20 : Ufam ci!

I kolejny rozdzialik! Trochę mi to zajęło, ale cóż... No i widzę, że wszyscy chcą one-shoty ~ ! Cieszę się :) Pierwszy będzie więc niedługo, a opiszę w nim Gruvię :) Czekajcie z niecierpliwością!

Bickslow : Mogą w tym rozdziale pojawić się pewne niejasności, bo zryta bania Reneé musiała dla dramatyzmu pomieszać co nieco. Więc, żeby nikomu się nie myliło, podpowiem tylko, że ci, którzy nie rozumieją, powinni spojrzeć na ostatni fragment tekstu w rozdziale 12 : Strach. I będzie wszystko jasne. A przynajmniej powinno być.

~*~

Dwa smocze ryki wyrżnęły dziurę w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą były drzwi. Prawie połowa przedniej ściany zamieniła się w gruz. Wieża, pod siłą uderzenia, przechyliła się w tył i upadła między drzewa z donośnym hukiem, wzbijając w powietrze ziemię, piach.

Ale reszta ścian stała dalej. Z gruzowiska wznosił się jeszcze pył, który ograniczał widok. Ale powoli zza niego wyłonili się magowie.  Rozbłysło wiele magicznych kręgów…

Ziemia między dwiema grupami wpierw zmieniła się w bagno, zaraz potem zaś stwardniała w jedną wielką skamielinę. Drzewa odgięły się pod presją, trawy i krzaki zwiędły momentalnie.

W kierunku Fairy Tail pomknęły ataki, magia. Część ludzi, których magia nie była dystansowa, ruszyła na napastników.

Lucy otwarła Bramę Byka. Freed wyciągnął szablę z charakterystycznym szczękiem. Gray złączył ze sobą dłonie, a ciało Juvii zmienił się w wielki, wodny wir. Ręce Natsu zapłonęły.

- Za Fairy Tail! – Krzyknął na cały głos.

I skoczył ku najbliższemu przeciwnikowi. Powietrze drżało od magii, dał się wyczuć potężne napięcie targające walczącymi niby wiatr.

~*~

Idąc obok Freeda, który szablą wypisywał runy, rozejrzała się dookoła. Wszyscy walczyli. Wendy, dla bezpieczeństwa, była blisko Lucy.

Gajeel… On nie walczył?

Widziała, jak przyglądał się walczącym, jakby kogoś szukając. Chodziło o tego kogoś? Kurde, stałoby mu się coś, jakby jej wcześniej wyjaśnił, co się dzieje…

- Levy! – Syknął Freed, widząc jej nieuwagę.

Później to sobie wyjaśnią. Wspomogła Freeda swoją magią.

~*~

Wycofał się wolno, obserwując uważnie magów. Nie było jej tam… Ominął łukiem walczących. Chyba go nie zauważyli. To chyba lepiej…

Idąc w kierunku na wpół rozwalonego budynku myślał intensywnie. Co powinien zrobić? Co powiedzieć? Kiedy ostatnio się widzieli…? Bardzo, bardzo dawno temu. I mieli się znowu spotkać na polu bitwy… Wspaniale…

- Ehh… - Warknął pod nosem.

I zobaczył, jak przez wielką dziurę w ścianie budynku wychodzą dwie osoby. Kobieta i mężczyzna. Skupił się na tej pierwszej.

Doskonale znal te czarne włosy. Te duże, złote oczy. Te rysy twarzy i styl ubierania się. A i ona dostrzegła jego.

- Bruja…

- Gajeel… Wróciłeś do mnie! – Powiedziała, uśmiechając się szeroko.

Nie mógł nie dostrzec łez w jej oczach. Zostawiając swojego towarzysza podbiegła do niego. W każdym jej ruchu wyczuwał słabość. Aż tak źle z nią teraz…?

Chciała go objąć, przytulić się do niego. Ale cofnął się, chwytając ją za ramiona. Powiódł spojrzeniem po jej zapłakanej twarzy. Uśmiechała się szczęśliwie przez łzy.

Biała sukienka z luźnymi rękawami zwisała na chudym, słabym ciele. Na stopach miała zwykłe sandały. Chyba dawno temu ostatni raz czesała włosy.

- Teraz jesteśmy wrogami. – Powiedział, puszczając ją i cofając się.

Uśmiech zszedł z jej twarzy. Patrzyła teraz na niego ze smutkiem. Kościstą, chudą dłonią starła łzy z policzków.

- Życie nie jest tak piękne, jakby się wydawało, prawda? – Spytała. Uśmiech ponownie zawitał na jej twarzy. – Och, to takie romantyczne! Zakochani, którzy nie mogą być ze sobą, bowiem ich rodziny wrogami są… Jak Romeo i Julia!

- Zakochani? – Powtórzył. Wsadził dłonie do kieszeni spodni. – Dalej wmawiasz sobie te głupoty?

- Jakie głupoty! Kocham cię, Gajeel! Musisz mnie pokochać! – Odpowiedziała, wyciągając do niego ręce.

Odtrącił je.

- I przez te wszystkie lata…?

- Tak. – Odpowiedziała, uśmiechając się do niego z czułością.

Jak on tego jej podejścia nienawidził… I to było powodem, dla którego odszedł. Ubzdurała sobie wielką miłość do niego i zaczęła gadać tak jak teraz. Chciał zapytać, czy przez te wszystkie lata nie wrócił jej rozum… Nie dała mu dokończyć. I patrzta, co wychodzi z ich rozmowy…

Mężczyzna, który jej wcześniej towarzyszył, stał w oddaleniu, przyglądając im się nerwowo.

