64 : Jaki ojciec taki syn

Jak oceniacie ten rozdział? Bo jak ja go napisałam, tak jestem z niego całkowicie niezadowolona. Jest beznadziejny, nieskładny, niezrozumiały, denny, prostacki, na poziomie dziecka z podstawówki.

Cóż... Mogłam opisać to lepiej... Ale obecnie mam w głowie tylko patologię, soł... Czytajcie.

~*~

- Za bardzo się denerwujesz. – Powiedziała Mira, uśmiechając się, do dziewczyny siedzącej przy barze i opierającej głowę na blacie.

- Ja wiem… - Jęknęła Levy, robiąc nieszczęśliwą minę. – No ale martwię się o niego…

- Przestań! – Stwierdziła Cana, która siedziała obok z beczką alkoholu w rękach. – Gajeel to silny chłop, umie sobie dać radę!

- No ale no… - Jęknęła dziewczyna, dalej nie przekonana.

Ale przerwała zamartwianie się, kiedy drzwi gildii otworzyły się. Osoba weszła do budynku i wyszczerzyła się, robiąc znane wszystkim „Gihi”. Levy zaraz uspokoiła się. I uśmiechnęła się, widząc swojego ukochanego.

- Jak było na misji? – Spytała Mira, nalewając mu już piwa do kufla.

- Aż za łatwo. – Odpowiedział chłopak, podchodząc do nich.

Oparł dłoń na głowie Levy i poczochrał jej włosy. A ona z uśmiechem poddała się temu dotykowi, uśmiechając się szeroko.

Za bardzo panikowała. Bo mimo, że Gajeel stracił wzrok… On żył jak każdy normalny. Chodził na misje, jak zawsze sam. Siedział z nimi w gildii, walczył z Natsu. A potem jak reszta dostawał opieprz od Mistrza, bo znowu pół gildii zostało zniszczone.

To ona tylko tak się martwiła, kiedy mówił, że bierze misje. I kiedy odchodził. A ona bała się, że coś mu się stanie.

Ale zawsze wracał. Zawsze. I był przy niej.

- Coś ciekawego się działo, jak mnie nie było?

~*~

W gildii jak zwykle panowała wrzawa. Niektórzy walczyli zaciekle. Głównie mężczyźni. Damskie grono zaś okupowało jeden stolik, spędzając czas na ploteczkach. Mistrz siedział na blacie baru, obok Miry, która wycierała szmatką kufle. Cana piła prosto z beczki.

Wesołą atmosferę przerwano nagle. Bo ziemia zatrzęsła się pod nogami wszystkich. I dane im było usłyszeć donośny ryk. Wszyscy zamarli w dziwnych pozycjach. Ktoś miał pięść wbitą w czyjąś żuchwę. Ktoś inny trzymał czyjąś kostkę, jakby chciał tą osobą rzucić. Cana zamarła z beczką w powietrzu. I chwilę trwała cisza, przerywana krzykiem ludzi z zewnątrz.

Zaraz cała gildia wypakowała się na zewnątrz, przepychając się i bijąc o to, kto pierwszy wyjdzie. Aż w końcu wszystkie wróżki znalazły się na zewnątrz.

I dane im było zobaczyć, kto lub co powodem jest tego całego zamieszania.

Cztery potężny bestie stały w jeziorze, którego głębokie wody ledwo przykrywały ich łapy. Słońce igrało na złocie, czerwieni, bieli i czerni łusek pokrywających bestie.

Ludzie dookoła uciekali w popłochu, bojąc się, że zaraz umrą. Zaś wróżki stały, gapiąc się na smoki, które mimo wszystko nie wyglądały, jakby chciały sprowadzić na Magnolię zagładę.

- Co wy tu robicie?! – Zawołał zdezorientowany Natsu. Tym bardziej, że nie spodziewał się tu zobaczyć samej N’Asshe. Która schyliła nieco łeb, patrząc na chłopaka. I jej spojrzenie nie miało już w sobie tej nienawiści, której doświadczyli w Smoczym Leżu.

