41 : Kocham cię

Wszyscy są źli, że nie opisałam nocy poślubnej... Ale ja nie umiem >.< Po prostu nie umiem pisać takich rzeczy i koniec.

Bickslow : Tak, tak, wymiguj się, proszę bardzo.

Ty idź tam, Narnia cię potrzebuje... -.-

Bickslow : Dalej, bracia, za NARNIĘ ~ !

Dzieciaczki : Za Narnię, za Narnię ~ ! *I znikają w szafie, by pokonać Białą Czarownicę*

No patrzta, jak łatwo się go pozbyć...

Yhym... Aya-chan nazwała mnie dzieckiem... o.O Dziwnie się czuję. Niby tak młodo o.O Ale WTF, kiedy ktoś ostatnio do mnie mówił "dziecko" ?!

Ahh, no i w końcu wyjaśniłam wam sytułejszyn z moja magia. Dobrze być?

~*~

Nie wiedział, ile już czasu spędził w tej samej pozycji. Całe ciało go bolało, jednak nie był w stanie się poruszyć. Mógł tylko siedzieć na tym krześle i patrzeć na bladą twarz jego ukochanej.

Ściskając jej chłodną dłoń po raz kolejny myślał intensywnie, co ma zrobić?

Kiedy ona się obudzi?

- Nudno tu bez ciebie. – Powiedział cicho.

Od jakiegoś czasu, nie wiedzieć czemu, kontynuował bezsensowna gadkę, w której opowiadał nieprzytomnej dziewczynie, co się dzieje dookoła. Nie wierzył, by to coś dało. Nie mogła go na pewno nawet usłyszeć. Ale mówił do niej. Z nadzieją, że myśl o jej przyjaciołach z gildii doda jej sił.

- Natsu i Gray już nie walczą ze sobą tak zaciekle jak kiedyś. Lucy prawie się już nie uśmiecha. Nawet na Happy’ego się nie wkurza. Erza ciasta nie je. Cana ograniczyła picie. Wszyscy jakoś tak... To już nie jest to samo Fairy Tail. Wszyscy się o ciebie martwimy… Więc obudź się. Wróć do nas. – Mówił, ściskając jej drobną dłoń.

Było jeszcze jedno, co chciał jej powiedzieć. I nie wiedział, czemu wcześniej jej tego nie powiedział. A teraz powinien? Musiał to powiedzieć w końcu.

~*~

Chciała iść zbadać Levy. Powinna. Może akurat będzie się wybudzać? Takie coś idzie wyczuć.

Wbiegła po schodach i podbiegła do drzwi pokoju, w którym leżała dziewczyna. Już sięgała dłonią do klamki, ale coś ją powstrzymało.

Głos dobiegający ze środka.

- Kocham cię. – Powiedział ten ktoś, siedzący w środku. Po głoście poznała Gajeela. – Tak bardzo cię kocham. Potrzebuję cię. Nie mogę już bez ciebie dłużej… Błagam, wróć. Obudź się. – Nigdy nie słyszała takiego drżenia w jego głosie. Jakby ledwo sobie radził z całą tą sytuacją. – Powinienem był ci to powiedzieć wcześniej. Byś nigdy w to nie wątpiła. Może wtedy wszystko wyglądałoby inaczej… Wybacz mi. Proszę… Obudź się… Kocham cię… Kocham cię…

Odsunęła dłoń od klamki.

Powinna tam wejść i zbadać Levy. Ale nie była w stanie, słysząc, w jakim stanie jest sam Gajeel. Zawsze wyglądał na takiego opanowanego, nie okazującego emocji, skrytego za maską obojętności. I jednak wolała go takiego zapamiętać.

Cofnęła się od drzwi i zeszła na dół, smutnym wzrokiem wędrując od twarzy do twarzy.

- Miejmy nadzieję, dzieci. Miejmy nadzieję. – Powiedział Mistrz, siedząc na blacie i wpatrując się w swoje własne dłonie zaciśnięte na lasce.

Wszyscy bardzo martwiliśmy się o Levy. Ale każdy wiedział, że najbardziej cierpiał Gajeel. Cały czas siedział przy Levy, siłą trzeba było go wyciągać z pokoju. Stracił nawet swój apetyt na żelazo.

