42 : Przykro mi

~~ Dedykacja dla Serek - bo kocham, Alex13 - bo obiecałam, Mademoiselle Krasnal - bo się przełamała i skomentowała ~~

Tam, ta dam ~ ! Nowy rozdzialik ~ ! Cieszycie się? Wiem, że tak ^.^

Bickslow : Ren~chan zaczęła prace nad książką. Tak, pisze swoją książkę. Super, nie? Niedługo może zamieści jakiś krótki tekścik, o co w ogóle kaman, ale to w weekend.

W ogóle to chora byłam, ale już mi przechodzi. Wczoraj i dzisiaj siedziałam w domciu, ale jutro wracać na te prakty ;( Mamo, nie chcę ;(

~*~

 Opadł niemal bez sił na kolana, zaciskając obie dłonie na pościeli łóżka. Błagalnym wręcz spojrzeniem wpatrzył się w Wendy.

- Błagam… Zrób coś… Niech ona się obudzi! – Jęknął, czując rosnące załamanie na widok wyrazu twarzy dziewczynki.

Jakby nie mogła nic więcej zrobić.

- Przykro mi, Gajeel-san. – Powiedziała cicho, drżącym głosem i wybiegła z pokoju, zostawiając go samego z dalej nieprzytomną dziewczyną.

Nie wiedział już, co ma z tym wszystkim zrobić. Cały ten czas żył tylko nadzieją, że ona się obudzi… Ona musi się obudzić! Chwycił troskliwie jej drobną, wręcz kruchą dłoń. Schylił głowę i przyłożył czoło do jej chłodnej skóry, czując, jak cały drży pod naporem ogarniających go emocji.

- Levy… Levy… - Szeptał głucho jej imię, chcąc jednak wierzyć dalej w to, że ona się obudzi.

~*~

- I jak, Wendy? – Spytał Mistrz, kiedy dziewczynka wyszła z pokoju.

Spojrzała na niego ze smutkiem i pokręciła głową.

- Levy-san dalej się nie budzi. Obawiam się, że może się już w ogóle nie obudzić. – Powiedziała cicho, nieco piskliwie, ze łzami w oczach.

Kiedy tylko przyswoiła słowa dziewczynki, Lucy zakryła usta dłońmi, nie powstrzymując nawet łez, które gęsto spłynęły po jej policzkach.

Levy… Nie, to nie może być prawda! Na pewno nie!

Poczuła czyjeś ciepłe ręce, obejmujące ją. Wtuliła się w gorący tors Natsu, zaciskając rozpaczliwie dłonie na jego kamizelce.

- Levy! – Jęknęła żałośnie i rozpłakała się na dobre, obejmowana przez chłopaka.

Wszyscy w gildii doskonale wiedzieli, jak się czuła. Dla każdego z nich Levy była jak siostra. Przyjaciółka. Każdego z nich słowa Wendy zabolały. Nastała nieprzyjemna, dołująca cisza, prerywana jedynie szlochem Lucy, Jeta i Droy’a.

Mistrz ze smutkiem i łzami ginącymi w jego wąsach uniósł wysoko kufel. Ci, którzy mieli swoje pod ręką, odpowiedzieli tym samym gestem.

Jednak nikt tego dnia już nie pił.

~*~

Ostatni raz płakał, kiedy opuścił go Metalicana. Tamtego dnia obiecał sobie, że już nigdy nie pozwoli sobie znowu, że nie będzie z nikim na tyle blisko, by znów cierpieć.

I tak to się skończyło.

Płakał.

Po raz pierwszy od tak dawna znowu czuł gorące łzy, spływające po jego skórze i skapujące na jej drobną dłoń.

Chciał, żeby to był tylko sen. Tylko zły sen. Po którym obudzi się, pójdzie do gildii i tam znów zobaczy Levy tak skupioną na lekturze, że nie zauważy, kiedy zajdzie ją od tyłu i zasłoni jej dłońmi oczy. Ona znów chwilę by się na niego wściekała, że ją straszy, a potem zaczęłaby z taką pasją opowiadać o książce, którą czytała. A on znów mógłby słuchać godzinami jej głosu, nawet jeśli nie rozumiał, o czym mówiła.

Chciał, żeby tak było.

Ale nie było.

Z każdą sekundą coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że Wendy miała rację. Z każdą chwilą, w której Levy się nie budziła, miał wrażenie, że już na zawsze pozostanie w tym śnie.

Nie chciał, żeby tak było.

Podniósł momentalnie głowę, aż mu coś w karku strzeliło, na wrażenie słabego ruchu trzymanej przez niego dłoni.

Zdawało mu się? Tak szybko postradał zmysły?

