11 : Wyznanie

Konbawa ~ ! Więcej Gajeela i Levy. 

~*~

Nie mogła ot tak nie dostrzec, że Gajeelowi ciężko było iść. Ręką, schowaną pod płaszczem, najpewniej trzymał się za bok. Był ranny? Na pewno.

Ale uparł się, że ją odprowadzi. Wprawdzie nie miała nic przeciwko ale… Nie chciała tez, by się tak męczył z jej powodu… Dopiero co ją uratował przecież… No, parę dni temu.

- Długo ci ta misja zajęła. – Zaczęła, podnosząc nieco głowę, by spojrzeć na niego.

- Babsko umiało mi uciec, cholera by ją… - Warknął cicho.

Mówił przez zaciśnięte zęby. Tak bardzo był ranny? Co tamta kobieta mu zrobiła?!

Dotarli pod drzwi jej domu. Mag oparł się ramieniem o ścianę, spoglądając na nią. Widziała, że starał się zachowywać jak gdyby nigdy nic.

- Uważaj na siebie bardziej, mała. Ja spadam.

Kiedy odwrócił się, by odejść, chwyciła go za szorstki materiał płaszcza, zatrzymując go.

- Co jest? – Spytał, spoglądając na nią przez ramię.

- Chcę, byś mi wyjaśnił, co to było, ta cała pułapka i tamta kobieta.

- Mogę ci opowiedzieć choćby i jutro. Jestem zmęczony…

- Jesteś ranny! Opatrzyłeś się? Może ci się wdać zakażenie czy inne cholerstwo!

Gajeel chwilę przyglądał jej się. A ona, pod jego uważnym, natarczywym spojrzeniem po chwili oblała się rumieńcem. Dlaczego? Sposób, w jaki jej się przyglądał… Puściła go.

Ale on nie odszedł. Odwrócił się do niej i opierając rękę na jej głowie uśmiechnął się.

- Teraz ty się o mnie martwisz? No dobrze, niech ci będzie. – Powiedział, czochrając ją po włosach.

- Ej! – Pisnęła mimowolnie, czując jak jego palce niszczą jej fryzurę.

A on tylko zaśmiał się, widząc jej oburzoną minę. Miała wrażenie, że to ktoś całkiem inny… Nowy, lepszy Gajeel, który ją uratował i się o nią martwił.

Może w ten sposób próbował się zrehabilitować? Naprawić to, co zrobił? Powodzenia!

Otworzyła drzwi i po chwili już oboje weszli do środka.

Podczas gdy on rozsiał się na fotelu jakby był we własnym domu, ona poszła poszukać apteczki. Kiedy ją znalazła i wróciła do znajomego maga. A widząc, jak mu wygodnie na pewno jest, z udawanym oburzeniem oparła rękę na biodrze.

- Nie za dobrze ci? – Spytała.

- No co? Gość w dom, Bóg w dom, czyż nie? – Uśmiechnął się wrednie.

- Od dziś zaczynam się do ciebie modlić. Mam wyznawać Gajeelizm?

- Miło by było.

Nie opanowała się i już po chwili oboje śmiali się, jak starzy dobrzy przyjaciele. Dopóki jego rana nie dała o sobie znać i mag skrzywił się, milknąć.

- Oj, no tak… - Przypomniała sobie, co miała zrobić i podeszła do niego. – Pokaż mi tą ranę.

Nie sprzeciwił się. Tylko, wstając, ściągnął z siebie koszulę. Nie mogła przy tym nie dostrzec zmieniającego się napięcia mięśni, tak dokładnie wyrzeźbionych pod skórą.

O mój…

Momentalnie jej policzki oblały się rumieńcem, kiedy dostrzegła jego ciało. Ale, próbując wybić sobie go z głowy, skupiła się na jego boku. Obandażowany był byle jak skrawkiem zakrwawionego materiału. Rozwiązała go.

Cały jego bok był brudny od zaschniętej krwi. A w momencie, kiedy materiał oderwał się od rany, jego skórę znowu zwilżył czerwony płyn.

- Cholera… - Mruknęła, przykładając czysty bandaż do krwawiącego miejsca.

Długie rozcięcie na boku sięgało niemalże od jego żeber, aż po biodra. Nie było może aż tak głębokie, by zabić… Ale musiał już stracić sporo krwi…

- Przytrzymaj chwilę ten bandaż! – Nakazała mu.

A sama chwyciła czysty materiał. Pobiegła go zwilżyć, by szybko z nim wrócić do Gajeela. I, zwilżonym materiałem zaczęła oczyszczać jego ranę. Jej czynności co chwilę towarzyszyły jego syknięcia. Musiało boleć, cholera… Jak ta baba mogła go tak pociachać?!

Miała wrażenie, że cios był zadany czymś tępym.  Skóra bardziej wyglądała na naderwaną momentami. Naruszone mięśnie z pewnością utrudniały mu ruchy… Ile zajmie mu powrót do zdrowia? Na pewno za szybko nie odzyska całkowitej sprawności…

Wzięła jałową gazę i docisnęła ją do rany. Za mała… Wzięła kolejną… I jeszcze jedną. A potem całość zaczęła owijać czystym bandażem.

