23 : Trucizna

Spytacie mnie, jak to robię? Cholera, sama nie wiem ~ ! Idę zrobić sobie płatki na kolację, bo za późno i nie chcę kombinować i jak mnie nagle wena chwyciła... Normalnie aż stanęłam na środku kuchni i nim się obejrzałam, miałam ułożony tekst na ten rozdział. Niby i to krótkie mi wyszło... Ale nie poryczcie się tak jak ja! Bo będę miała wyrzuty sumienia... 

Bickslow : Mnie nie pytajcie, ja nie wiem co ona bierze...

~*~

- Lucy! – Rozpaczliwy krzyk rozdarł wszechobecną ciszę.

Trzymał ją. Dziewczyna w jego ramionach słabła. Jakby się dusiła. Jej chrapliwy oddech nie zwiastował nic dobrego. Przekrwione, puste oczy wpatrywały się w przestrzeń gdzieś nad jego ramieniem.

A on mógł tylko patrzeć. Patrzeć bezradnie, jak skóra jej z wolna przyjmuje odcień szarości, suche, spękane usta jej sinieją przerażająco.

Zimna fala uczuć zalała go. Paraliżując każdy jego mięsień, wyrzucając z umysłu wszelkie myśli. I wiedział, co czuł.

Strach.

Bał się.

Ale to nie był strach, kiedy nagle wiesz, że nie dasz rady pokonać swojego przeciwnika – wyrok śmierci. To był coś znacznie silniejszego. Znacznie ważniejszego.

Czuł, jakby nagle wyrwano mu serce, wnętrzności… Jakby nagle całe jego jestestwo zostało zniszczone, zmiażdżone tą przytłaczającą świadomością że…

Stracił ją? Teraz, kiedy to stała się całym jego światem, całym jego życiem… Kiedy była najważniejsza, była sensem jego istnienia…

Tak… Wszystko, na czym skupiał się jego świat, co było centrum jego jestestwa… Nagle zostało mu wyrwane, odebrane… Czuł pustkę. Ból otępił go. Słyszał szum krwi w uszach, nie był w stanie poruszyć palcami, by odgarnąć zbłąkany kosmyk włosów z jej czoła. By zetrzeć łzy z jej policzków.

Świat dookoła przestał istnieć. Widział tylko ją, na wpół żywą, wiotką, zamkniętą w jego ramionach. Nie wiedział, czy obok był ktoś jeszcze, czy może tkwili razem w bezkresnej pustce.

Nie interesowało go to.

Świat przestał istnieć.

Przestał istnieć w tym momencie.

Położył dłoń na jej klatce piersiowej, próbując wyłapać bicie jej serca.

Tak… Było tam. Trzepotało rozpaczliwie, jakby całą swoją pozostałą siłę chcąc wcisnąć w te ostatnie próby ratunku.

Ale słabło.

Z każdą chwilą czuł, jak bicie zwalnia, słabnie.

- Cholera, nie… Nie, nie! Błagam, wszystko tylko nie to! – Zawył rozpaczliwie w przestrzeń.

Drżał.

Nie mógł tego opanować. Czuł gorące łzy spływające po jego policzkach i skapujące na jej czoło.

Ona tego już nie widziała. Nie czuła.

- Błagam, Lucy… Otwórz oczy, proszę… Błagam… Nie możesz mnie zostawić… Kocham cię, kocham. Nie możesz umrzeć. – Mówił do niej w desperacji, mając jakby tą nadzieję, że go usłyszy.

Nie słyszała go.

Głucha, niema. Patrzył w jej puste oczy, w lekko rozchylone, sine wargi. Trzymał w objęciach jej zimne ciało, choć wiedział, że to bez celowe. Nie było odwrotu. Nie było ratunku. Tylko zimna, ciemna pustka dookoła nich, w momencie, który mógł trwać całe lata, a może też ledwie kilka sekund.

- Musisz zostać przy mnie. Musimy być razem, żyć długo i szczęśliwie. Obiecałem ci, że nigdy cię nie opuszczę, pamiętasz? Ale ty też nie możesz mnie opuścić, wiesz? – Nie wiedział czemu, uśmiechnął się rozpaczliwie, patrząc na jej zimną, zastygłą w strachu twarz.

Thu-thump.

Thu-thump.
- Nie możesz mnie zostawić. Nie możesz odejść. Potrzebuję cię. Kocham cię. Jesteś wszystkim, co mam. Wszystkim, co chcę mieć. Wszystkim, co potrzebuję, by żyć. Więc błagam, nie zostawiaj mnie. – Mamrotał jeszcze, wpatrzony w tą twarz.

Thump.
...
- Uśmiechnij się. Dla mnie. Proszę. Po prostu uśmiechnij się, jak zawsze, skrzycz mnie, cokolwiek. Błagam… Lucy. Lucy! Błagam, wróć do mnie!

Thump…

...

Rozpaczliwie potrząsał ukochaną, nie wiedząc, co ma zrobić. Ból rozdzierał jego wnętrzności, nie był w stanie normalnie funkcjonować, myśleć…

Schylił głowę, zbliżając się do niej. Widział jego łzy obficie kapiące na jej twarz, perlące się na jej czole, policzkach, spływające po jej zimnej, poszarzałej skórze.

I wpił się ustami w jej usta. Mocno i głęboko. Mając nadzieję, że uda mu się spić z jej warg resztki trucizny.

Nie mógł żyć bez niej. Jeśli ona nie może wrócić… To on pójdzie w jej ślady.

Kiedy w końcu się od niej oderwał, nie umiejąc wyłapać smaku jadu, oparł czoło na jej policzku mokrym od jego łez.

- Nie… Nie, nie, nie. NIEEEE!!!!! – Wydarł się na cały głos, jakby w tym momencie, wraz z jego krzykiem, cały ból, cały ten paraliż mógł go opuścić. Jakby mógł znów stać się wolny, spokojny.

Jakby...

~Podobało się? Komentuj!~