Nie, to nie było złudzenie. Dokładnie teraz poczuł, jak jej palec drgnął, jakby chciała zacisnąć dłonie, ale była zbyt słaba.

Zerwał się z kolan i usiadł na brzegu łóżka, z rosnącym zdenerwowaniem obserwując jej twarz.

- Levy, obudź się. Levy. – Powtarzał, jakby mogło to coś dać.

I jego własna łza oderwała się od jego skóry, skapując na jej blady policzek.

Powieki jej drgnęły. A potem całkiem otworzyła oczy, nieco zmętniałym spojrzeniem wpatrując się przed siebie.

- Levy! – Szepnął radośnie, ujmując jej twarzyczkę w dłonie i całując ją po czole.

- Gajeel? – Wyszeptała, jeszcze dość słabo, patrząc na niego. – Dlaczego płaczesz? – Spytała i tym razem w jej głosie słychać było troskę.

- Bo cię kocham. – Odpowiedział, uśmiechając się do niej tak szeroko, tak szczęśliwy że wreszcie się obudziła…

Dziewczyna z zaskoczeniem przyglądała mu się, aż w końcu sama się uśmiechnęła, unosząc rękę i przesuwając palcami po jego policzku. Ujął jej dłoń i docisnął do swojej skóry, rozkoszując się jej dotykiem.

- Ja też cię kocham. – Odpowiedziała szeptem.

I w następnej chwili już znalazła się w jego objęciach, ściskana tak mocno, że ledwo mogła oddychać. Ale nie przeszkadzało jej to. Wtulona w swojego ukochanego powoli czuła wracającą energię.

A on miał wrażenie, jakby szczęście mogło go rozsadzić od środka. Levy się obudziła, żyła, była tu. Niczego więcej teraz nie pragnął.

Bo właśnie stał się dla niego cud, o który błagał i modlił się już od tylu dni.

Powinien zawołać Wendy. Ale nie chciał. Przez tą słodką chwilę, kiedy ona nareszcie wróciła do świata żywych, chciał ją mieć tylko dla siebie.

~*~

Nikt nie odważył się przerywać ciszy. Nikt nie pił, nikt nie walczył. Nawet Gray i Natsu nie kłócili się jak zwykle o coś. Wszyscy, zdołowani, siedzieli na swoich miejscach i słychać było pojedyncze szlochy.

- WENDY! – Ryk Gajeela, tak donośny i z całkiem innym tonem, niż jeszcze niedawno, sprawił że wszyscy podskoczyli i spojrzeli w stronę pokoju.

Reakcja była natychmiastowa. Dziewczynka, zeskakując ze stołka. Ruszyła najszybciej jak mogła po schodach na piętro, a cała gildia niemal, przepychając się jeden przez drugiego, ruszyła za nią, bowiem we wszystkich zaiskrzyła się nadzieja, że Levy się obudziła.

Mistrz zaraz uspokoił wszystkich ogromną dłonią, a potem sam wbiegł po schodach i razem z Wendy wskoczyli do pokoju. Cała reszta stłoczyła się na korytarzu, przy drzwiach, starając się zajrzeć do środka.

- LEVY! – Rozległy się zewsząd okrzyki radości.

Lucy nareszcie udało się przepchać przez ten tłum i wpadła do środka.

Wendy klęczała na łóżku, gdzie leżała dziewczyna… A Levy miała otwarte oczy i choć jej spojrzenie było jeszcze mętne, rozglądała się po zebranych z uśmiechem. Jej dłoń ściskał Gajeel, cały rozpromieniony.

- Lu-chan! – Powiedziała Levy, dostrzegając przyjaciółkę.

A Lucy rzuciła się na nią i przytuliła, płacząc jednocześnie ze szczęścia jak dziecko.

- Lucy-san, zaraz ją udusisz! – Zawołała Wendy, starając się ją odciągnąć od ledwo co wybudzonej dziewczyny.

Lecz nikt jej słowami się nie przejął, bo w pokoju rozbrzmiał po chwili śmiech obu dziewczyn, do którego po chwili dołączyły głosy Gajeela, Mistrza, a potem całej gildii.

- TO TRZEBA UCZCIĆ! – Ryknął Mistrz, a cała gildia jak jeden mąż powyciągała wszelkie trunki, jakie znalazła.

I słychać było z dołu śmiechy i radosne rozmowy wszystkich członków Fairy Tail.

- Ekshibicjonista!

- Ogniopierdziel!

- Nie jesteście prawdziwymi mężczyznami!

I po chwili słychać też było odgłosy ostrej walki między nimi, choć tym razem Mistrz i Erza ich nie powstrzymywali, pozwalając im dać upust tym wszystkim emocjom, które się we wszystkich zgromadziły.

~Podobał się? Komentuj!~

PS. Przyznać się, kto płakał ?!