One~shot Natsu x Lucy

 I nasz one~shocik ~ ! Sunna~chan obstawiała, że Lucy będzie w ciąży. Ale niee, tak dobrze to nie ma :3 Powiem tak, jak Juvia wcześniej była nimfą, to można się domyślić, że w takim razie w pozostałych parach jedno z nich nie będzie człowiekiem ~ !

Bickslow : Nie chcę wiedzieć, jakie masz rasowe fetysze...

Ja tam lubię ludzi, nie wiem jak ty -.-

Mniejsza.

W ogóle to zabiliście mnie. Bickslow x Reneé ?! Oplułam herbatą monitor.

Bickslow : Ta, a z drugiej strony ma już cały plan ułożony i tylko czeka, aż będzie miała okazję wszytko rozpisać.

Ciiiiiii >.< Najdziwniejszy był dla mnie paring Freed x Cana, na nich będę miała najcieżej wymyślić coś. Bo Laxus x Cana i Freed x Mira już mam ogólne plany :3

~*~

Podekscytowana zamknęła szybko za sobą drzwi i oparła się o nie plecami, patrząc tępo w przestrzeń przed sobą.

Co teraz?! Co teraz?!

Wyciągnęła z torebki klucz. Idealnie zrobiony, piękny klucz ze złota, w rączce zdobiony platyną i rubinami. Był piękny. Idealny. Mimo tak bogatej budowy nie był ciężki. A trzymając go czuła w dłoni gorąc, który dalej przyjemnym ciepłem rozlewał się po całym jej ciele.

Czując, jak serce mocno trzepocze jej w piersi stanęła na środku pokoju, wyciągając klucz, jakby chciała nim otworzyć niewidzialne drzwi.

- Jestem osobą, która łączy drogę świata Gwiezdnych Duchów. Ty winnyś odpowiedzieć na me wołanie i przekroczyć granice Bramy. – Czuła jak potężna, magiczna energia zalewa ją wpierw, wzmacniając poczucie ekscytacji. A potem umyka, wypełniając pokój światłem. – Otwórzcie się, Bramo Smoka. Dragneel!

Poczuła, jak gorąc wypełnia jej pokój, jej całe ciało, parząc ją niemal od środka. Otoczyły ją płomienie, które jednak nie krzywdziły jej.

A po chwili wszystko znikło. Nie, nie wszystko… Przed nią, tuż przed nią stał chłopak. Zdezorientowana wpatrzyła się w jego szeroki uśmiech, wesołe oczy i różowe włosy.

- Wzywałaś? Ale się napaliłem! – Powiedział wesoło, odsuwając się od niej i rozglądając po pokoju bezczelnie.

- Ty jesteś…

- Natsu. Mów mi po prostu Natsu. – Odpowiedział, posyłając jej znowu ten szeroki uśmiech, który sprawił, że nogi jej miękły.

- Natsu… Jestem Lucy Heartfilia. – Przedstawiła się również, siadając na łóżku. – To co, robimy kontrakt?

Drgneel usiadł na podłodze przed nią, niby kot jakiś łaszący się o drapanie opierając brodę na jej kolanach. Nie dając po sobie poznać speszenia wzięła kartkę i zaczęła notować.

- Poniedziałek?

- Tak.

- Wtorek?

- Tak.

- Środa? Czwartek? Piątek? Sobota? Niedziela?

- Tak, tak, tak, tak, tak. – Odpowiedział.

Spojrzała na niego zaskoczona, odkładając kartkę i ołówek. A on patrzył na nią w taki sposób, że aż nie mogła nie zacząć drapać go po tym jego łbie, wplatając palce w jego włosy.

- Każdy dzień? Jesteś pewien? – Spytała.

To, jak go drapała paznokciami po skórze głowy, musiało mu się podobać. Zrobił taki rozkoszny uśmiech, że aż sama poczuła, jak kąciki jej ust unoszą się w górę.

Powoli czuła rosnące zmęczenie. Utrzymywanie tak potężnego Gwiezdnego Ducha w jej świecie sporo ją kosztowało… To nie był Plue. To nie był też Taurus, Leo czy Aquarius. Gwiezdny Duch poziomu Dragneela był o wiele potężniejszy…

- Lepiej już wrócę, zanim całkiem się wyczerpiesz. – Powiedział nagle Natsu, wstając. Posłał jej jeszcze jeden, szeroki uśmiech. – Wezwij mnie, jeśli tylko będziesz mnie potrzebować!

Zniknął, pozostawiając po sobie leciutki obłok złotej mgły i ciepło rozlewające się po jej ciele.

Gorąc bijący od jego klucza.

~*~

- Ice Make: Lance!

Kilka lodowych lanc wystrzelił w powietrze, kierując się ku celowi. Miecze ze świstem przecięły powietrze, lecąc w tym samym kierunku.