- Natsu Drageel. Syn Igneela. – Powiedziała cicho. I uniosła łeb, patrząc na resztę zgromadzonych ludzi. – A także Wendy Marvell, córka Grandine, oraz Gajeel Redfox, syn Metalicany. Troje ludzkich dzieci, które były w stanie zmienić tak wiele… - Smoczyca znowu schyliła łeb, patrząc na tą trójkę, która wyszła nieco do przodu. – Przyszłam was przeprosić. Przez nienawiść, która mnie niszczyła, nie byłam w stanie dostrzec tego, co naprawdę ważne. Odmówiłam udzielenia pomocy. A nawet zraniłam jednego z was. – Królowa uniosła łeb. I zdawać by się mogło, że na tym smoczym pysku zawitał uśmiech. – Pamiętam, jak oboje chcieliście ratować te dziecko. Jak obaj skoczyliście, chcąc ją zasłonić. Już w tamtym momencie powinnam była dostrzec, że nie wszyscy ludzie są tacy sami. – N’Asshe ciągnęła swój monolog. Ale nikt jej nie przerywał. Wszyscy spoglądali na Królową, która zdawała się widzieć teraz tylko tą trójkę Smoczych Zabójców. – Gajeelu Redfoxie, Żelazny Smoczy Zabójco i synu Metalicany. Nie marzę nawet o wybaczeniu tego, co ci zrobiłam. Pozwól jednak, że w ramach przeprosin przywrócę ci to, co straciłeś.

Smoczyca schyliła łeb. Tak nisko, że pyskiem prawie dotknęła głowy Gajeela. Jej oddech zmierzwił jego włosy, a on prawie cofnął się pod jego siłą.

I nagle jęknął z bólem, chwytając się za pierś.

- Twój czas się cofnie. – Dodała jeszcze smoczyca, ze spokojem obserwując chłopaka, który schylił się jakby pod wpływem bólu, zaciskając dłonie na materiale swojej koszuli. Która po chwili przesiąkła krew. Jego krew. I ta sama, czerwona ciecz, spłynęła po jego twarzy, spod jego opaski.

A potem Gajeel, jak gdyby nigdy nic jego krew, która przed chwilą spływała po jego skórze, cofnęła się, wracając do ran, które wtedy zadała mu smoczyca. I nie został nawet najmniejszy ślad po niej.

Wyprostował się. Jak gdyby nigdy nic. I ręce mu drżały, kiedy sięgnął nimi do warzy. Jego palce rozwiązały opaskę.

I otworzył oczy. Swoje, zdrowe i całe, czerwone oczy, które zawsze z tym chłodem i surowością patrzyły na świat.

I spojrzał. Na smoczycę, która przyglądała mu się z nisko pochylonym łbem.

- Mówił ci ktoś, że jesteś piękną smoczycą, Wasza Wysokość? – Gajeel uśmiechnął się szeroko. A swoimi słowami sprawił, że Królowa zaśmiała się, znowu unosząc swój łeb.

- Jaki ojciec taki syn, czyż nie, Grandine? – Spytała N’Asshe, spoglądając na smoczycę, która, jakby speszona, odwróciła spojrzenie gdzieś w bok.

~*~

W tym momencie Gajeel poczuł coś małego i ciepłego, co wręcz uderzyło w jego plecy, obejmując go drobnymi rękoma. Zachwiał się. Ale zachował równowagę.

Odwrócił się. I spojrzał na Levy, która ze szczęśliwym uśmiechem i łzami w oczach tuliła się do niego.

Była taka piękna…

Z rozczuleniem objął ją i przytulił do siebie.

- IMPREZKA! – Zawołał ktoś z tłumu. I tym razem nikt nie zaprzeczył. Wszyscy ochoczo odkrzyknęli, zgadzając się na propozycję.

~*~

Minęło już nieco czasu odkąd Gajeel odzyskał wzrok, a moki wróciły do Smoczego Leża.

Zdawało się, że bardziej normalnego dnia w Fairy Tail nie było chyba nigdy… Do czasu…

Juvia, która siedziała przy stoliku z dziewczynami, gdzie jak zwykle plotkowały sobie i spędzały razem wesoło czas, nagle otwarła szeroko oczy, gapiąc się w przestrzeń. Szklanka soku, która trzymała, wysunęła się z jej ręki i upadła na stolik, przewracając się i rozlewając swoją zawartość.

Dziewczyny, przestraszone, spojrzały na ciężarną z niepokojem.

- Co się stało?

Dziewczyna, oddychając szybko, spojrzała po twarzach przyjaciółek. Na jej czole wystąpiły pierwsze kropelki potu.

- Juvii… Juvii odeszły wody…

~Podobało się? Komentuj!~