40 : To wszystko, czego chciał

~~ Dedykacja dla *moments*, Serek, Jenny Redfox, bo emocje Gajeela ~~

Kyaaa, tak strasznie nie miałam pomysłu na tytuł rozdziału >.<

No ale chyba dobrze wyszło, co ? :3

Bickslow : Niektórzy się zastanawiali, cóż to Ren~chan z opowiadania ma do załatwienia. Przypomnieć więc pragnę ja wam, iż jej magia ma owe skutki uboczne. Pięć duchów, pięć śmierci ma do przeżycia. W następnym rozdziale wyjaśniona zostanie dogłębnie jej magia i wszystko zrozumiecie, mam nadzieję. Ta jej sprawa do załatwienia to po prostu ucieczka, by nikt jej nie zobaczył w stanie przeżywania śmierci.

Trochę wam zaspamię. Ale już raczej tym, że moje praktyki zrobiły się nieprzyjemnie nudne. Nic nie robimy, siedzimy jak te idiotki i czekamy, aż znajdzie się dla nas jakaś robota >.< Jutro biorę sobie "Wiedźmina" do czytania, ot co!

Mieliście kiedyś tak, że byliście uzależnieni od anime jakiegoś? Oglądasz po 10 odcinków dziennie i dalej ci mało, chcesz wiecej, jarasz się, ściągasz 12468452785324855 obrazków na telefon, by się nimi jarać gdziekolwiek jesteś?

Ja tak mam o.O Z "Naruto" o.O Właśnie ci ja zaczłam oglądać "Naruto" z mym ukochanym i już się uzależniłam o.O

~*~

- Gdzie mnie prowadzisz? – Spytała Lucy, nie starając się jednak zabrać jego dłoni z oczu.

- Zobaczysz. Jeszcze chwila. – Odpowiedział, ostrożnie prowadząc ukochaną przez ciemne ulice.

Noc już była, kiedy w końcu udało im się posprzątać w gildii. I wtedy dopiero większość rozeszła się do domów.

On jednak nie odprowadzał Lucy do jej mieszkania. Miał dla niej niespodziankę…

- Już. – Powiedział, zsuwając dłonie z twarzy dziewczyny, by mogła spojrzeć. – Podoba się? – Spytał nieco nerwowo, drapiąc się po głowie z przygłupawym uśmieszkiem.

- Czy mi się podoba?! – Jęknęła Lucy, unosząc dłonie do ust, patrząc z niedowierzaniem na dom, przed którym stali.

Może nie wydawał się zbyt wielki. Ale sprawiał przytulne wrażenie. Czerwone dachówki, na parapetach donice z kwiatkami.

Drżącą ręką otworzyła furtkę i podeszła do drzwi.

- Jest cudown… Ej, Natsu! – Krzyknęła nagle, czując, że traci grunt pod nogami.

Chłopak wziął ją na ręce tak szybko, że spanikowana uchwyciła się go z piskiem. A potem, uspokajając się, spojrzała na jego wyszczerz. Ten szeroki uśmiech, który zawsze sprawiał, że robiło jej się przyjemnie ciepło.

- Cieszę się, że się podoba, pani Dragneel. – Powiedział, opierając swoje czoło o jej.

Dragneel… No tak… Już nie jest Lucy Heartfilią. Od dziś jest Lucy Dragneel.

Z uśmiechem dotknęła dłonią policzka swojego męża i ucałowała jego usta, pozwalając, by przeniósł ją przez próg ich nowego domu.

- Noc poślubna! Ale się napaliłem!

~*~

Siedział na krześle. Już nie wiedział jak długo. Od wczoraj… Cały czas siedział i jedyne, co robił, to patrzył na jej twarzyczkę pogrążoną w śnie. Bandaże pokrywające jej ciało już nie były przesiąknięte krwią.

