Special Natsu x Lisanna

~~ Dedykacja dla Ser~chan, która chciała przeczytać NaLi ! ~~

Konbawa, kasztanki ~ !

Spotkaliście kiedy takiego wrednego kierowcę autobusu? -.- Jadę sobie grzecznie autobusem i już trochę przed moim przystankiem wstaję i naciskam przycisk "STOP" dając znać, że chcę się zatrzymać.

I wiecie, co gościu zrobił? Olał mnie i pojechał dalej -.- Piechty wracałam z pół godziny do domu na tym mrozie, bo jak na chama nic nie jechało mi z powrotem -.-

Bickslow : Oj, moje ty biedne, chodź, ogrzeję cię.

Aritagou *Tuli się* Mmm, gorący :3

~*~

Nie martw się.

Jestem tu.

Jestem z tobą.

I zawsze będę.

Nie opuść mnie, Natsu…

~*~

Wybudził się ze snu, bezmyślnie, tępo wbijając spojrzenie w sufit. Z każdą chwilą zapominał, jakie obrazy nawiedzały go nocą. Powoli w jego głowie pozostawało tylko jedno wrażenie.

Wrażenie szczęścia…

I kiedy nagle świadomość tego, co się działo przez ostatnie dni, spłynęła na niego jak boskie światło, wypełniając go wewnętrznym gorącem i niecierpliwością, wyskoczył momentalnie z hamaku, naciągając w pośpiechu spodnie.

- Happy! – Zawołał, rozglądając się.

Ale w zalegającym wszędzie bajzlu nie dostrzegł swojego małego przyjaciela. Poszedł już? Zostawił go?!

Założył kamizelkę i oplótł wokół szyi łuskowaty szalik, wybiegając z domku.

Drzwi trzasnęły za nim, jakby go poganiając.

Biegł. Wprost do budynku Fairy Tail. Biegł ile miał sił w nogach.

Bo musiał wiedzieć…

Silnym kopnięciem otworzył drzwi. I panicznie niemal rozejrzał się dookoła.

- Natsu? Co ci jest? – Usłyszał głos.

TEN głos…

I dostrzegł ją.

Lisanna, żywa, piękna, uśmiechnięta stała przy barze, rozmawiając, pomagając siostrze.

- Li… Lisanna… - Wyszeptał Natsu, patrząc na dziewczynę oniemiały.

A jednak to nie był sen… To nie marzenie nocne… Ona była… Była tu… Stała tam, uśmiechnięta…

A Happy siedział na barze, zajadając rybkę.

A co tam…

Taca, którą trzymała Lisanna upadła na podłogę. Kilka pustych kufli potoczyło się po podłodze.

A on stał, obejmując dziewczynę i jak najcenniejszy skarb dociskając do siebie. Jakby miał ją stracić. Jakby miała mu uciec. Jakby bał się, że zniknie z jego ramion…

- Natsu? – Spytała zaskoczona.

Ale on nie odpowiedział. Nie był w stanie. Ona… Była przy nim… Znowu…  Boże, jak on tęsknił za jej ciepłem, zapachem…

W tej ciszy poczuł, jak i ona go obejmuje. I przytula się do niego. Wplótł palce w jej włosy, czując jednocześnie jej dłonie zaciskające się na materiale jego kamizelki.

- Tęskniłem… Tak bardzo tęskniłem, Lisanna… Życie bez ciebie… To był jeden wielki koszmar(fuuuck, znowu Piiiitch ~ <3)…  - Wyszeptał, czując na policzku jej ciepłą skroń.

- Ja też tęskniłam, Natsu… Nie martw się. Jestem tu. Jestem z tobą. I zawsze będę. Nie opuść mnie, Natsu… Ja też już nigdy nie odejdę… Obiecuję…  - Wyszeptała.

- Nie opuszczę cię i nie pozwolę, byś ty odeszła. – Odpowiedział, również szeptem.

~*~

Sama nie wiedziała, jak bardzo jego uśmiech przez ten cały czas wyrył się jej w pamięci. Kiedy wróciła z Edolas i spojrzała na Natsu, miała wrażenie, że nic się nie zmienił. Że dalej jest taki, jakim go zapamiętała… Takim, jaki na zawsze pozostawił swój ślad w jej sercu.

- Tęskniłam za Magnolią ~ ! – Powiedziała wesoło, rozglądając się dookoła.

