuł. Jej ręce na jego ramionach. Kiedy naparła na niego. Poddał się jej i po chwili to on leżał na plecach. A ona usiadła mu okrakiem na biodrach. Poruszyła się. W górę, a potem w dół.

I w tym momencie jedyne, o czym był w stanie myśleć, to ona. Jej gorąc i przyjemność, jakiej doznał w tym momencie. Zacisnął dłonie na jej biodrach. A ona ponowiła swój ruch.

Przyjemność wyparła z jego umysłu wszelkie myśli. Te złe i te dobre. Wszystkie, bez wyjątku.

Jej jęk.

I jego.

Gorąc rodził się w jego lędźwiach a dalej emanował na całe jego ciało. Kolejny jęk. Jej. Jej ruchy. Chaotyczne. I szybkie.

Co chwilę w ich sypialni rozbrzmiewały jęki. Jej. Jego. Podniósł się nieco. I objął ją rękoma. Jej dłonie zacisnęły się na jego ramionach. Czuł palce wbijające się w jego skórę. Bo tam jeszcze miał skórę. I cieszył się, że Lucy nie mogła teraz jeszcze wyczuć jego łusek.

Poczuł na twarzy bijące od niej ciepło. Nie powstrzymywał się. Całował jej piersi. Jej idealne, miękkie piersi.

Co chwilę w sypialni rozbrzmiewały jęki. Pełne rozkoszy i zapomnienia. I jego. I jej.

~*~

Leżeli. Spleceni ze sobą. Ciesząc się swoją bliskością. I pełni błogiego spokoju.

Ona, wtulona w niego, przesuwała dłonią po jego torsie. I znowu miała wrażenie, że jego skóra była dziwnie chropowata. Taka, jaka nie powinna być. Jaka nie była kiedyś.

On obejmował ją rękoma. Silnymi, ciepłymi, zapewniającymi bezpieczeństwo.

Przesunęła powoli dłoń z jego torsu na plecy.

I wtedy poczuła coś, co jej się nie zgadzało.

Bo coś twardego, ciepłego pokrywało jego plecy. Coś, co w swej strukturze przypominało jej… Łuski?

Poczuła, jak Natsu drgnął niespokojnie. Zapewne zdając sobie sprawę, że to odkryła. To, co przed nią do tego czasu ukrywał.

Usiadła. Wyplątując się z jego objęć. I spojrzała w dół, na niego. A on patrzył na nią. Tak spokojnie, może i z jakimś chłodem. Jakby nie chciał, by odkryła jego tajemnicę.

Ale ona nie pozwoliła, by te spojrzenie ścisnęło jej serce. By się poddała i porzuciła te domysły. Tylko zmieniła pozycję. Tak, by móc spojrzeć na jego plecy.

I dostrzegła. Czerwone łuski pokrywające jego skórę. W centrum duże, zaś na bokach mniejsze. Jakby z każdą chwilą rozrastały się, by w końcu porosnąć całe jego ciało.

Przesłaniając usta dłonią cofnęła się nieco. Natsu usiadł. I spojrzał na nią z niepewnością.

- Więc to cały czas ukrywałeś… - Powiedziała cicho, patrząc na niego.

Opuściła rękę, opierając dłoń na udzie. A on tylko kiwnął głową. I poczuła jego palce zaciskające się na jej dłoni.

Dlaczego wcześniej jej nie powiedział?! Przecież… Powinien jej o tym powiedzieć! To poważna sprawa!

- Nie chciałem, byś się martwiła. – Powiedział.

- Jeszcze bardziej się martwiłam, kiedy mnie unikałeś, nic nie mówiłeś! Wiesz, jak ja się o ciebie bałam?! Zresztą… Dalej się o ciebie boję. To dlatego idziecie szukać smoków?

- Tak. Mamy nadzieję, że zdołają nam pomóc.

- Czyli Gajeel…

- Tak. Też.

- A Wendy?

