39 : Wredota

Kasztanki wy moje kochane ~ ! Tak strasznie was przepraszam ~ ! Tyle czasu nie wrzucałam nowego rozdziału...

Wiedzie, praktyki mi się zaczęły od poniedziałku. I tak potem z tego wychodzi, że nim wrócę z nich do domu to tylko kolację jem, idę się myć i zaraz spać :( Więc nie mam prawie kiedy pisać :( Będę musiała to w weekendy nadrabiać. Wybaczycie mi?

Bickslow : Pewno, że ci wybaczą. Przecież to nie twoja wina, że masz praktyki.

No właśnie :( Ale postaram się *Wendy mode on*

~*~

Wszyscy, nie mogąc usiedzieć spokojnie w miejscu, ciągle chodzili, byle coś robić. W gildii panowało małe zamieszanie. Ale mimo to, było nad wyraz spokojnie, w porównaniu do ich codziennego zachowania.

Gajeel niespokojnie krążył przed drzwiami do pokoju, gdzie Wendy zajmowała się Levy. Zawsze opanowany, nie okazujący emocji Skryty Zabójca teraz wręcz ociekał zmartwieniem i smutkiem. I zdenerwowaniem. Widać było, że w każdej chwili nerwy mu mogą puścić i rozwali coś, byke by tylko się wyżyć.

Lucy nie czuła się lepiej. Jej najlepsza przyjaciółka… Co z nią będzie? Czy Wendy uda się ją uratować? Miała taką nadzieję… Zmartwiona siedziała na stołku przy barze, wbijając spojrzenie w szklankę soku. Dłonie jej drżały. I nie mogła się opanować. Była zdenerwowana. Chciała już, by Wendy wyszła. By powiedziała, jak się ma Levy.

Chciała wiedzieć…

Levy…

Pociągnęła cicho nosem, jakby miała się zaraz rozpłakać.

Natsu nie było przy niej. Po jego temperamencie spodziewała się, że próbował jeszcze pogonić tych, którzy ich zaatakowali. Nie miała mu tego za złe, dobrze wiedziała, jak wkurzony musiał być.

Ona też była…

Spojrzała na resztki sukni ślubnej, jaką miała na sobie. Zniszczona, potargana, brudna od pyłu i krwi. Taka niegdyś piękna była…

- Lucy? Martwisz się? – Usłyszała głos za sobą.

Obróciła się powoli i dostrzegła swojego ojca. On sam nie wyglądał najlepiej, mimo że cała gildia prawie starała się go ochronić. Nie był magiem, nie znał się na walce… Był zbyt łatwym celem dla atakujących, więc starali się o jego bezpieczeństwo.

Ale mimo to jego garnitur był pobrudzony, gdzieniegdzie nadszarpany.

- Tak… Boję się o Levy… - Powiedziała cicho.

I poczuła jego duże, ciepłe dłonie na swoich ramionach.

- Rozumiem. Ale nie martw się. Będzie dobrze. Musi być. Cały czas zapewniacie, że twoja przyjaciółka jest pod dobrą opieką. Więc uwierz w tą…

- Wendy. – Podpowiedziała mu cicho.

- Tak, tak, Wendy. Uwierz w Wendy, da radę. A twojej… Levy, nic nie będzie.

~*~

- Spalę was wszystkich! – Ryczał na cały głos, goniąc jakąś grupkę magów.

A ci, przerażeni, uciekali jak najdalej od niego, ratując swoje tyłki przed spopieleniem.

Chciał ich złapać. A potem już się wymyśli, co im zrobi. Ale na pewno nie puści ich ot tak. Nie pozwoli, by to, co zrobili, uszło im sucho.

Kiedy tych paru wrogich magów zniknęło w tłumie, Natsu zadarł głowę i wciągnął głęboko powietrze w płuca, wyłapując ich zapachy.

- Mam was! – Krzyknął, samemu wbijając się w tłum.

I już po chwili dostrzegł przed sobą sylwetkę jednego z tych magów.

- Nie, błagam, puść mnie! – Krzyczał przerażony, kiedy płonąca ogniem ręka Natsu zacisnęła się na jego szyi.

- Nie mam najmniejszego zamiaru cię puścić. – Warknął chłopak, zaciskając uścisk. – Gadaj, coście za jedni! Spalę was wszystkich!

~*~

Stanęłam przy drzwiach jednego z pokojów na piętrze gildii, by mieć możliwość usłyszenia słów Wendy.

- No więc… Levy, żyje… Ale jest w śpiączce. Straciła dużo krwi i jest osłabiona. Nie wiem, kiedy się obudzi, ale…

Tylko tyle mnie interesowało. Bo wierzyłam, że Wendy odpowiednio zajmie się Levy, by ta jak najszybciej wróciła do nas.

Wycofałam się z powrotem do pokoju i usiadłam na krześle przy łóżku.

Bickslow leżał, nieprzytomny. Domyślałam się, że stracił sporo sił, by mnie uwolnić. Musiał odpocząć. Zastanawiało mnie tylko, kiedy się ocknie…

- Reneé -san? – Usłyszałam za sobą głos.

