3 : Na miejscu

Ohayo ~ ! 

Oto i kolejny rozdział! Mam nadzieję, że wam się spodoba :) Zapraszam do czytania!

I, jak i wcześniej, proszę o komentarze. Chcę wiedzieć, czy ktoś w ogóle to czyta i co mu się podoba a co nie.

~*~

Łatwo poszło. Jej ojciec nie zauważył nawet, kiedy pojawiła się w domu. Zaś służba, owszem. Płakali, jakby jej nie było setki lat, podczas gdy zaledwie parę dni temu się widzieli. Miło jej było widzieć znowu te wszystkie znajome twarze. I gdyby nie ojciec, najpewniej chciałaby częściej tu przychodzić.

Kiedy powiedziała o balu, zaraz zaprowadzono ją do pokoju. I razem przejrzeli jej szafy, szukając odpowiedniego ubrania. Nie miała jednak wiele czasu. Natsu na nią przecież czekał… Szybko wzięła jedną z sukni i spakowała ją do torby, dziękując jeszcze przyjaciołom. I odeszła.

Z jednego pociągu do drugiego. Tak jak powiedziała, nie siedzieli tutaj długo. Zaraz bowiem wyruszali do miasta, gdzie mieszkał jej „narzeczony”, oraz gdzie miał się odbyć bal. Szczęściem dla Natsu, nie było to aż tak daleko. Ale i to wystarczyło, by chłopak pozieleniał z choroby.

~*~

Rzuciła torbę na łóżko, stojące tuż obok okna. Wielki to pokój nie był. Ale wystarczy jej na te parę dni, nim będą wracać do Magnolii.

Wieczór się zbliżał.

Nie było pukania. Natsu, od razu wpadł do jej pokoju. Z tym swoim uśmiechem…

- Rozpakowana? Chodźmy na miasto, wszamałbym coś. - Powiedział wesoło.

No tak… To był czas na kolację, czyż nie? Wyszli z motelu.

~*~

Coś ją obudziło. Jakiś ruch.

Niespokojnie otwarła oczy, by sprawdzić, co wyrwało ją z błogiego snu. Nie zdziwiła się jednak, widząc śpiącego w jej łóżku Natsu. Często mogła go tak zastać…

Biło od niego te przyjemne ciepło. Coś, czemu nie mogła się oprzeć…

Nim zdała sobie z tego sprawę, już leżała przytulona do niego. Nie wiedziała, czy go tym obudziła. Ale poczuła jego ręce, oplatające ją. Jej policzki przyozdobiły rumieńce. Ale on nie mógł tego widzieć…

Chyba…

Ale… Poczuła się bezpieczna. I na swój sposób szczęśliwa. Jego ciepło, bliskość zdawały się być zapewnieniem, że już nigdy nie będzie sama.

Tak bardzo by tego chciała…

Jego gorący oddech przyjemnie pieścił jej szyję. A przez plecy przeszedł ciepły dreszcz, kiedy jedna z jego dłoni wplotła się w jej włosy. Palec owinął wokół siebie jeden ich kosmyk.

On nie spał!

Dobra, to ja śpię, ja śpię! Powtarzała sobie w myślach, starając się wyglądać naturalnie. Zawstydzona całą sytuacją nie chciała, by Natsu teraz, w takim momencie, odkrył, że dziewczyna coś do niego czuje.

~*~

Ruch Lucy obudził go. Ze zmęczeniem spojrzał na dziewczynę, która najprawdopodobniej przez sen przytuliła się do niego.

Słodkie…

Objął ją, przytulając do siebie. Miło było czuć jej bliskość. W tym momencie, kiedy spała, wydawała się taka bezbronna, niewinna, delikatna… Aż miał ochotę chronić ją przed całym światem.

Trzymał ją, jakby bał się utracić coś tak ważnego dla niego. Jakby trzymał w ramionach swój własny skarb…

Nie chciał jej stracić.

Nie odda jej. Była jego przyjaciółką. Ale kochał ją. Bardziej niż jako przyjaciółkę. Nie mógł jej oddać jakiemuś idiocie, który nic nie wiedział o Lucy.

Wplótł powoli jedną dłoń w jej włosy. Palcem bawiąc się ich kosmykami.

Uwielbiał ją. Wszystko w niej.

Jej uśmiech, oczy, włosy, usta… To, jak zawsze martwiła się o wszystkich, jak zawsze starała się pomóc. Nawet kiedy krzyczała na niego, bo wszedł przez okno do jej pokoju.

Czasami miał wrażenie, że była dla niego jak narkotyk. Kiedy nie było jej blisko, ciągle myślał o niej. Martwił się o nią…

Nie straci jej. Nie mógł jej stracić. Nie pozwoli na to…