34 : Wyście oszalały...

I kolejny rozdział ~ ! Może się trochę spóźniłam... Ale ważne, że jest ~ !

Bickslow : Och, widzę jedynie Alex~chan się zainteresowała vampajrami. A szkoda...

No, dzisiaj też wam coś zareklamuję. Bowiem moja przyjaciółka, Lovelie, zakłada ze swoją przyjaciółką zespół i chciałam wam przedstawić, co też pierwszego udało im się zrobić. Wprawdzie to tylko cover i tylko od Nachi, no ale zawsze coś :3

Nachia (Zerii no Kaeru) - TRUE (exist†trace) vocal cover

~*~

- Gajeel, do cholery, gdzie ty te kwiaty dajesz?! – Wydarła się Erza, wymachując rękoma jak wariatka.

Smoczy Zabójca zaraz podniósł wielki wazon z białymi różami i przeniósł go dalej, tam gdzie chciała Tytania.

Przygotowania do ślubu szły pełną parą. Wszyscy wzięli się do roboty, by wszystko przygotować jak najlepiej i jak najszybciej. Natsu gdzieś się w tym czasie zmył, a Lucy siedziała przy barze z Mirą, obserwując całe zamieszanie.

Fakt, że przyjaciele tak się zaangażowali w jej najważniejszy dzień sprawiał jej radość, ale jednocześnie czuła się zakłopotana, że tyle obowiązków na nich spadło…

- Nee, Lu~chan, to kiedy mamy ci zrobić wieczór panieński? – Usłyszała nagle za sobą głos.

Odwróciła się, by dostrzec podejrzanie uśmiechniętą Levy. Lucy pokręciła nerwowo głową.

- Ale nie…

- Chłopaki też robią Natsu wieczór kawalerski. – Powiedziała Mira, ze znaczącym spojrzeniem spoglądając na Lucy.

- A-ale… - Zaczęła zdenerwowana dziewczyna, czując, że się rumieni.

- Żadnego „ale”, robimy ci wieczór panieński i nie masz tu nic do gadania. – Do ich rozmowy dołączyła się Erza.

- Tak… Tak jest… - Odpowiedziała niezbyt entuzjastycznie Lucy, bojąc się już, co dziewczyny jej wymyślą.

~*~

Bolały mnie ręce. I nogi też. O plecach nie wspomnę…

Cały dzień lataliśmy i przygotowywaliśmy gildię do ślubu. I chociaż było to męczące to nie mogłam się doczekać tego dnia. Byłam podekscytowana…

Wychodząc z gildii poczułam, jak ktoś kładzie dłoń na moim ramieniu. Spojrzałam nieco w górę, by dostrzec wyższego mężczyznę idącego obok mnie.

- Już idziesz, Ren~chan? – Spytał Bickslow.

- No. Jestem już zmęczona. – Odpowiedziałam, uśmiechając się lekko.

- To cię odprowadzę, bo chciałem ci coś powiedzieć. – Stwierdził mężczyzna, popychając mnie lekko, bym się ruszyła.

No dobra, dobra… Nie tak brutalnie. Skierowałam się już w stronę domu, a Bickslow tuż obok mnie. Nie odzywałam się, czekając, aż to on zdecyduje się powiedzieć mi to, co chciał. Byłam cierpliwa. Nie wymuszałam nic…

- Z tymi przygotowaniami na pewno szybko się uwiną… Ślub już niedługo będzie… - Stwierdził Bickslow, idąc obok mnie.

- Tak… Co w związku z tym? – Spytałam, nie bardzo rozumiejąc, o co mu chodzi.

- Bo widzisz… - Powiedział, ale nie dokończył. Chwilę szliśmy w milczeniu, aż w końcu postanowił kontynuować. – Widzisz, my, Raijinshu i Laxus, jedziemy na misję… I ona może trochę potrwać… Nie będzie nas na ślubie i nie wiem, kiedy wrócimy.

Zatrzymałam się, a on zerknął na mnie przez ramię. Patrzyłam na niego, zadzierając nieco głowę ze względu na naszą różnicę wzrostu.

- To chciałeś mi powiedzieć? – Spytałam cicho.

- No… Tak… - Powiedział Bickslow, odwracając się do mnie.

Uśmiechnęłam się mimowolnie. A potem pokręciłam głową.