Czuła, że Gajeel przygląda jej się, kiedy go opatrywała. Nie miał nic ciekawszego do roboty?! Hmm, w tej chwili nie… Stał nieruchomo, poddając się jej dłoniom, które owijały jego bok bandażami.

W końcu związała bandaż, by trzymał mocno.

- Gotowe. – Powiedziała, pakując z powrotem apteczkę i odnosząc ją.

Szybko wróciła do niego.

- No, to opowiadaj, o co chodziło z tym wszystkim. – Zażądała, siadając w drugim fotelu.

- Ani chwili spokoju… No niech ci będzie. – Powiedział, patrząc na nią, jakby była ciekawym okazem w muzeum. – Ci ludzie, w których łapska wpadliście, to łowcy niewolników. Różnymi sposobami zwabiają w swoje sidła ludzi, a potem sprzedają ich. Tamta kobieta była magiem. Potrafiła zmieniać swój wygląd i podszywać się pod innych. Najpewniej w ten sposób was zwabiła… Mieliście misję, by kogoś eskortować, prawda? No, to była pułapka, a waszym „zleceniodawcą” była tamta baba. – Wyjaśnił, krzyżując po chwili ręce na klatce piersiowej. – Z tego co się dowiedziałem, nie polowali na magów, więc zdziwiłem się, widząc tam was.

Więc… gdyby ich nie uratował, skończyliby jako niewolnicy? Ona… Byłaby niewolnicą? O jejku…

- Gajeel… Dziękuję…  Nie chciałabym skończyć jako niewolnica. – Powiedziała, wbijając na chwilę wzrok we własne dłonie. Szybko zmieniła temat. – A jak to się stało, że jesteś ranny?

- Ehh… - Mag westchnął. Wyglądał, jakby nie miał ochoty o tym rozmawiać… Ale jednak odezwał się. – Goniłem ją. Była dość szybka i daleko uciekła. Ale wytropiłem ją. Była zmęczona już uciekaniem i łatwo ją dopadłem.  Walczyliśmy…  Miała niewielkie szanse. Kiedy zdała sobie z tego sprawę… - Przerwał na chwilę. Teraz to on odwrócił od niej spojrzenie. – Próbowała się ratować. Wspomniałem, że potrafi przybierać cudzy wygląd? Więc… Ona zmieniła się w ciebie. – Powiedział w końcu.

W nią…? Ale… Co to miało wspólnego z jego raną? Nie wiele rozumiała… Czekała cierpliwie, aż znowu się odezwie.

- Byłem całkiem zdezorientowany. Atakowałem wredną łowczynię niewolników, a nagle, tuż przed sobą, dostrzegłem ciebie. Nie wiedziałem, co się stało. Ta chwila wahania i udało się jej mnie zranić. Wtedy się opamiętałem. I dokończyłem misję. – Zakończył.

A więc to tak… Cholera! Więc Gajeel nie mógł walczyć, bo miał wrażenie, że atakował ją? Aż tak jej widok go zdezorientował? Powinien wiedzieć, że skoro walczył z taką osobą, będzie ona próbowała różnych sztuczek… Ale jej widok… On nie był w stanie walczyć przez nią?

- Rozumiem… - Powiedziała cicho, splatając ze sobą dłonie na kolanach.

- Hmm?

Gajeel w końcu spojrzał na nią. I, widząc jej wyraz twarzy, wstał, podchodząc do niej. Kucnął tuż przed nią, zaciskając palce na jej dłoniach.

- Levy, nie ubzduraj sobie czegoś dziwnego. To nie twoja wina. To moja wina, że byłem głupi i się zatrzymałem. Ciebie tam nie było. – Powiedział.

Próbował ją pocieszyć?

Nie odpowiedziała. Ciężko jej było z myślą, że tak to się ułożyło.

Jego ciepłe dłonie zaciskały się na jej. To było miłe uczucie… Jej drobne dłonie zamknięte w jego, znacznie od jej większych.

- Miałem opory przed atakiem, kiedy widziałem ciebie. Oboje wiemy, co kiedyś zaszło między nami… Ale to przeszłość. Chcę naprawić to, co zniszczyłem. I nie chcę już krzywdzić ciebie, ani nikogo z Fairy Tail. – Wyjaśnił.

Spojrzała na niego zaskoczona. Takiego wyznania się nie spodziewała. Wprawdzie domyślała się, że jego podejście do nich się zmieniło… Jednak usłyszeć to z jego własnych ust to coś całkiem innego.

Gajeel uśmiechnął się do niej. I podniósł rękę, dotykając palcami jej policzka. Poczuła, jak ściera z jej skóry coś mokrego.

Popłakała się? Cholera, Levy! Co ty do jasnej cholery odstawiasz tutaj?!

~ Podobało się? Komentuj! ~