2 : Zaproszenie

Ohayo, kasztanki ! Oto jest i 2 rozdział mojego bloga. Przyznaję, akcja niezbyt się tu kręci. Dwa pierwsze rozdziały powstały tylko jako wprowadzenie do akcji, więc nic dziwnego. Ale jednak zachęcam do dalszego czytania :)

No to już nie przeszkadzam, czytajcie :) I proszę o komentarze. Bo jednak nie wiadomo, czy jest sens pisać, skoro nikt nie odezwie się, czy mu się to podoba czy nie.

~*~

Ten gość mu się nie podobał. Ta sytuacja mu się nie podobała. Facet go wkurzał, kiedy położył łapska na Lucy, jakby miał do tego pełne prawo. Nie miał!

- To mój… Narzeczony…

Narzeczony?! Natsu spojrzał na dziewczynę.

- Ty masz narzeczonego?! - Ryknął zaskoczony.

Połowa Fairy Tail się uspokoiła, spoglądając teraz w ich stronę. Porwał z baru kopertę, by sprawdzić, co tam jest.

- Ojciec mi go wybrał… Myślałam, że teraz już da mi spokój… Muszę to wyjaśnić! - Powiedziała, zaciskając dłonie, pewna swojego postanowienia.

I musiała dostrzec, jak chłopak rozrywa kopertę.

- Ej! To nie twoje! Łapy przy sobie!

Wyrwała mu szybko kopertę z rąk. I, ściskając ją w dłoniach, wybiegła z gildii. Nie gonił jej. Mira odstawiła kufel, który właśnie czyściła szmatką.

- Biedactwo… To okropne, wybrać córce męża bez pytania jej o zdanie… - Westchnęła kobieta, zerkając z niepokojem na chłopaka.

Natsu, siedząc, wyglądał wyjątkowo poważnie. Kiedy on wyglądał poważnie? Musiał się przejąć losem przyjaciółki… Co będzie, jeśli rzeczywiście zmuszą ją do małżeństwa? Będzie musiała opuścić Fairy Tail? Na pewno… Nie chciał stracić kontaktu z Lucy. Trzeba coś z tym zrobić.

Wstał. Nawet zapomniał się pożegnać, tylko wyszedł z gildii. Z chęcią pobiegłby do Lucy, jak zwykle, jednak czuł, że dziewczyna potrzebuje chwili dla siebie. W końcu też musiała to przemyśleć…

~*~

Ręka jej drżała, kiedy trzymając kartkę spoglądała na napisy na niej. Zaproszenie… Jej „narzeczony” organizuje bal? I oczywiście, jest zaproszona… Będzie musiała wszystko z nim wyjaśnić… Chociaż wiedziała, że on nie da za wygraną. Układy z jej ojcem z pewnością by się mu opłacały…

Westchnęła cicho, odkładając zaproszenie na stolik.

Nie miała zamiaru wyjść za kogoś, kogo nie kochała. Nie zmuszą jej do tego! Chciała zostać w Fairy Tail, tyle z nimi przeżyła… To tutaj odnalazła szczęście. I ma to wszystko tak zostawić? O nie! Pójdzie na ten bal! I wygarnie Misuterī’emu, co o nim myśli. Zarówno jako mężczyźnie, ale i jako przyszłym mężu.

- Hej, Lucy!

Zaskoczona odwróciła się gwałtownie w stronę okna. A tam, nikt inny jak Natsu! Przeskoczył przez okno, lądując na jej łóżku. Nie miała sił się na niego gniewać. Tym bardziej, kiedy dostrzegła, jak wyjątkowo poważny jest.

- To co robimy? - Spytał.

My? Uśmiechnęła się lekko, siadając na łóżku, obok przyjaciela.

- JA pójdę na ten cały bal i wyjaśnię z nim wszystko.

- Nie myślisz chyba, że tak cię z tym zostawię?

- A co TY możesz zrobić? - Spytała, spoglądając na chłopaka teraz.

Wiedziała już, co wyraz jego twarzy oznacza. Uparł się, by jej pomóc. No kurde, dałaby sobie radę. Z ludźmi pokroju Misuterī’ego konfliktów nie rozwiązuje się walką, tylko dyplomacją.

- Wbiję mu do tego owłosionego łba, że tak szybko mu cię nie oddam! - Odpowiedział, uśmiechając się w ten sposób, który ona tak uwielbiała.

Zaraz, on mu jej nie odda? Uśmiechnęła się, odwracając spojrzenie. Nie dostrzegł rumieńca, który przyozdobił jej policzki.

- Dziękuję, Natsu…

~*~

Natsu, leżąc na siedzeniach, dzielnie walcząc z ogarniającymi go mdłościami. A Lucy mogła tylko się temu przyglądać. Erza od razu by mu przywaliła, Natsu by zemdlał i miałby spokój. A ona? Nie miała takiej siły.

- Lepiej by było, gdybym pojechała sama. - Powiedziała.

Oczywiście, pomimo złego samopoczucia, chłopak ją słyszał. Nie chciała, by go to w jakiś sposób uraziło. W końcu on jedzie za nią, by jej pomóc, a ona wyskakuje z takim tekstem…

Uśmiechnęła się.

- Ale cieszę się, że jesteś obok. Jakoś tak… Czuję się przy tobie pewniej. - Powiedziała.

Natsu wybełkotał coś, ale nie mogła go zrozumieć. Kto by go zrozumiał w takim stanie…

- Luuuuuubisz go! - Zamruczał wesoło Happy, latając nad nimi.

Zarumieniła się. Lubiła go. Bardziej, niż jako przyjaciela. Ale gdyby się przyznała… Była prawie pewna, że Natsu tego nie odwzajemnia. Był taki dziecinny…

Dobra, nie myśl o tym. Za niedługo dojedziecie na miejsce i Natsu poczuje się lepiej. A co oni dalej zrobią? Cóż, nie miała w torbie sukni balowej… Takich miała pełno w domu. Dawnym domu… Tylko, jak zareaguje ojciec na jej przybycie? Cóż, zerwała z nim kontakty. Nie spodziewała się, by on za to mieszał się w jej sprawy. Potrzebowała tylko jakąś suknię. A potem odejdzie. Tylko tyle od niego chciała. Miała prawo chyba wziąć, bądź co bądź, jej własność?

Pociąg zatrzymał się na stacji. Wstała, ściągając torbę. Natsu, chwiejnie, wstał z siedzenia.

- Nareszcie! - Powiedział, jeszcze pozieleniały na twarzy.

Wyskoczył z pociągu, łapiąc głęboko powietrze. Wyraźnie było mu lepiej. Wyszła za nim, a nad jej głową przeleciał Happy.

- Głodny jestem… Zjemy rybki? - Zaczął od razu swoją gadkę o rybach.

- Raczej nie. Wezmę tylko to co potrzebuję i zmywamy się stąd. - Zaprzeczyła stanowczo. Nie miała zamiaru spędzać tu więcej czasu niż to konieczne.