- Nie musisz mi o takich rzeczach mówić. Nie mam najmniejszego wpływu na twoje decyzje. Chcesz to jedź z nimi, nikt cię nie zatrzymuje. Nie wiem, po co mi o tym mówisz. I tak nie byłabym w stanie nic z tym faktem zrobić. – Powiedziałam, przymykając oczy i wymijając go, idąc dalej.

- Naprawdę nie interesuje cię to, że mnie nie będzie na ślubie? – Spytał Bickslow, jakby zdezorientowany.

- Powiedziałam. Twoje życie, twoje decyzje. Rób co chcesz. – Odpowiedziałam.

Szłam przed siebie, zaciskając mimowolnie dłonie. Pancerzyk, który miałam na środkowym palcu prawej dłoni wbił się w moją skórę, ale nie przejęłam się tym.

Bickslow nie szedł za mną.

Co za idiota… Tak sobie po prostu zniknie w tak ważnym dniu?

Nie powiedziałam tego. Ale… Zasmuciła mnie ta wiadomość… Lubiłam go i nie chciałam, by znikał w tak ważnym czasie.

Ale nie mogłam zmusić go, by został. Chciałam, by szedł… Nie umiałam tego wyjaśnić. Ale nie chciałam go ograniczać…

Kiedy znalazłam się w swoim mieszkaniu oparłam się plecami o drzwi. Zsunęłam się po nich na podłogę, kiedy nogi ugięły się pode mną. I objęłam rękoma nogi. Skulona w kłębek pozwoliłam sobie na uśmiech.

Smutny uśmiech…

~*~

Czuła jego ciepłą dłoń zaciśniętą na jej.

Wracała do domu, a on postanowił ją odprowadzić. Cieszyła się z tego powodu, tym bardziej, że przez całe to zamieszanie nie spędzili dzisiaj ze sobą za wiele czasu.

Teraz, idąc obok niego, nie potrzebowała więcej do szczęścia niż ciepły dotyk jego dłoni.

Kiedy stanęli przed drzwiami jej domu spojrzała w górę, na jego twarz. Uśmiechnął się do niej, a potem schylił nieco, składając pocałunek na jej czole.

- Dobranoc, mała. – Powiedział.

I już odwrócił się z zamiarem odejścia, ale ona objęła go w pasie, wtulając się w jego plecy.

- Gajeel… Kocham cię. – Wyszeptała, czując jednocześnie, jak ciepłe rumieńce oblewają jej twarz.

Rozluźniła nieco uścisk, kiedy odwrócił się przodem do niej. Poczuła, jak jego silne ręce obejmują ją. Wtuliła się w jego gorący tors.

Ale po chwili puścił ją. I odszedł wolnym krokiem.

A ona została sama. Z tym bolesnym ukłuciem w sercu.

Weszła do środka, by nie zmarznąć na zimnym, nocnym powietrzu.

~*~

- Dziewczyny, gdzie wy mnie ciągniecie?! Pali się czy co?! – Spytała Lucy, która nie mogła w tej chwili uciec od tych wszystkich par rąk, które uchwyciły ją gdzie tylko się dało i ciągnęły ją przez ulice miasta.

Było ciemno, późno, cicho. Nie, cicho nie było. One wszystkie były dość głośne…

Śmiały się, ale nie odpowiedziały, co tylko irytowało Lucy. A nie mogła nic zobaczyć, bo miała zasłonięte oczy. Choć czuła niecierpliwość, to też zalewała ją istna irytacja. No nie mogą jej po prostu powiedzieć?! Chciała wiedzieć, no ale musiały akurat jej zasłonić oczy?!

Poczuła, że wpadła na coś. Nie, na kogoś. Sądząc go posturze i znajomym zapachu była to Erza.

Odbiła się od niej i prawie by upadła na ziemię, ale przytrzymały ją czyjeś ręce. Kto znowu?! Nie wiedziała. Ślepota boli…

- No, jesteśmy na miejscu! – Zawołała Levy gdzieś z tłumu, na co odpowiedziały jej ochocze wołania innych dziewczyn.

Poczuła, jak ktoś popycha ją na sam przód tego małego zgromadzenia.

Ręce Erzy uchroniły ją przed kolejnym upadkiem

Ktoś zaczął grzebać przy opasce na jej głowie i po chwili poczuła, jak materiał zsuwa się z jej twarzy. Zamrugała kilka razy, by w końcu spojrzeć na budynek, przed którym się znalazły.

- Wyście oszalały…

~Podobało się? Komentuj!~