Nieraz Natsu próbował go trochę przywrócić do życia, naciągając na walkę. Ale ten tylko go ignorował, wiecznie coś szeptając do Levy, ściskając jej dłoń i nawet nie odwracając wzroku od jej twarzy.

Jeżeli Levy szybko się nie obudzi, on się wykończy. I wszyscy dobrze o tym wiedzieli.

~*~

Nie wiedziała, w którym momencie się obudziła. Po prostu nagle zdała sobie sprawę, że gapi się bezmyślnie w sufit.

I że jest głodna.

Powoli wyplątując się z kołdry i obejmujących ją, ciepłych rąk wygramoliła się z łóżka. Poprawiła piżamę i nałożyła na wierzch szlafrok, bo nagle zrobiło jej się zimno.

A czego mogła się spodziewać po środku nocy?

Była głodna. Bardzo głodna.

Ale nie chciała budzić Graya. Niech śpi. Uśmiechnęła się, patrząc na jego spokojną twarz.

A potem wyszła z sypialni, kierując się do kuchni. Starając się nie narobić zbyt wiele hałasu zajęła się robieniem sobie jakichś kanapek, bo na nic więcej nie miała sił. A kiedy zjadła i posprzątała, również najciszej jak mogła wróciła do sypialni.

Gray się nie obudził pod jej nieobecność. To dobrze. Wystarczyło, że ona miała nocne wycieczki do kuchni.

Ściągnęła szlafrok i wsunęła się pod kołdrę, czując gorąc bijący od jej ukochanego. Wtuliła się w niego, czując, jak jego ręce obejmują ją.

Z uśmiechem ucałowała jego szyję, a potem wtuliła się w jego ramię, pozwalając, by sen ją zmógł.

~*~

- Ja wiem, że się o nią martwisz, ale nie musisz się przez to tak dołować.

Głos Natsu oderwał ją od lektury. Spojrzała na chłopaka, stojącego przed nią.

Ich dom już był umeblowany. Wszystko, czego potrzebowali, już się tu znalazło. Ona teraz akurat siedziała skulona w fotelu, czytając książkę, by odciągnąć uwagę od ponurych myśli.

No właśnie. Ponurych. Levy dalej się nie budziła. Coraz więcej osób miało podejrzenie… Że już nigdy się nie obudzi.

- O co ci chodzi? – Spytała Natsu, tonem dając do zrozumienia, że nie chce po raz kolejny przechodzić przez tą rozmowę.

- O to, że cały czas siedzisz i się dołujesz. Przecież Levy się obudzi, więc nie ma się o co martwić. – Powiedział chłopak.

Już tyle razy przerabiali tą samą gadkę… A ją to denerwowało już.

- Nie o to chodzi. – Powiedziała, dla świętego spokoju.

- To o co?

- O… O nic. – Odpowiedziała, odwracając spojrzenie.

- Jak o nic to przestań się smucić. – Powiedział, uśmiechając się szeroko i dając jej całusa w czoło.

Po raz kolejny dziękowała Bogu, że Natsu jest… Mimo wszystko idiotą.

~*~

Kiedy wróciłam, choć każdy skrawek ciała płonął bólem, to jednak mimo to parłam przed siebie.

I myślałam. Iść do gildii, czy do domu?

A, co mi tam. Może się dowiem, czy stan Levy się poprawił?

Kiedy otworzyła drzwi gildii, zdałam sobie sprawę, jak nienaturalnie cicho tu jest. Nikt nie walczył, nikt się nie śmiał. Odpowiedź na moje pytanie przyszła sama. Stan Levy się nie poprawił.

Z ciężkim westchnieniem zamknęłam za sobą drzwi i podeszłam do baru.

- Ohayo, Reneé. – Powiedziała Mira.

- Ohayo, Mira. – Odpowiedziałam, uśmiechając się lekko do niej.

- Yo, Ren~chan ~ ! – Usłyszałam znajomy głos.

I w myślach zastanowiłam się, czy on kiedykolwiek przestanie mnie nachodzić…

- Yo, piesku. – Odpowiedziałam, uśmiechając się do niego wrednie.