- Nie będę z tobą walczył. – Powiedział w końcu.

- Ucieknijmy stąd. Razem. – Odpowiedziała, a oczy jej zabłysły.

- Nie…

- Gajeel! – Znajomy głos mu przerwał.

Cholera!

Nie zauważył kiedy Levy pojawiła się u jego boku. Wydawała się zła na niego.

- Co ty robisz, musisz nam pomóc! – Powiedziała.

Cholera! Chwycił ją za ramię.

- Nie wtrącaj się. – Syknął.

- Nie pozwolę, by jakaś mała suka nam przeszkodziła. – Powiedziała z gniewem Bruja, unosząc prawą rękę.

Mężczyzna za jej plecami podniósł dłoń. I kilka strzał pomknęło ponad ramieniem kobiety, celując w Levy. Zasłonił ją sobą, na czas pokrywając się stalowymi łuskami. Strzały odbiły się od niego i zmieniając tor lotu zaryły w ziemię.

No to się wpakowali…

Widział już gniew rosnący w oczach Bruji.

- Dlaczego?! Dlaczego?! – Zawyła rozpaczliwie.

Poczuł, jak jego własna kontrola gdzieś umyka, zanika. Czuł cudzą, zimną wolę nakładającą się na niego potężną siłą.

- Dlaczego ona?! Dlaczego nie ja?! – Krzyknęła z łzami w oczach.

Levy przyglądała się temu wszystkiemu ze strachem. A on… Poczuł, jak jego ręce, nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Obca wola poruszyła nim. Nie mógł się powstrzymać…

- Aaa! – Levy krzyknęła, kiedy pięść ugodziła ją w brzuch.

Jego pięść.

Dziewczyna odleciała do tyłu.

Cholera!

Podniosła się powoli, drżąc, patrząc na niego z przerażeniem.

- Gajeel…

- Uciekaj! – Zawołał, bo tylko tyle mógł samemu zrobić teraz.

Starał się z całych sił… Ale nie mógł. Nie mógł powstrzymać nóg, które teraz wykonywały kroki w jej stronę. Levy cofnęła się.

- Co ty robisz?! – Krzyknęła przestraszona.

Mimo własnej woli uniósł nogę. I kopnął dziewczynę przed nim.

Przeturlała się z krzykiem po ziemi.

Cholera! Nie! Nie tak! Jak tak dalej pójdzie to…

Z przerażeniem widział, jak dziewczyna ledwo się podnosi na nogi.

- Skoro nie ja… To zabij swoją ukochaną własnymi rękoma! – Usłyszał głos Bruji.

Levy otwarła szerzej oczy. I chyba zrozumiała, co się dzieje. Wyprostowała się.

- Gajeel! Ufam ci! Walcz! – Powiedziała.

Walczył! Cały czas starał się odepchnąć zimną, twardą wolę kobiety, która przejęła nad nim kontrolę. Ale to nie takie łatwe… Jej magia, była znacznie silniejsza niż kiedyś.

Bruja zmusiła go, by znowu ją uderzył.

Ostrze przebiło ją. A ona patrzyła na niego z zaskoczeniem.

- Ga…jeel… - Wyszeptała słabo.

Z kącika jej ust popłynęła krew.

Uderzył ją. W brzuch, a potem w kark, aż Levy siłą ciosu zaryła ciałem w ziemię. Chwytając ją za włosy podniósł dziewczynę. Słyszał jej krzyk.

- Levy! – Krzyknął, obejmując ją.

Kolejny jego cios dosięgł dziewczyny. Padła do tyłu. Poczuł, jak nogi się pod nim ugięły. Wylądował z kolanami przy jej udach. Jedną ręką ścisnął jej nadgarstki, wbijając je w ziemię nad jej głową.

- Aj! – Jęknęła, kiedy mocniej ścisnął jej ręce.

Spojrzała na niego. Ale bez strachu… Cała była brudna od ziemi, pełno miała ran. Z kącika jej ust spływała powoli stróżka krwi.

- Ufam… ci… – Powtórzyła słabo.

Słabła w jego ramionach. Czuł, jak opuszcza ją energia. Jak bezwładnie osuwa się, patrząc jednak na niego ze smutkiem. Wzrok powoli jej mętniał.

- Cholera, Levy! Ja cię zabiję! – Krzyknął, czując narastający strach.

- Jakie to uczucie? Kiedy ranisz, zabijasz tą, którą kochasz?! – Usłyszał znowu szaleńczy krzyk Bruji.

Jego ręka uniosła się. Dłoń ścisnęła w pięść.

Levy zdążyła odsunąć głowę. A w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była, jego ręka zaryła w ziemię. Wyciągnął ją i uniósł znowu, w gotowości do drugiego ciosu.

- Gajeel! – Usłyszał gdzieś nad sobą ryk.

Ognista dłoń chwyciła go za nadgarstek. A noga Natsu ugodziła go w bok, z zadziwiającą siłą, aż odleciał na bok, uwalniając tym samym Levy.

Zarył palcami w ziemię, zatrzymując się. I wstał, patrząc z ulgą na drugiego Smoczego Zabójcę.

- Natsu… Tamta kobieta… Go kontroluje… - Wyszeptała słabo Levy, nie mogąc nawet się podnieść.

- Wendy! – Ryknął Natsu, nie spuszczając wzroku z przeciwnika.

- Znowu nam ktoś przeszkadza… Pozbądź się go. – Powiedziała Bruja.

Dotychczas stojący z tyłu mężczyzna wyszedł nieco do przodu. 

Spojrzał na własne, puste ręce. Jej krew spływała po jego skórze.

~Podobało się? Komentuj!~