Nic się nie zmieniło. Domy stały tak jak kiedyś, nietknięte przez czas, takie same jak w jej wspomnieniach. Tylko ludzie się zmienili… Miała wrażenie, że wielu twarzy nie zna. Czuła się przez to niego zagubiona…

Czyjaś ciepła ręka objęła ją w pasie. Natsu uśmiechnął się do niej szeroko.

- A my wszyscy tęskniliśmy za tobą. – Stwierdził, uśmiechając się.

Było już późno. Ciemno, cicho. A oni szli, wreszcie sami, mogąc spokojnie porozmawiać o wszystkim i wszystkich. Tego potrzebowali… Po takim czasie rozłąki, potrzebowali siebie nawzajem. Tylko siebie…

- Wyskakujcie z kasy, gołąbeczki! – Usłyszeli za sobą głos.

Natsu, jakby zaskoczony, obrócił się, by nagle zdać sobie sprawę, że zimne ostrze noża przylega mu do gardła. Drugi napastnik zaszedł Lisannę od tyłu, również przykładając jej nóż do szyi.

- No dalej! – Powiedział ten pierwszy, ponaglając.

- Natsu… - Zaczęła Lisanna, jakby chcąc coś mu powiedzieć. Ale przerwał jej.

- Spokojnie. Będę chronił moją rodzinę.

Rodzinę…

I mimo, że jego ręce i nogi zapłonęły żywym ogniem, mimo że on wdał się w walkę, ona stała oniemiała, zarumieniona, patrząc na jego zawziętą twarz, na jego oczy.

I czuła przyjemne ciepło, rozlewające się po jej wnętrzu.

Rodzinę…

~*~

Schowany za drzewem wyjrzał na moment zza pnia, spoglądając cichaczem na swoją ofiarę.

Lisanna, siedząc na ławce, czytała jakąś książkę. W parku pełno było rodzin i dzieci, tak hałaśliwych, że nie miała szans usłyszeć jego kroków, kiery zbliżał się do niej powoli, ostrożnie…

- Mam cię! – Zawołał wesoło, zasłaniając jej oczy dłońmi.

- Natsu! – Lisanna z początku chyba spanikowała, zaraz jednak uspokoiła się i ze śmiechem odłożyła książkę na oślep obok siebie.

Uniosła ręce i po chwili poczuł, jak jej ciepłe dłonie zaciskają się na jego, zmuszając, by odsłonił jej twarz. Pochylił się i oparł brodę na jej głowie, obejmując ją rękoma od tyłu.

- Co tu tak sama siedzisz? – Spytał.

- W gildii głośno, tłoczno, a ja chciałam chwilę odpocząć… Chyba jednak nie będzie mi to dane, Natsu.

- Mam się zmyć?

- Nie, zostań. – Odpowiedziała szybko, unosząc głowę, by na niego spojrzeć.

Stykali się nosami. I w takiej bliskości, zapatrzeni w siebie, z tymi uśmiechami na pewno wyglądali na jakąś szczęśliwą parę…

Lisanna kiedyś mówiła, że chce zostać jego żoną…

Puścił ją i obszedł ławkę, po to tylko, by kucnąć tuż przed nią, opierając dłonie na jej kolanach.

- Ej, Lisanna… - Zaczął cicho, patrząc na jej twarz. Z jej twarzy zniknął uśmiech, kiedy zauważyła jego powagę. Natsu był poważny… Koniec świata… - Pamiętasz, jak kiedyś mówiłaś, że chcesz zostać moją żoną?

- T… Tak… - Odpowiedziała dziewczyna.

- Bo widzisz… - Kontynuował, spuszczając spojrzenie na własne dłonie. No dajesz, walczyć ze wszystkimi to się nie boisz, a pogadać poważnie z dziewczyną to już tak? Podniósł spojrzenie na jej oczy.  – Wiesz… Tak myślę… I… Na żonę to może jeszcze za wcześnie… Ale co powiesz, na dziewczynę?

Nie odpowiedziała. Chwila milczenia między nimi przeciągała się nieubłaganie, a oni, wpatrzeni w siebie, nie przerywali jej. Speszony ciszą Natsu znowu spuścił wzrok na własne dłonie, mimowolnie skubiąc palcami falbankę jej sukienki. Odpowiedz…

- Ja… Natsu… Oczywiście, że tak, ty głupku mój! – Zawołała Lisanna.

Nie wiedział, kiedy jej ręce oplotły go w szyi. Ani kiedy stracił równowagę.

Wiedział tylko, że leżał na zielonej trawie, a Lisanna leżała na nim.

I wiedział, że nie chciał już nigdy kosztować innych ust, niż jej…

~Podobało się? Komentuj!~