- Wof. – Zaszczekał, wystawiając język, dalej pewno mając w pamięci, jak nazwałam go psem przez to, że tak wystawia ciągle język. – Dobra, koniec żartów, jesteś mi coś winna.

- Eh? – Jęknęłam cicho, patrząc na niego z wyrzutem. – Ja ci łaskawie poświęcam uwagę, a ty prosisz jeszcze o nagrodę?

- Och, tak, przydałoby się, jakbyś mi przez następny miesiąc mówiła „bohaterze”.

- Bohaterze, bohaterze ~ ! – Zaśpiewał jego lalki, krążąc dookoła.

- Chyba ci mózg uciska pod tą przyłbicą, „bohaterze”. – Mruknęłam.

Mira z dziwnym uśmiechem przyglądała się naszej iście ciekawej konwersacji.

- A tak na poważnie, winnaś mi wyjaśnienia, o co chodzi z twoją magią.

- Magią, magią ~ !

- No właśnie, Reneé, obiecałaś nam opowiedzieć! – Usłyszałam czyjś głos niedaleko.

Już otoczyli mnie Natsu, Gray, Lucy i Juvia. Mistrz ze swojego miejsca na blacie podsłuchiwał uważnie.

- No że akurat teraz… Było iść do domu… - Mruknęłam sama do siebie, na tyle cicho, by nie usłyszeli.

- Nie jęcz, tylko ładnie opowiadaj. – Powiedział Bickslow, chwytając mnie dłonią za policzki, przez co moje usta przybrały zabawny kształt.

Odtrąciłam zirytowana jego dłoń i skrzyżowałam ręce na piersiach.

- Dobra już, dobra. Więc… Moja magia, jak zauważyliście, polega na przywołaniu duchów. Będą one dla mnie walczyć, mnie bronić. Ale… To nie takie proste. Widzicie, nie jestem w stanie przywołać duszy, którą zapragnę. Ludzie, którzy umarli w spokoju, w swych łóżkach i z uśmiechem na ustach… Ich dusze wędrują do zaświatów, skąd nie mogę ich ściągnąć. Jednak ci, którzy zmarli dręczeni czymś, w bólu lub niepokoju, nawet po śmierci dręczeni tymi sprawami, pałętają się po ziemi, szukając ukojenia. Tym ukojeniem są właśnie osoby posługujące się taką magią jak ja. Zawiązujemy pewną… Umowę… Z tymi duszami. One dla nas walczą, a my, z każdym ich przywołaniem, przenosimy na siebie pewną część ich bólu. Z czasem, kiedy całkiem uwolnimy te dusze od zmartwień, wędrują one do zaświatów.

- Przenosisz na siebie ich ból… Co to znaczy? – Spytał Natsu, drapiąc się głupio po głowie.

- Hmm… Przyjmijmy, że jakiś mężczyzna popełnił samobójstwo. Znaczy to, że za życia bardzo cierpiał. Może stracił ukochaną, może jego bliskich wybiła zaraza. Kto wie? Jego dusza, dręczona tymi zmartwieniami, będzie błądzić po ziemi, by znaleźć ukojenie. Spotyka mnie. Zawiązuję z nim umowę. Kiedy go przyzwę, będzie dla mnie walczył. Zaś w nocy, kiedy usnę, przez sen będę przeżywać jego zmartwienia. Będę się czuć, jakbym to ja straciła ukochaną osobę, czy jakby to moich bliskich wybiła zaraza. Dzięki temu dusza tego mężczyzny będzie… Powoli zaznawała spokoju. Aż w końcu całkiem go „oczyszczę” i będzie mógł spokojnie powędrować do zaświatów. Rozumiesz?

- Hmm…. – Mruknął Natsu, robiąc minę, jakby intensywnie myślał.

- Ale z ciebie idiota… - Jęknął Gray, uderzając się teatralnie dłonią w czoło.

- Rozumiem. – Powiedziała Lucy, przyglądając mi się w zamyśleniu. – Z iloma masz duchami zawiązane umowy?

- Obecnie jest ich… Siedmiu. Niedawno odszedł jeden z nich. – Powiedziałam, dumna, że udało mi się doprowadzić tamtą duszę do zaświatów.

~Podobało się? Komentuj!~