Wiwerna jednak, machnąwszy parę razy skrzydłami, uniknęła ciosów. I z przerażającym rykiem natarła na nich, wyciągając ostre szpony w ich kierunku.

- Ice Make: Shield! – Krzyknął Gray, złączając dłonie i dociskając je do ziemi.

Lodowa tarcza wyrosła przed nimi. Wiwerna zaryła pazurzyskami w zimny kryształ, niszcząc go, ale tym samym tracąc sposobność do ataku. Wycofała się powoli.

- Otwórz się, Bramo Smoka! Dragneel! – Krzyknęła Lucy, wyciągając odpowiedni klucz.

- Woah, ale się napaliłem! – Usłyszała znajomy głos.

Widziała te różowe włosy. Ten szeroki uśmiech. I gorący, jasny płomień oplatający szczelnie całe ciało chłopaka. Erza i Gray cofnęli się aż o krok, widząc nowego Ducha Lucy.

- Z drogi! – Krzyknął Natsu.

Biegiem ruszył w kierunku wiwerny. Skoczył. Wysoko. Ogień ciągnął się za nim jak ogon, który niby w podniecie kołysał się leniwie na boki. Płomienie na jego rękach rozrosły się do potężnych rozmiarów, przypominając wręcz skrzydła.

Ogień palił wszystko na swoje drodze. Drzewa, trawę. Aż w końcu szeroki, potężny strumień gorących płomieni poleciał w kierunku wiwerny. Stworzenie cudem tylko umknęło atakowi. Skończyło się jednak na przypalonym prawym skrzydle.

Wiwerna runęła na ziemię, aż zatrzęsła im się pod nogami.

Czuła, jak każdy ruch Dragneela czerpie z niej energię, jak z każdą chwilą stawała się coraz słabsza. Ale mimo to z podekscytowaniem patrzyła, jak Gwiezdny Duch otoczony płomieniami zbliżał się do wiwerny. Był taki… Potężny… To był przerażający widok. I piękny jednocześnie.

- Lucy! – Usłyszała nagle jego krzyk.

Ogień zniknął z jego ciała. Widziała, jak biegł w jej stronę. Jak wyciągał do niej rękę. Jak znikał w złotej mgle.

I ciemność.

~*~

Patrzył na jej spokojną twarz. Wyglądała, jakby spała. Bo spała. Naprawdę spała…

W jej pokoju było już jasno. Słońce wzeszło. A on siedział. I czekał. Czekał, aż razem z promieniami słońca wstanie i ona, uśmiechając się szeroko i przeciągając, jakby to wszystko to był tylko sen i wróciła do swojego życia…

- Natsu-san? – Usłyszał za sobą głos.

Niechętnie spojrzał nad ramieniem w kierunku drzwi. Stała tam Wendy. Dziewczyna, posługująca się magią leczącą. Odkąd Lucy, Erza i Gray wrócili z misji, a dziewczyna dalej nie chciała się obudzić, Wendy zajęła się nią, lecząc ją.

- Yo. – Mruknął i znowu skierował spojrzenie na spokojną twarz dziewczyny.

Siedział tutaj, korzystając z własnej energii, by nie przemęczać jej. Więc powinna szybko wyzdrowieć.

Musi szybko wyzdrowieć.

Czuł się winny. Tak długo nie walczył wezwany przez maga, że zapomniał się. I zużył zbyt wiele jej energii. To jego wina. Gdyby był ostrożniejszy… Ale pierwszy raz od tylu lat dane mu było znowu walczyć… Dokładnie pamiętał to podniecenie. Nie mógł się opanować, chciał sprawdzić, czy aby dalej pamięta jak się walczy.

- Od wczoraj tu siedzisz? – Spytała dziewczyna, podchodząc do łóżka.

- No.

- Nie obudziła się?

- Nie.

Nie miał ochoty więcej mówić. Tak się cieszył, że znowu zawiązał kontrakt z człowiekiem. Że znowu będzie miał partnera do walk. A jednak… Teraz, przez niego, ona leżała w łóżku, całkiem wyczerpana.

- Nie powinieneś się zadręczać. Ona prędzej czy później się obudzi, panie Natsu. – Powiedziała dziewczynka, wyciągając ręce.

Blask okrył ciało dziewczyny, kiedy zaczęła badanie i leczenie. Mógł tylko patrzeć, jak na twarzy Lucy nie zachodzą żadne zmiany. Dalej spokojna, jakby spała, leżała nieświadoma tego, że tak bardzo martwił się o nią.

~*~

Uniosła powoli powieki, czując przyjemne ciepło. Ale i potworny ból głowy.

- Aj… - Jęknęła, podnosząc się do siadu.

- Lucy! – Usłyszała tuż obok siebie pełen szczęścia głos.

I po chwili poczuła czyjeś gorące ręce oplatające ją i ściskające mocno. Za mocno.

- Stop, udusisz mnie! – Wykrzyknęła, opierając dłonie na twarzy tego kogoś i próbując się uwolnić.

Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to był Natsu. Spojrzała n niego zdziwiona. A potem rozejrzała się po pokoju. A on, korzystając z jej chwilowego zdezorientowania objął ją znowu w pasie, wtulając twarz w jej piersi. Miękkie… Momentalnie zrobił się cały czerwony. Ale też nie chciał się od niej odrywać. Chciał być przy niej, by mieć pewność, że będzie bezpieczna.

- Ej, Natsu, co ci się stało? – Spytała zaskoczona.

Poczuł jej dłoń we włosach. Jej paznokcie znowu drapiące skórę jego głowy. Tak przyjemnie… Wtulił się w nią mocniej, czując na policzku dotyk jej miękkich, ciepłych piersi.

- Co jest? Przecież dopiero co wczoraj się widzieliśmy na misji i…

- Wczoraj? Lucy, minął tydzień! Tydzień jak ciągle spałaś, wyczerpana po mojej walce! – Odpowiedział Natsu.

- Tydzień?!

- Tydzień! – Powtórzył.

Spojrzała na niego oszołomiona nową informacją. Tydzień… Tydzień! Cholera, jakom cudem…

- Ale obudziłaś się. Jesteś tu, cała, zdrowa, nie śpisz już. – Mówił Duch, wtulony w nią. – Przepraszam, wybacz mi. To moja wina, moja. Zapomniałem się i na zbyt wiele sobie pozwoliłem. Nie wiedziałem, że to tak bardzo cię zmęczy…

- Oj, cicho, nic mi nie jest. – Odpowiedziała, uśmiechając się do niego przyjaźnie. – Nie byłam jeszcze gotowa. Parę chwil utrzymywania cię w tym świecie było dla mnie męczące, kiedy podpisywaliśmy kontrakt. Byłam głupia, wzywając cię do walki. Powinnam była wiedzieć, że to ponad moje siły.

Spojrzał na nią. A ona uśmiechnęła się, sprawiając, że i na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.

- Jesteś taka nierozważna! – Powiedział.

- Szybko się pogodziłeś z tym! – Oburzyła się.

~*~

Trenowała. Codziennie. Trenowała, póki nie poczuła zmęczenia. Starając się, by nie wyczerpać się całkowicie każdego dnia siedziała na plaży, medytując.

Chciała być silniejsza. Dla Natsu. By mogła z nim walczyć. By nie musiał się więcej o nią martwić…

Nieco zmęczona już wychodząc spod prysznica wytarła się i ubrała piżamę. Po drodze rozczesując włosy przeszła do sypialni, siadając na łóżku.

Mimowolnie w myślach przeanalizowała dzisiejszy dzień. Było wesoło. Spędziła czas z przyjaciółmi, pochodziła po sklepach.

Trenowała.

Odłożyła szczotkę na stolik i wsunęła się pod kołdrę, kładąc głowę na poduszce. Czuła zwolna ogarniające ją zmęczenie. Myśli coraz ciężej przychodziły jej do głowy.

Czyjaś ciepła, silna ręka objęła ją. Uniosła leniwie powieki, by spojrzeć. I dostrzegła tuż przed sobą twarz Natsu.

Uśmiechnęła się rozleniwiona, czołem dotykając jego rozgrzanego policzka.

- Znowu tu jesteś?

- Lubię patrzeć, jak śpisz.

Zarumieniła się lekko, ale jakoś niespecjalnie się tym przejęła. Była już zbyt zmęczona, by go wygonić. Zresztą jak co dzień… Zawsze przychodził, nim zasnęła. I zostawał przy niej, dając jej to przyjemne poczucie, że ktoś nad nią czuwa.

- Jestem coraz lepsza… Niedługo będziemy mogli razem walczyć… - Wyszeptała.

- Wystarczy, byś była bezpieczna.

Czuła na całym ciele gorąc bijący od niego. Jego dłoń na jej biodrze. Jego oddech wplatający się w jej mokre jeszcze nieco włosy.

- Wszyscy magowie, z którymi miałem kontrakt… Pamiętam… Traktowali duchy jak narzędzia bez uczuć czy myśli…

- Duchy to przyjaciele… Moi drodzy przyjaciele… Kocham was wszystkich… - Odpowiedziała z uśmiechem.

- Widzę to. I… Cieszę się, wiesz? Cieszę się… Że jestem twój…

Poczuła jego gorące usta na swoim czole. Niespiesznie sunął pieszczotliwie wargami po jej skroni i dalej, na policzek, na jej podbródek… Uśmiechnęła się z rozczuleniem, kiedy ucałował czubek jej noska. I kiedy z uśmiechem oparł swoje czoło o jej. Czuła jego oddech tak przyjemnie muskający jej skórę.

- Zostaniesz przy mnie?

- Zostanę. Tak długo, jak tylko zapragniesz. Nigdy cię nie opuszczę.

~Podobało się? Komentuj!~