Obejrzałam się i dostrzegłam Wendy, która stała przy drzwiach, patrząc na mnie.

- Wendy. Nie powinnaś się przemęczać. – Powiedziałam, uśmiechając się lekko.

- Ależ nie, chcę pomóc! – Zawołała dziewczynka ochoczo, podbiegając do łóżka.

- Rany… Też jej to mówię cały czas, a ona swoje… - Westchnęła Carle, wchodząc również do pokoju.

Wpatrzyłam się w twarz Bickslowa, szukając jakichkolwiek oznak odzyskiwania świadomości, kiedy Wendy zaczęła go leczyć. Ale nic nie znalazłam.

- Musi tylko odzyskać siły, powinien niedługo się obudzić. – Powiedziała Wendy.

- Poczekam więc, aż łaskawie wróci. – Odpowiedziałam, uśmiechając się do dziewczynki. – A ty powinnaś odpocząć.

Wendy skinęła głową i wyszła, a za nią Carle. A ja, krzyżując ręce na piersiach, przymknęłam lekko oczy, wpatrując się w okno. Chciałam, by czas nagle przyspieszył. Nie musiałabym czekać. Co zrobię, jak Bickslow się ocknie? Podziękuję mu. Że mnie wyciągnął. Tym bardziej, że by mnie uwolnić narażał samego siebie.

Uśmiechnęłam się lekko, przenosząc spojrzenie na jego spokojną twarz.

Był taki lekkomyślny…

~*~

„O boże, mój łeb…”

Pierwsza myśl, jaka pojawiła się w jego umyśle. Druga, to że jest mu za to przyjemnie ciepło.

Zmusił się, by otworzyć oczy i rozejrzeć dookoła.

Leżał w jednym z pokojów na piętrze gildii. Nie pamiętał, jak się tu znalazł, więc musiał stracić przytomność. Spojrzał na okno. Słońce powoli zachodziło, rzucając na jego łóżko pomarańczową poświatę.

- No nareszcie się obudziłeś. – Usłyszał głos z drugiej strony.

Znajomy głos.

Spojrzał w tamtą stronę, dostrzegając Reneé, siedzącą na krześle przy łóżku, jakby specjalnie czekała, aż się obudzi.

Miło z jej strony…

- W życiu jeszcze nie spotkałam się z takim kretynem jak ty! – Warknęła na powitanie.

Cofam tamto.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę, co mogło się stać?! Jakby to był problem poczekać trochę, aż znajdą tego maga i cofną zaklęcie?! Jesteś taki lekkomyślny! Gdyby ci się stało coś gorszego przez twoją głupotę! – Mówiła chaotycznie, gubiąc się powoli we własnych zdaniach, jakby wyrzucała wszystkie swoje myśli i nie wiedziała, od której zacząć.

Już chciał coś powiedzieć, by ją uspokoić, lub chociaż odgryźć się za to, że tak traktuje swojego bohatera, ale wtedy poczuł jej ręce obejmujące go. I jej głowę wtuloną w jego ramię. Zapach jej włosów.

- Dziękuję… Dziękuję… Przepraszam… - Wyszeptała drżącym głosem.

Objął ją również, przyciągając do siebie. Była taka drobna, mała, wyglądała na taką kruchą, że znowu czuł potrzebę chronienia jej.

- No już, już… Wszystko już jest dobrze. Jestem tu. – Powiedział, by ją nieco uspokoić.

- Jesteś tak beznadziejnie lekkomyślny… - Jęknęła, prostując się i odsuwając nieco.

- Tak witasz swojego bohatera? Najpierw na mnie krzyczysz, obrażasz mnie, potem przepraszasz, a teraz znowu obrażasz? Współczuję twojemu facetowi. – Odpowiedział, wystawiając język.

- Obawiam się, że tylko tobie zarezerwowałam całą moją wredotę. – Odpowiedziała, również wystawiając język, naśladując go.

~*~

Kiedy tylko wszedł do gildii poczuł ciepłe ręce oplatające jego szyję, oraz zapach jego ukochanej.

- Tak się martwiłam, tak długo cię nie było! – Jęknęła Lucy, wtulając się w niego.

Objął ją mocno, przyciskając do siebie, zanurzając nos w jej włosach.

- Przepraszam, Lucy. – Odpowiedział, powoli kierując ich kroki w stronę baru.

- Jak tam Bickslow? – Usłyszał pytanie gdzieś niedaleko.

Spojrzał w tamtą stronę i dostrzegł Freeda, rozmawiającego z Reneé.

- Nic mu nie jest, musi tylko trochę odpocząć. – Odpowiedziała dziewczyna, uśmiechając się lekko.

I wtedy Natsu sobie przypomniał dusze wirujące wśród wrogich magów, przyzwane właśnie przez Reneé.

- Co to za magia z tymi duchami? – Spytał Natsu, zwracając się właśnie do niej.

Dziewczyna, jakby zaskoczona, zerknęła na chłopaka. A potem uśmiechnęła się blado.

- Powiem wam, jak wrócę. Mam… Coś do załatwienia… - Powiedziała i już nie czekając na czyjąkolwiek odpowiedź skierowała się do wyjścia.

~Podobało się? Komentuj!~