Trzymał jej chłodną dłoń. Ale nie zimną. Nie była martwa. Żyła, ale ledwo co…

Kciukiem gładził jej skórę, mając nadzieję, że wyczuje choćby najlżejsze napięcie mięśni, jakikolwiek znak, że się budzi.

- Gajeel-kun, powinieneś coś zjeść. – Usłyszał obok siebie głos.

Nie spojrzał w tamtym kierunku. Wiedział, kim jest ta osoba. Nawet nie odpowiedział, całą swoją uwagę poświęcając Levy.

- Juvia też jest smutna. Juvia lubi Levy. Ale Levy nie chciałaby wiedzieć, że z jej powodu tak się zadręczałeś. – Powiedziała.

I poczuł jej dłoń na swoim ramieniu, jakby chciała go pocieszyć. I znowu nic nie odpowiedział.

Nic go już nie obchodziło.

Nie chciał nic wiedzieć, nic słyszeć.

Chciał tylko, by Levy się obudziła.

By się do niego uśmiechnęła.

By się odezwała…

Otworzyła oczy…

To wszystko… Czego chciał…

Dociskając dłonie do twarzy w myślach modlił się do jakiegokolwiek Boga, jeśli ten istniał. Błagał, by dziewczyna się obudziła.

Nie zauważył, kiedy Juvia opuściła pokój.

Nie interesowało go to.

~*~

Fairy Tail już nie było to samo. Wszyscy martwili się o Levy. Ludzie, pogrążeni w ciszy i smutku, co chwilę spoglądali w stronę drzwi pokoju, gdzie leżała. Nawet Natsu i Gray nie walczyli. Lucy, całkiem załamana, siedziała z głową opartą na stoliku, gapiąc się bezmyślnie w jakiś punkt w przestrzeni.

Raijinshu siedziało w swoim pełnym składzie przy jednym stoliku, nie zbierając się na jakąkolwiek misję, tylko czekając.

Uśmiech Miry wydawał się dziwnie sztuczny.

Mistrz, siedząc na barze, nie pił już.

Po wszystkich widać było te smutne oczekiwanie na cokolwiek.

Wendy wyszła z pokoju. Kiedy schodziła po schodach wszyscy spojrzeli na nią z wyczekiwaniem. Ale ta tylko pokręciła głową. I wszyscy zrozumieli, o co chodzi.

- Lucy? – Happy podszedł do dziewczyny, opierając łapkę na jej głowie.

A ona wyprostowała się, cicho pociągając nosem, jakby miała się rozpłakać. Wzięła Happy’ego i przytuliła do siebie, wtulając twarz w jego ciepłe futerko. A i ją objął zaraz Natsu, gładząc po włosach.

~*~

- Juvia? – Spytał zaglądając do łazienki.

Dziewczyna klęczała przed toaletą. I po chwili już wiedział, czemu. Słysząc, jak wymiotowała, zaraz podszedł i pomógł jej ogarnąć włosy z twarzy.

Jeszcze chwilę dziewczyna się męczyła, a on z niepokojem starał się jej jakoś pomóc. Wiedział, co jej dolega. I martwił się.

Odgłos spuszczanej wody wyrwał go z zamyślenia. Juvia wstała i podeszła do umywalki, by przepłukać usta.

- Juvia już się czuje dobrze. – Powiedziała, posyłając mu niedorobiony uśmiech.

Wstał i podszedł do niej, opierając dłonie na jej ramionach.

- Na pewno? – Spytał z troską.

- Oczywiście! Juvia jest taka szczęśliwa! – Odpowiedziała ochoczo, uśmiechając się. – Ale… Juvia Martwi się o Levy. Gajeel-kun też musi strasznie cierpieć… Juvia się martwi o przyjaciół… - Powiedziała, opierając głowę na jego torsie. Objął ją, przytulając do siebie. – Ale Juvia jest szczęśliwa. Bo Juvia jest z Gray-samą i… I Juvia da Gray-samie dziecko…

- Też jestem szczęśliwy. – Powiedział, całując jej czoło.

~Podobało się? Komentuj!~