- Nie wiemy. Mamy nadzieję, że jest po prostu za młoda i jeszcze to… To się z nią nie dzieje.

Pokiwała głowa. I poczuła jego ręce obejmujące ją. Oparła głowę na jego ramieniu. I wtuliła się w niego.

- Nie martw się. Wszystko się ułoży. Zobaczysz. – Wyszeptał, gładząc ją po splątanych, wilgotnych jeszcze włosach.

~*~

Kiedy Levy się obudziła… Mętnym spojrzeniem wodziła po otoczeniu, jakby nie bardzo rozumiejąc, gdzie się znajduje.

A znajdowała się w jego pokoju. W jego łóżku. A on cały czas siedział przy niej, czekając cierpliwie.

- Jak się czujesz? – Spytał cicho, patrząc na nią z niepokojem.

Wczoraj musiała przeżyć szok. Nie słyszał nigdy takiego krzyku. I nie chciał słyszeć, to było pewne. Patrzył na nią. Czekając cierpliwie, aż odpowie. A ona chyba coś sobie przypomniała. Bo nagle wzdrygnęła się mocno i naciągnęła kołdrę pod nos.

Spojrzał na swoje dłonie, nie wiedząc, co robić. Bał się, że nadal jest w szoku. Nie zdziwiłby się. Gdyby mógł ją wtedy powstrzymać… Ale nie mógł.

- Chce… Mam nadzieję, że mi wybaczysz. Że ci nie mówiłem. Że cię nie powstrzymałem. Że pozwoliłem, byś to widziała. Przepraszam. Przepraszam… - Wyszeptał.

I nie wiedział, co jeszcze mógłby zrobić. Siedząc obok niej, tej skulonej, przestraszonej istotki, która teraz patrzyła na niego niepewnie. I ze strachem.

- My z Natsu jedziemy jutro szukać smoków. Może będą mogły nam pomóc. Mamy taką nadzieję. Więc… Zapomnij o tym. Po prostu zapomnij. To już nigdy nie wróci. Obiecuję.

Z cichym westchnieniem wstał. I wyciągnął rękę, opierając dłoń na jej głowie. Gładząc ją po włosach.

- Wybacz maleńka. Odpocznij. 

~*~

Stali na peronie. Zaraz miał przyjechać pociąg, którym mieli dojechać do Acalyphy. Natsu i Lucy trzymali się za ręce. Dziewczyna cos mówiła do swojego męża, a ten ze skruszoną miną jej słuchał.

On stał sam. Bo Levy nie było. I to chyba nawet lepiej. Wolał, by odpoczęła, uspokoiła się. Nawet, jeżeli przez to przegapią pożegnanie.

Spojrzał na duży zegar wskazujący godzinę. Jeszcze jakieś dziesięć minut. Poprawił ułożenie torby na ramieniu i rozejrzał się, celowo unikając spojrzeniem pary.

I wtedy dostrzegł. Levy szła w ich stronę. W swojej ślicznej, pomarańczowej sukience i z opaską na włosach. Rozejrzała się. I chyba ich zobaczyła. Bo skierowała w ich stronę kroki.

A raczej w jego stronę.

A on sam też ruszył z miejsca, kierując się do niej.

I spotkali się pośrodku drogi, która ich dzieliła.

Jej blada skóra i nieco podkrążone oczy niepokoiły go. Ale uśmiechnęła się do niego.

- Chciałam… Chciałam się chociaż pożegnać. I życzyć ci powodzenia. – Powiedziała.

Uśmiechnął się lekko. I pogłaskał ją troskliwie po włosach. Uwielbiał jej włosy. Ich niezwykły kolor, ich zapach, miękkość.

- Wrócę szybko. Najszybciej jak tylko się da. I wszystko będzie już dobrze. Obiecuję. – Powiedział.

I ucałował jej czoło.

Poczuł, jak uwiesiła się mu na szyi. Objął ją jedną, wolną ręką.

A potem usłyszał nadjeżdżający pociąg i musiał ją puścić.

~Podobało się? Komentuj!~